បម្រាមស្នេហ៍ [ចប់]

ភាគ៤ | អារម្មណ៍ប្លែក

ភូមិគ្រិះត្រកូលគីម
តាំងពីចេញពីរៀនមក២ម៉ោងហើយដែលជុងគុកមុជទឹកដូរខោអាវរួចរង់ចាំលោកប៉ាមកទទួលទានអារហារពេលល្ងាចជាមួយខ្លួន។គេអង្គុយចាំមើលទូរទស្សន៍ឡើងចប់អស់ពីរ បីរឿងហើយនៅមិនទាន់ឃើញស្រមោលថេយ៉ុងទៀត អង្គុយចាំតាំងពីលើសាឡុង មកដល់អង្គុយលើឥដ្ឋ ងើបពីឥដ្ឋហើយក៏ឈររេរានៅមុខទ្វាផ្ទះ លទ្ធផលគឺមិនឃើញ ទោះម៉ែដោះប្រឹងហៅឲ្យទៅញ៊ាំបាយមុនយ៉ាងណាក៏មិនព្រម គឺក្បាលរឹងតែម្តង។
«កូនតូចហា៎ មកញ៊ាំបាយមោកុំរឹងពេកបានទេ»ម៉ែដោះស៊ូ និយាយសម្លេងបែបអង្វរកទៅហើយព្រោះគាត់អស់ជម្រើសហើយបើហៅយ៉ាងមិចក៏មិនខ្ចីស្តាប់ដែររឹងខ្លាំងណាស់ចរិកកាត់ទៅលោកប៉ាចិញ្ចឹមគ្មានខុស។
«បន្តិចទៀតណាម៉ែដោះ»ជុងគុក ងាកធ្វើមុខជូហួញដាក់ម៉ែដោះធ្វើឲ្យគាត់អស់យោបល់ក្រវីក្បាលតែម្តង ខូចក៏ខូច អ្នកណាក៏បង្រ្កាបមិនបាន និយាយមិនស្តាប់រឹងទទឹង នេះហើយលទ្ធផលរបស់ថេយ៉ុងដែលទម្រើសកូនពីតូច តែទោះជាគេក្បាលខូចឬរឹងយ៉ាងណាក៏គ្រប់គ្នានៅតែស្រឡាញ់ព្រោះតែអាមុខខ្សូតៗដូចកូនក្មេងនឹងឯង។
ងឺត
សម្លេងហ្វ្រាំងឡានបន្លឺឡើងតាំងពីរោងដាក់ឡានមកដល់ក្នុងផ្ទះ ត្រចៀកជុងគុកកម្រើកដូចកូនទន្សាយកាលបើលឺហើយព្រោះគេប្រាកដណាស់ថាជាឡានរបស់ថេយ៉ុង។ស្នាមញញឹមសប្បាយចិត្តមិញក៏ត្រូវបង្ខំជំនួសមកជាមុខក្រញ៉ូវវិញព្រោះនឹងធ្វើចរិកង៉ក់ងររំអួយដាក់លោកប៉ាទៀតហើយ ម៉ែដោះគ្រាន់តែឃើញក៏ក្រវីក្បាលដោយការហួសចិត្ត គាត់ហត់ជំនួសថេយ៉ុងទៅទៀត មានកូនប្រុសដូចជាជុងគុកមួយយ៉ាប់ជាមានកូនស្រីប្រាំនាក់ទៅទៀត។
សូរបាតស្បែកជើងប៉ះផ្ទាល់នឹងឥដ្ឋបង្កបានជាសំឡេងមួយដែលកាន់តែធ្វើឲ្យកម្លោះតូចជុងគុកកាន់តែធ្វើមុខខឹងហើយធ្វើងាកមុខចេញមិនមើលលោកប៉ាដែលខំអង្គុយចាំរាប់ម៉ោងនោះ។
«ប៉ាមោវិញហើយ»ថេយ៉ុង ញញឹមដាក់អ្នកដែលងាកមុខចេញនោះហើយងាកមើលមុខម៉ែដោះដែលមើលមកខ្លួនដូវគ្នាថែមទាំងក្រវីក្បាលទៀត ថេយ៉ុងមិនមាត់តែក៏សើចចុងមាត់ដឹងថាកូនប្រុសកម្លោះង៉ក់ងរដាក់ខ្លួនទៀតហើយ។
