Aşk Hastalığı

Affetmek

Diegodan

Hastanede Lodonun ameliyattan çıkmasını beklerken gün boyunca yaşadıklarımı düşünüyordum . Önce gelen haberle mutlu olmuş sonrasında ise Lodonun verdiği karar yüzünden kavga etmiştik. 

Çok fazla sinirlenen biri değildim ama çok çabuk sinirlenebiliyordum . Özellikle de hassas olduğum konularda.

Baba olmayı çok istiyordum . Geceleri bebek sesleriyle uyanmak , ağzından çıkan ilk kelimelerle mutlu olmak istiyordum . Elime bir fırsat geçmişti ama elimde hala bir fırsat varmıydı bilmiyordum.

Beklemek ... Çaresizce beklemek  ... Şu anda yaptığım tam olarak buydu . İlk kavgadan sonra kendimi biraz da olsa affetirebilmek için yanına çıkmıştım . Sakin başlayan konuşmamız hastanede son bulmuştu . Bebeğimizi öldürecek olma düşüncesini onun ağzından duyunca kendimi kontrol edemiyordum . O anda yaptığım hareketlerin farkında değildim . Onun canını yakmayı asla istemezdim.  Onu sürüklemiştim . O da beni durdurmak için  korkuluklara tutunmuş ve bağırmaya başlamıştı . Ben de söyledikleriyle daha da sinirlenmiştim ve  kolunu sert bir şekilde bırakmıştım . Benim kolunu bırakmamla dengesini kaybetmiş ve merdivenlerden aşağı yuvarlanmıştı .

O yerde yatarken hiç bir şey yapamıyordum . Sadece duruyordum . Neyse ki Jorge ve Tini bizim evde kalmıştı ve gürültüye uyanmışlardı . Onlar ambulansı aramasaydı ben hiç bir şey yapamazdım ve daha kötü bir durumda olurdu Lodo.

Lodo... Şu anda sadece onun iyi olmasını istiyordum . Bebeğe bir şey olursa yaşayabilirdim belki ama Lodo olmadan yaşayamazdım . Babamdan sonra onuda kaybedemezdim .

Bekleyiş sona ermişti ve ameliyathanenin kapısı açılmıştı .

J : Lodonun durumu nasıl ? 

Jorge konuşmuştu çünkü aramızda en iyi durumda olan oydu .

Dr : Lodovica hanım gayet iyi ama düşerken karnına aldığı darbe yüzünden bebeği kurtaramadık . Ayrıca düşüş sırasında aldığı bu darbe rahim zedelenmiş . Bu yüzden çocuk sahibi olma ihtimali çok az.  %20 ihtimalle çocuk sahibi olabilir ama doğum sırasında ölme ihtimali % 90 . Lodovica hanım bir kaç saat içinde uyanır  . Uyandığında onu görebilirsiniz .

Doktor konuşurken Lodoyu sedye ile ameliyathaneden çıkarmışlardı . Danışmadan hangi odaya alındığını öğrenip odanın önünde beklemeye başladık .

Beklerken doktorun söylediklerini düşünüyordum . Bebeği kaybetmiştik . Bebekle birlikte  baba olma şansımıda kaybetmiştim . Sanki tanrı beni Lodoya kötü davrandığım için cezalandırıyordu .
Doktor , düşük bir ihtimalde olsa çocuk sahibi olabileceğimizi söylemişti . Ama Lodo ölebilirdi . Bunu göze alamazdım .

Ben bunları düşünürken Lodonun yattığı odanın camından Lodoyu seyrediyordum . Bu sırada Lodonun gözlerinin yavaşça açıldığını gördüm ve yanına gitmek için oturduğum koltuktan kalktım .

Lododan

Gözlerimi açtığımda hastanede olduğumu gördüm . Bana ne olduğunu hatırlamıyordum . En son kavga ediyorduk . Elim karnıma gitti . Onu aldırmak istiyordum ama yinede ona zarar gelmesini istemiyordum . 

Bir süre sonra odanın kapısı açıldı ve içeri Diego girdi . Konuşmaya çalıştım ama sadece bir kelime çıktı . 

L : Bebeğim ? 

D : Niye soruyorsun şimdi onu ? Aldırmak istediğin , önemsemediğin bir bebeği neden soruyorsun ?! Merak etme  kurtuldun ondan ! Artık karnında bir bebek yok . Bir daha da asla olmayacak mutlu musun ? 

Dedi ve kapıyı çarparak odadan çıktı . Gözlerimden  yaşlar akmaya başlamıştı . Ağlıyordum . Hem bebeğimi kaybettiğim için hem de bu onun suçu olduğu halde bana bağırdığı için . Onu asla affetmeyecektim . 

Diegodan 

Lodoya bağırıp odadan çıkmıştım . Zaten bebekten kurtulmak istemiyormuş gibi bebek için üzülmüş gibi davranıyordu . Bu hali beni sinirlendirmişti . Bir saat önce hissettiğim üzüntü ve pişmanlık ortadan kaybolmuştu . 

Odadan çıktıktan sonra Jorge ve Tiniye bakmadan hızlıca yürümeye başladım . Hastanenin bahçesine çıktığımda yavaşlamıştım . Sinirim geçmişti . O anda bir şey fark ettim . Lodo beni asla affetmeyecekti .