Relentless Deception

Chapter 5

The room went silent when Del Granza said that to me. Ang kaninang sobrang ingay na kwarto ay tila ba nagkaroon ng mga nagpaparadang kuliglig dahil sa sobrang tahimik.

"Ahehehehe..." alanganin kong tawa maibsan lang ang awkwardness  sa buong kwarto.

"You may be seated now." sabi niya sa akin.

Agad ko naman siyang sinunod at halos sapakin ang sarili sa kapilyahang nagawa ko kanina. If I didn't say it or if I didn't trigger him with that moon is beautiful thing, I would've been in peace now.

Nagpatuloy na si Del Granza sa figurative na palaro niya. Ang mga kaklase ko ay hayok na din sa pagsagot, nangangarap na sana ay may pa-I love you too din si Del Granza sa kanila. Halos irapan ko na sila sa aking isip dahil sa kadesperadahan nila.

I just can't find the logic why they had to resort on being desperate kung pwede naman nilang isaksak sa bituka nila yung I love you too thing ni Del Granza sa akin. For their information, I don't take I love you's if it's not sincere kaya sana ay kinipkip na lang ni Del Granza ang mga salitang iyon sa malaki niyang tite.

Irita man sa sitwasyon ay nagpatuloy pa din ako sa pakikinig sa kanila. Kahit na halos korni ang iba o hindi kaya ay basta may maisagot lang ay tiniis kong pakinggan. Wala, ganito talaga ang buhay, kailangan kong magtiis sa kahayukan ng iba para mabuhay.

The sun light touches my face. I closed my eyes and feel the heat of it. Kanina lamang ay halos tirisin na ako ng buhay ng mga kaklase ko at lalo na si Farah. Kung legal lang ang pumatay ay baka kanina pa ako pinaglalamayan sa mga tingin nila.

Del Granza had the guts to say it in the class? I scoffed in my head. Mabuti na lamang at ngayon na ang huling klase namin sa kaniya dahil tapos na ang semestre ngayong academic year. Ibig sabihin nun ay makakahinga na ako ng maluwag sa mga pesteng ito.

Tinignan ko ang oras sa aking cellphone at nakitang alas cinco nuebe na ng hapon. I am sitting in the lounge park of the campus. I still need to wait for Cal dahil marami akong gustong itanong sa kaniya sa trabahong pinasok ko.

While waiting for Cal, nililibang ko ang aking sarili sa pagtanaw sa field hindi kalayuan sa parke kung nasaan ako. The music in my ears calms me. It's a mellow music na magandang pakinggan kapag gusto mong petiks ka lang.

Inaantok ako.

Huminga ako ng malalim at napapikit dahil sa sarap sa pakiramdam ng hangin. This feeling really calms me so much sabay mo pa yung musika na parang hinehele ako ngayong araw. If I will be asked kung anong gusto kong hilingin kay santa claus, sa isang genie o sa isang fairy god mother, ang sasabihin ko ay "peace of mind". Kailangan ko 'yon above anything else dahil malapit na ako mabano dahil sa buhay.

These past months was very exhausting for me. Kung pwede lang magpahinga ay nagawa ko na ngunit hindi. Everytime that I'm thinking to take a rest, the situation kept on deteriorating the peace I wanted. I badly wanted to go back to what we're used to be but I can't dahil wala na si Papa. Wala nang taong magtatanong sa akin if how was my day, wala na yung taong naging inspirasyon ko sa pagpapatuloy ng buhay ko na 'to, at wala na din yung taong nagpapalakas sa akin. The world could've been better if I didn't exist, isn't it?

Muli akong huminga ng malalim kasabay nun ay ng pagmulat ng mga mata ko. Halos tumalon na ang puso ko nang makita ang paparating na bola papunta sa parte ko. My eyes and attention fixated to the ball. Hindi ko alam ang gagawin ko at hindi ko alam kung may magagawa ba ako dahil tila ba naestatwa na lang ako sa parte kung nasaan ako habang hinuhugot nito ang paghinga ko.

The ball is approaching at me and I didn't even blink out of nervousness. I suddenly felt myself trembling with that approaching ball. Waves of memories flashes back and I couldn't even understand any bit of it. I saw myself lying on the floor, I saw myself staring at a ball, I saw myself carrying a gun and is filled with blood, and then the flicker of memories stopped. What just happened?