art | hyunin

11

Hyunjin gözlerini açtığında, hastanede olduğunu anladı. Bir süre tavana baktı sadece,neler olduğunu hatırlamaya çalıştı. Hatırladığında ise,yataktan kalkmayı denedi ama sırtında ki ağrı buna engel olmuştu.

Nasıl buraya gelmişti? kim getirmişti? Jeongin iyi miydi?

Bir sürü soru aklında dolanırken, odanın kapısı açıldı. İçeri giren Minho'yu gördüğünde göz devirdi. Buraya da gelmişti.

"Uyanmışsın"

"Evet,Jeongin nerde?"

Minho gülümseyerek, Hyunjin'in yanına sandalye çekip oturdu ve arkasına yaslandı. Hyunjin onu meraklı gözlerle izliyordu ve onu merakta bıramak hoşuna gitmişti?

"Yan odada dinleniyor"

"İyi mi?"

"Kollarında derin kesikler vardı, ama önemli damarlara gelmemiş, pansuman yapıp sardılar. Şu an iyi"

"Orospu çocuğu"

Hyunjin, kısık sesle Jeongin'in babasına küfür ettiğinde, Minho ona garipseyerek baktı.

"Onu görmek istiyorum"

"Olmaz,yat dinlen sonra görürsün"

"Şimdi görmek istiyorum"

"Hyunjin,yaralısın"

"Olabilir,bu Jeongin'i görmeme engel değil"

"Çok inatçısın"

"Biliyorum"

Hyunjin'in hiç bir mimik oynamadığı yüzünde hafif bir gülümseme oluşurken, yavaşca doğruldu. Sırtında ki acıyı unursamamak için çaba sarf edıyordu ama biraz zordu bu durum.

Minho'nun yardımı ile, Jeongin'in yanına gelmişti. Küçüğü uyuyordu ve uyurken bile mükemmeldi. Jisung, sandalyeden kalkıp Hyunjin'e oturması için yer verdiğinde, Hyunjin savsak adımlarla sandalyeye yerleşti.

Jisung ve Minho ikiliyi yalnız bırakarak, odadan dışarı çıktılar ve ne olur ne olmaz diye camdan izlemeye başladılar.

Hyunjin, küçüğünün terden alnına yapışmış saçlarını elleriyle tarayıp yüzünü ortaya çıkardı. Kollarında ki sargılara baktığında,içi acımıştı. Ne çok şey geliyordu küçüğünün başına,ama yine de o sıcak gülümsemesi asla eksik olmuyordu yüzünden.

Jeongin'in elini acıtmamaya dikkat ederek tuttu. Narin ve temizdi her dokunuşu,bir kelebeğe dokunur gibiydi.

Okşadı beyaz tenini, sevdi ak rengi saçlarını,öptü o güzel gözlerinden,çekti o güzel kokusunu içine. Fark etmeden kendini öyle kaptırmıştı ki Jeongin'e.