Sen Çal Kapımı 🤍 [TAMAMLANDI]

Bölüm 31 🌻

Eda'dan

O gece hiç rahat uyuyamadım... Aklıma annem ile babam gelip durdu... Gece su almak için yataktan kalktım. Dolabın önünden geçerken yerde bir resim gördüm... Resimi elime aldığımda annemin hiç görmediğim bir resmi vardı karşımda... Resime dakikalarca baktım... Yere çöktüm... Ağlamaya başladım... Bir insanın annesini, babasını kaybetmesi o kadar acı ki... Yaşıyorsun, ama hayat damarlarından biri kopmuş, yok olmuş gibi... Bunları düşündükçe hıçkırıklarım daha da arttı... Elimi karnıma götürüp resmi öptüm... Gözlerimden sayısız yaş süzülüyordu... Serkan sesleri duymuş olmalı ki, telaşla yanıma geldi... Çöküp anlımı öptü, sarıldı..

S: Eda, neyin var? Ne oldu?

E:Ben annemi çok özledim... Serkan ben annemi çok özledim 😭

S:Eda... Biliyorum çok zor ama, zamanı geri alamıyoruz... O acılar zor da olsa hep bizimle... Lütfen ağlama... Kızımız da çok üzülüyor..

E:Bende annemin kızıydım! Bende çok üzülüyorum 😭... Ben bebeğimi üzmem!

S:Ağlama aşkım... Hadi bak evet üzmezsin.. Gel, kalk yerden... Kalkalım banyoya gidelim..

E:İstemiyorum! 😭 Hiçbir şey istemiyorum!

S:Ama Eda- Eda?! İyi misin?

E:B-bu, su? Nereden? S-Serkan! Suyum geldi! Ama daha çok erken! Çok çok erken! Serkan bir şey yap!

S:G-gel... Eee... Hastaneye gidicez! Evet.. Evet! Gel... Yavaş...

E:Serkan! Bir şey olmayacak değil mi!? Ben yapmadım değil mi!? 😭

S:Hayır, hayır aşkım... Gel giy montunu hadi... Sakin... Nefes al...

Yavaş yavaş evden çıktık.. Serkan beni kucağına aldığı gibi arabaya götürdü... Bebeğim benim yüzümden ölecek miydi? Eğer öyle bir şey olursa ben yaşamam.. Yollar boş olduğu için hızlıca hastaneye ulaştık.. Serkan yine beni kucağına aldı ve Acil'in kapısından içeri girdik. Serkan bağırıp hemşire çağırdı... Sedye getirip beni onun üstüne koydular... O kadar korktum ki... Beni yavaşça odaya aldılar... Ardından kapılar kapandı... Serkan arkadan üzgün gözlerle beni izlerken kapını arkasında kalmıştı...

1 saat sonra

D:Serkan bey... Eda Hanım şuan iyi... Açılma olmuş ve o yüzden suyu gelmiş... Şuan her şey için çok erken ve çok riskli bir dönemde Eda Hanım... Onun bu zamanda yanında olmanız çok önemli... Mümkün olduğunca evden çıkmasın ve stresten uzak dursun... Geçmiş olsun..

S:Sağolun..

Eda'nın yanına gittim... Kafasını cama çevirmiş, şehrin karanlığını izliyordu... Onu böyle görmek o kadar üzücüydü ki... Yanına yaklaşıp elini tuttum.. Kafasını çevirip ağlamış gözlerle bana baktı. Akan göz yaşlarını elimle yavaşça sildim ve elimi karnına koydum.

S:İyiyisin... Bebeğiniz de çok iyi...

E:Benim yüzümden ölüyordu...🥺

S:Hayır aşkım... Olur mu öyle şey... Hadi daha fazla üzülme... Evimize gidelim... Uyumaya devam edelim... Sarılıp saçlarını okşuyim...

E:Tamam... Gidelim.

Karnımı tuta tuta yavaşça kalktım.. Serkan üstümü düzeltti, montumu giydirdi. Koluma girdi... Yavaşça odadan çıktık. Hastane koridoru birkaç insan ile doluydu... Hepsinin bir acısı vardı... Elim karnımda geziyordu... Arabaya bindik ve sakin sakin eve gittik... Eve geldiğimizde yine kol kola girip merdivenlerden çıktık ve yatağımıza gittik. Serkan yerde duran resmi aldı ve yanımdaki komodinin üstüne koydu.. Ben yataktan yatarken onu izliyorum.. Yatağın yanına çöktü ve konuştu..