«អីយ៉ា កូនប្រុសសំណព្វរបស់ប៉ាខឹងមែនទេ?»ថេយ៉ុង អោបស្មារបស់ជុងគុកប៉ុន្តែត្រូវគេវាសដៃចេញហើយងាកមុខចេញធ្វើហ្អី។
«ថាមែនៗឃើញទេ? ប៉ាសុំទោសណាប៉ាមានការងារជាមួយដៃគូសហការបន្តិច អត់ទោសឲ្យលោកប៉ាណា?»ថេយ៉ុង យកចង្អុលដៃលេងនឹងចង្ការបស់ជុងគុកចុះឡើងលួងលោមឲ្យកូនបានឈប់ខឹង ត្រជាក់ចិត្តខ្លះ។
«យ៉ាងណាក៏តេមកប្រាប់កូនមួយម៉ាក់លោកប៉ាចិត្តអាក្រក់ ហុឺស!!!»ជុងគុក ទន្ត្រាំជើងមិនសុខចិត្ត មើលទៅគួរឲ្យខ្នាញ់មែនទែន មើលចុះៗធ្វើចរិកដូចក្មេង៥ឆ្នាំ។
«ប៉ាភ្លេចទៅគិតថាមួយភ្លែត ឃើញទេប៉ាខំមិនញ៊ាំបាយជាមួយគេចាំមកញ៊ាំជាមួយរាជបុត្ររបស់ប៉ាវិញ»ថេយ៉ុង ធ្វើជាយកដៃអង្អែលពោះឲ្យជុងគុកបានធូរចិត្តឈប់ខឹងខ្លះ។
«ក៏បានឈប់ខឹងហើយ ទៅញ៊ាំបាយទៅ»ជុងគុក ប្តូរពីមុខក្រញ៉ូវទៅជាញញឹមយ៉ាងលឿនហើយអោបដើមដៃថេយ៉ុងទៅតុអាហារ។
«ប៉ាញ៊ាំបាយហើយត្រូវកំដរកូនមើលរឿង យប់នេះកូនគេងជាមួយលោកប៉ា ជាការដាក់ទោសដែលយឺត»ជុងគុក រៀបរាប់ប្រាប់ខណៈដែលទាញកៅអីអង្គុយញ៊ាំបាយពេលនេះនៅក្នុងផ្ទះធំល្វឹងល្វើយក៏បានតែពីរនាក់ប៉ាកូន ព្រោះអ្នកបម្រើផ្សេងទៅសម្រាកនៅផ្ទះតូចខាងក្រោមភូមិគ្រិះ។
«បាទបាន»ថេយ៉ុង គ្រាន់តែញញឹមហើយយល់ព្រមគ្រប់យ៉ាងដែលកូននិយាយ។
បន្ទាប់ទទួលទានអារហារពេលល្ងាចរួចថេយ៉ុងក៏ទៅមុជទឹកនៅខាងលើបន្ទប់ ជុងគុកក៏រើសមើលរឿងដើម្បីមើលជាមួយគ្នាដូចដែលបានសន្យា។
«រកបានឬនៅកូន?»ថេយ៉ុង ដើរចុះមកក្រោយជាមួយខោសវែងរលុងៗនិងអាវយឺតស្រួលគេងយប់។
«បានហើយលោកប៉ា»ជុងគុក ងាកមកញញឹមដាក់ថេយ៉ុងហើយទាញដៃលោកប៉ាឲ្យអង្គុយលើសាឡុង ខ្លួនក៏ដាក់គូថអង្គុយប៉ុកលើភ្លៅថេយ៉ុង។
«ជុងគុកធ្វើអីនឹង?»ថេយ៉ុង ភ្ញាក់ព្រឺតលើកដៃទប់ចង្កេះជុងគុកព្រោះបើភ្លាមៗស្រាប់តែអង្គុយលើភ្លៅ។
វាមិនមែនជាលើកទីមួយដែលជុងគុកអង្គុយើភ្លៅថេយ៉ុង តែវាជុងគុកធំណាស់ទៅហើយ ទោះជាប្រុសដូចគ្នាប៉ុន្តែវាក៏មិនសូវជាសមប៉ុន្មានដែរ គេមើលមកមិនល្អភ្នែកឡើយ។
«លោកប៉ាកើតអី គឺកូនអង្គុយលើភ្លៅប៉ានឹងហើយ»ជុងគុក បែរមុខនិយាយដាក់ថេយ៉ុងទាំងជ្រិមចិញ្ចើម មិនយល់ថាហេតុអីបានជាប៉ាខ្លួនមានប្រតិកម្មខ្លាំងម្ល៉េះបើគ្រាន់តែគេអង្គុយលើភ្លៅនេះពួកគេមិនមែនមិនធ្លាប់ឯណា។
