Sunflower [H.S]

16

Hey guys! Voordat we beginnen wil ik een kleine trigger warning doen voor dit hoofdstuk. Er komen lichte suïcidale gedachtes in dit hoofdstuk voor net zoals gebeurtenissen die te maken kunnen hebben met paniek aanvallen. Lees dit hoofdstuk dus op eigen risico en als je iemand nodig hebt om mee te praten: mijn berichten staan altijd open voor jullie!

POV Harper

Toen ik wakker werd lag ik in het ziekenhuis. Harry was mee gegaan omdat hij de enige was die nuchter genoeg was.

Nadat ik wakker werd vertelde Harry me dat alles oke was. Er was een MRI scan gemaakt waarop ze konden zien dat mijn rug niet opnieuw was beschadigd. Mijn al eerder beschadigde zenuwen hebben wel een klap gekregen waardoor ik nu weer terug bij af ben. De pijn die ik al weken niet meer voelde is tien keer zo hard terug gekomen.

Ik heb huilend Niall opgebeld en die vertelde me dat hij er alles aan ging doen om er voor te zorgen dat ik snel weer de oude ben. Ik heb hem gevraagd of we met zijn allen in de woonkamer konden slapen.

Dus nu lig ik hier. Niet in staat mezelf te kunnen verplaatsen als dat nodig is. Toen ik en Harry thuis kwamen hadden de jongens samen met Jill alle matrassen op de vloer tussen de banken gelegd. Ik lig tussen Jill en Harry in maar het lukt me niet om in slaap te vallen. Alles doet zeer en mijn hoofd loopt over van gedachtes.

Als ik rustiger aan had gedaan vanavond, was ik nooit op die tafel gaan staan en had ik hier nu niet gelegen. Ik voel me zo schuldig tegenover de rest. Iedereen had het naar zijn zin, en ik moest dat verpesten voor iedereen. Ik had nooit Niall zijn aanbod moeten aannemen om bij hem en de jongens in te trekken. Ik ben ze alleen maar tot last.

Misschien was het beter als ik het ongeluk niet had overleeft. Het was beter als June hier nog rondliep in plaats van mij. Ik voeg niks toe aan deze wereld. June deed dat wel.

Ik ben niks waard, June was dat wel.

En ik voel me zo alleen. Ik weet niet waar het vandaan komt, ik weet dat de jongens om me geven en alles voor me zullen doen. Vooral Niall en Harry. Jill is de afgelopen tijd ook heel belangrijk voor me geworden, ik had haar echt onderschat.

Maar toch heb ik het idee dat ik iets mis. Een leeg gevoel dat gevuld moet worden, maar ik weet niet met wat.

Als ik de volgende ochtend wakker word, ben ik de enige die nog in bed ligt. Ik hoor de jongens zachtjes praten in de keuken.

"Niall?" Ik probeer omhoog te komen om naar de keuken te lopen maar laat me meteen weer terug vallen. Mijn lichaam is zo vermoeid dat ik niet de kracht heb om mezelf omhoog te hijsen. Dan zie ik Harry vanuit de gang de woonkamer inlopen.

"Heb je hulp nodig?"

Ik knik en hij loopt naar me toe om me overeind te helpen. Als ik rechtop sta sla ik een arm om zijn nek voor extra ondersteuning.

"Gaat dit goed?" Vraagt Harry terwijl hij een arm om mijn middel slaat zodat ik niet om kan vallen.

"Ja, kan je me naar de keuken helpen?"

Hij knikt en zo helpt hij me op mijn tempo naar de keuken waar de rest van de jongens aan tafel zitten. Harry helpt me op de stoel naast Niall en neemt daarna plaats tegenover mij.

"Hey kleintje. Hoe voel je je?" Niall buigt opzij om me een kus op mijn wang te geven waarna ik mijn hoofd op zijn schouder leg. "Ik heb me wel eens beter gevoeld." Antwoord ik.

"Waar is Liam?" Vraag ik als ik door heb dat hij niet aan tafel zit.

"Hij is Jill naar haar werk brengen en gaat daarna ontbijt halen." Antwoord Louis zonder zijn blik van zijn telefoon te halen.