CELLAT:

ZORAKİ İŞ

Multi: Giuseppe

O sabah uyandığımda ilk olarak ağabeyim Giuseppe karşılaştım.

"Giancarlo kaybolma bir yere işimiz var."

"İş ne Giuseppe?"

"Sen dediğimi yap soru sorma."

"Peki ama iş ne?"

"Bir ricacı gelecek alacağı varmış tahsil edeceğiz yüzde otuzu bizim."

"Emrin olur abiciğim."

Giuseppe gene çok sinirli neden acaba?

"Bak Gian aslında bu herif için kılımı kıpırdatmam parasına kim çöktüyse bulup alnından öperim ama işte bazı işlere mecbur kalırsın."

Şimdi anladım ricacı popstar Lorenzo Olivetti . Giuseppe'nin karısı Cristina'nın kuzeni kendini beğenmiş züppenin teki ama Castafioreli olup ta adı suç dışında bir şeyle gazetelere çıkan az sayıda kişiden biridir. Tanrı şahit Guiseppe Lorenzoyu günahı kadar sevmez ama Cristinayı çok seviyor onun hatırına her şeyi yapar.

Bir kez daha kahvaltıya oturduk. Babam yine en son geldi. Konuşmak için ağzımı açmıştım ki babam ani bir el hareketiyle beni susturdu.

"Bugün konseyi toplayacağım, Corettilerle sulh yolu bulmaya çalışacağım neden? Çünkü benim geri zekalı oğullarım ayakta uyudu adamları da onlardan farksız olduğu için hepsi telef oldu Ve ben Don Maximilliano Pollini kendisine yapılanın hesabını sormak yerine sulh yapacağım ve siz ben aksini söyleyene kadar bu evden çıkmayacaksınız ille de çıkacaksanız da boş olmayacaksınız anlaşıldı mı?"

Babam sorusunun cevabını beklemeden kalkıp gitti. İgnaccio çalışma odasına gidip üzerinde kartal resimleri olan kartları posta güvercinleriyle göndermeye başladı. Bu bir çeşit parola.

Babam gittikten sonra hepimiz odalarımıza çekildik. Yengem Cristina fırsatını bulunca derhal soluğu bizim odada aldı.

"Beatrice hoşgeldin canım."

"Cristina çok uzun zaman oldu."

"Evet bir gittin bir daha gelmedin."

"Kader siz ağabeyimle evlenmişsiniz?"

"Evet altı ay oldu, seni çağıramadık baba izin vermedi."

"Evet."

İgnacio babamın yanına girdi.

"Patron hazırlıklar devam ediyor konseyi toplayacağız ama sen emin misin?"

"Corettilere güven olmaz ama şimdilik en doğrusu bu."

***

Konsey toplantısına babam, İgnacio, Guiseppe, Sergio ve ben katıldık. Mario Coretti denen adamı ilk orada gördüm. Altmış yaşlarında gür bıyıklı bir adamdı.

"Yine karşılaştık Pollini kaç yıl oldu ha otuz falan mı bak bu oğlum Luigi."

"Gevezeliği kes Coretti bunca yıl sonra neden döndün onu söyle."

"Neden mi döndüm ben Castafioreliyim unuttun mu memleketime gelmek için senden izin mi alacacağım."

"Otuz yıl önce nasıl kaçtığını düşününce bir daha gelmezsin sanıyordum."

"Hiç değişmemişsin Pollini yine aynı kendini beğenmiş tavırlar ama ben değiştim senin karşında artık otuz yıl önceki çocuk yok."

"Sende hiç değişmemişsin Coretti otuz yıl önce de pisliktin şimdi de pisliksin ve ben senin gibi bir pisliği kasabamda istemiyorum."