«តែកូនធំហើយ ធ្វើអីចេះគិតផងមើលទៅវាសមមិនសម»ថេយ៉ុង និយាយសម្តីប្រាកដប្រជាដើម្បីឲ្យកូនបានយល់។
«កូនមិនខ្វល់ កូនធំវាយ៉ាងមិចប៉ាឈប់ស្រឡាញ់កូនហើយមែនទេ?»ជុងគុក អោបដៃមិនសុខចិត្ត ធ្វើចរិកមេមាន់ឲ្យតែលោកប៉ាលួង។
«កូនកុំចចេះរឹងរូងបានទេជុង?កូនធំហើយគួរតែចេះគិតខ្លះកុំយកតែចិត្តខ្លួនឯងពេក ធ្វើខ្លួនឲ្យរឹងមាំដូចប្រុសខ្លះផងកុំង៉ក់ងររំអួយដូចស្រីពេក»ថេយ៉ុង ដំបូងក៏មិនគិតថានឹងនិយាយរឿងដល់វែងឆ្ងាយចឹងដែរគេគ្រាន់តែចង់ឲ្យជុងគុកចេះគិតខ្លះ ប៉ុន្តែមិនស្មានថាគេនិយាយរាលដាលដល់ម្លឹងក្នុងខ្លួនក៏នឹងស្តាយខ្លះដែរ។
«អូ៎ លោកប៉ានិយាយបែបនឹងឬ?ចឹងលោកប៉ាថ្នាក់ថ្នមកូនពីតូចធ្វើអី?លោកប៉ាជាអ្នកតម្រើសកូនខ្លួនឯង កូនចង់ចូលលេងបាល់ទាត់ប៉ាក៏ហាមព្រោះកូនមានជំងឺហត់មិនបាន ហើយប៉ាអ្នកមកស្តីឲ្យកូនវិញ អ្អឹក»ជុងគុក ស្រាប់តែយំភ្លាមព្រោះថេយ៉ុងមិនងាយស្តីឲ្យគេឡើយ ស្តីឲ្យលុះត្រាតែធ្វើអ្វីដែលខុសខ្លាំង គេក៏មិនជាប្រើសម្តីធ្ងន់ដាក់ជុងគុកដូចថ្ងៃនេះឡើយ។
«ហ៊ើយ ប៉ាតាមចិត្តកូនក៏មិនមែនឲ្យកូនខូចដល់ម្លឹងទេ»ថេយ៉ុង ខាំមាត់តានតេងចិត្តជាខ្លាំងគេមិនចង់ឃើញកូនយំហើយរឹតតែមិនចង់ជាមូលហេតុនៃទឹកភ្នែកនោះដែលស្រក់ឡើយ តែគេមិនចង់ឲ្យកូនមានចរិករឹងរូសពេកនិយាយមិនស្តាប់ទេ។
«អ្អឹក ប៉ាឈប់ស្រឡាញ់កូនដូចមុនហើយ កូនមិនបានធ្វើអីខុសក៏ប៉ាស្តីឲ្យ អ្ហឹក ចាំមើកូនទៅនៅជាមួយប៉ាយូនក៏បាន»ជុងគុក លើកដៃជូតទឹកភ្នែកយំអណ្តឺតអណ្តកធ្វើដូចជាវេទនាណាស់ លើកយកអ៊ំប្រុសមកបាំងមុខ ងើបចេញពីភ្លៅថេយ៉ុងយ៉ាងទ្រគោះបោះបោកបម្រុងនឹងងើបចេញប៉ុន្តែត្រូវដៃមួយចាប់ជាប់។
«ប៉ាសុំទោស ឈប់យំទៅ»ថេយ៉ុង ទាញជុងគុឲ្យអង្គុយលើភ្លៅដើម្បីលួងវិញប៉ុន្តែដឹងស្រាប់ហើយជុងគុកគឺរឹងរូសប្រឹងប្រតាយប្រតប់ដើម្បីងើបចេញវិញ។
«មិនបានមោវាយក្បាលអង្អែលខ្នង កូនខឹងប៉ាហើយ ហឹក»ជុងគុក គក់ទ្រូងឪពុកឌឹបៗដោយការខឹងសប្បាយឯអ្នកជាប៉ាក៏មិនតបតអ្វីអង្គុយឲ្យគេបញ្ចេញកំហឹង ព្រោះខ្លួនក៏និយាយជ្រុលគ្រាន់តែូនអង្គុយើភ្លៅគេក៏ស្តីឲ្យកូនធ្វើដូចរឿងធំ។
តាមពិតមិនមែនថេយ៉ុងប្រកាន់ណាស់ណាទេ គ្រាន់តែជុងគុកអង្គុយនោះព្រោះគេស្រឡាញ់កូនស្ទើលេបបើកូនចង់បានផ្កាយបានផ្កាយ ព្រច័ន្ទបានព្រះច័ន្ទ គ្រាន់តែថា...ជុងគុកធំហើយរាងកាយចិត្តគំនិតក៏មិននៅក្មេងដូចមុន ឯគេក៏នៅកម្លោះមិនទាន់មានប្រពន្ធ មកស្និទ្ធិស្នាលប៉ះពាល់ពេញៗបែបនេះវានឹងធ្វើឲ្យខ្លួនប្រាណគេតបតមិនអាចហាមឃាត់បាន។
ទោះជុងគុកជាក្មេងប្រុសប៉ុន្តែគេរស់នៅក្នុងត្រកូលអ្នកមានតាំងពីតូចថេយ៉ុងមើលថែបានល្អសម្អាតខ្លួនយ៉ាងស្អាតៗក្រអូបប្រហើរ មិនឲ្យធ្វើអីក្រៅពីទៅរៀនហើយមោផ្ទះ ការងារប្រុសៗក៏មិនឲ្យធ្វើខ្លួនគេមានរាងដូចមនុស្សស្រី ចង្កេះវាតូច មុខខ្ចីម៉ត់ដូចគូថកូនក្មេង បបូរមាត់ស្តើងសុីជម្ពូ ភ្នែកមូលក្រឡង់បរិសុទ្ធពេលដែលមើលយូរវាអាចជាទាក់ទាញ ទាំងនេះជារាងកាយដែលមនុស្សស្រីមួយចំនួនធំប្រាថ្នាហើយក៏ជារាងកាយដែលមនុស្សប្រុសចូលចិត្ត តើឲ្យថេយ៉ុងទ្រាំអត់ប្រតិកម្មយ៉ាងមិច ហេតុនេះហើយគេមិនចង់មានអារម្មណ៍ឆ្កួតៗទាំងនោះជាមួយកូនខ្លួនឯងឡើយទោះជាមិនមែនជាកូនបង្កើតតែមានឈ្មោះជាកូនដដែល ត្រូវគ្រប់គ្នាទទួលស្គាល់គេក៏មិនអាចរំលងច្បាប់ធម្មជាតិដែរ។
«កូននៅមិនទាន់ប្រឡូកអារម្មណ៍ទាំងនេះកូនមិនយល់អារម្មណ៍ប៉ាឡើយ ប៉ាគ្រាន់តែមិនចង់ឲ្យធ្វើអ្វីមិនគប្បី»ថេយ៉ុងទាញក្បាលជុងគុកផ្អឹបនឹងដើមទ្រូងកក់ក្តៅរបស់ខ្លួន អង្អែលសក់ខ្មៅក្រិបទន់រលោកស្រាលៗដោយការសុំទោសនិងលួងលោម។
«អ្ហឹក ហឹក»ជុងគុក នៅតែអណ្តឺតអណ្តកមិនទាន់បាត់គេយំហើយចង់គាំងដៃខ្ញាំអាវថេយ៉ុងជាប់ អង្គុយស្តាប់ពាក្យលោកប៉ានិយាយដោយមិនទាន់និយាយកើត។
«អារម្មណ៍ស្អីកូនមិនខ្វល់ អ្ហឹក កូនគ្រាន់តែចង់នៅជិតលោកប៉ា»ជុងគុក កល់ទឹកភ្នែកម្តងទៀតហើយខ្ទប់មុខនឹងទ្រូងថេយ៉ុង។
«គូកូនត្រូវយល់ ប៉ាក្លាយជាកម្លោះចាស់ទៅហើយនៅមិនទាន់មានប្រពន្ធទេ កូនក៏ធំស្អែកខានស្អែកនឹងមានគ្រួសារដែរើយ លោកប៉ាក៏រកបានអ្នកណាម្នាក់មកបង្កើតគ្រួសារជាមួយគ្នា...»
«អត់ទេ អ្អឹក លោកប៉ាមិនអាចមានប្រពន្ធ កូនមិនចង់ឲ្យមានលោកប៉ាត្រូវនៅជាមួយកូនរហូត ហឹក »ជុងគុក គ្រាន់តែលឺតែថេយ៉ុងនិយាយពាក្យមានគ្រួសារក៏ច្រឡោតតោតតូងងើបក្បាលពីដើមទ្រូងថេយ៉ុងប្រែកតវ៉ារកស្លាប់រស់ មិនឲ្យថេយ៉ុងមានប្រពន្ធ។
«មិចក៏កូននិយាយបែបនេះ កូនមិនឲ្យប៉ាមានប្រពន្ធទេឬ?» ម្រាមដៃវែងៗស្រឡូនរបស់កម្លោះចាស់វាសទឹកភ្នែករបស់កូនចេញពីថ្ពាល់រលោងថ្នមៗ។
«កូនមិនចង់ មិនចង់ចែកលោកប៉ាឲ្យអ្នកណា មិនចង់ឲ្យលោកប៉ាដេកអោបអ្នកណាក្រៅពីកូន កូនមិនចង់...លោកប៉ាកុំយកអ្នកណាអី»ជុងគុក អន្ទះអន្ទែងក្នុងខ្លួនមិនចង់ឲ្យថេយ៉ុងមានគ្រួសារ បបូរមាត់ស្តើងជម្ពូផ្តិតលើថ្ពាល់របស់ថេយ៉ុងមួយខ្សឺតជាការលួងលោម មិនចង់ឲ្យថេយ៉ុងប្រែចិត្តចែកក្តីស្រឡាញ់ឲ្យអ្នកណាក្រៅពីខ្លួន គ្រាន់តែគិតក៏ខឹងៗៗ។
«ឈប់យំរំអ៊ួយទៅប៉ាមិនទាន់មានអ្នណាឯណា ទោះជាក៏ប៉ាមិនចោលកូន»ថេយ៉ុងអង្អែលខ្នងជុងគុកឲ្យគេបានស្ងប់អារម្មណ៍រហូតដល់ស្ងាត់បាត់មាត់ឈឹង។
ថេយ៉ុងអោនមើលអ្នកដែលផ្តេកក្បាលកើយទ្រូងនោះគេងលក់ទៅហើយទើបលើកបីគេថ្នមៗដើរទៅបន្ទប់ខ្លួនដាក់ឲ្យបានគេងលើពូកត្រឹមត្រូវ ខ្លួនក៏ចូលទៅគេងលើគ្រែជាមួយគ្នាដោយមិនភ្លេចទាញកូនកម្លោះមកអោបជាប់នឹងទ្រូង។
«ប៉ាគ្មានថ្ងៃយកអ្នកណាដាច់ខាត លុះត្រាតែ...កូនរកមនុស្សជំនួសប៉ាបាន»ថេយ៉ុង ថើបថ្ងាសជុគុកមួយខ្សឺត បិតភ្លើងលើក្បាលគ្រែហើយក៏គេងលង់លក់ជាមួយគ្នាក្នុងវាលវត្សសង្សារដែលមិនចេះចប់។