Espoir B×B (Mpreg)

0.1

Kurguda mantık hatalarım var ona göre okursanız sevirinim.

Arya

İnterseks birey olduğumu on üç yaşıma bastığım gün anlamıştım. Doğum günümün akşamı pastamı bitirdiğim zaman yediğim tabağı mutfak tezgahına koymak için kalkmıştım.

Tabağı tezgaha yerleştirdiğim de annem ve babam bana dehşet içinde bakıyorlardı. Altıma baktığımda altım olduğu gibi kan olmuştu annem ile babam hemen hazırlanıp benle birlikte çağırdıkları taksiye binmiştik.

Hastaneye vardığımızda sürekli doktordan doktora koşuyorduk. O an hatta kanları ilk gördüğüm an ölmekten çok korkmuştum. Küçüktüm tabi başka bir şey olabileceği aklıma gelmemişti.

Doktor sonuçlar çıktığında üçümüzü de odasına çağırıp konuşmaya başlamıştı.

"Oğlunuz interseks birey yani bir rahime ve bir penise sahip bu demek oluyor ki erkek olmasına rağmen doğurganlık özelliği gösterilebilir ve tabi bir rahime sahip olduğu için her ay kadınlar gibi adet dönemleri olacak" doktorun anlattıklarını dinliyordum. Ancak hiçbir şeyi anlayamıyordum. Doktorun kullandığı kavramları hiç bilmiyordum.

Babam doktora bağırmaya başladığı zaman annemin donuk ifadesi hiç değişmeden elimden tutup beni dışarı çıkardı.

Babam da dışarı çıktığında nasıl geldiysek o şekil eve döndük. Eve vardığımda annem beni direk banyoya sokmuştu. Duştan çıktığım da annemim kıyafetlerimi yatağımın üstüne koymuş olduğunu gördüm Kurulandıktan sonra iç çamaşırımı elime aldığımda içine yapıştırılmış beze benzer bir şey görmüştüm.

Annemi yanıma çağırıp sorduğumda bu şeyin adının ped olduğunu kanamam olduğu her zaman kullanmam gerektiğini sonra olan biteni bana anlatacağını söylemişti.

Diğer odadan babamın bağırma sesleri geldiğinde hemen annemin dediğine kafa sallayıp kıyafetleri üstüme geçirmeye başlamıştım.

Annem odadan çıktığında babamla olan sesleri kulağıma geliyordu. Korkudan tiril tiril titriyordum. Çünkü babam sinirlendiği zaman bambaşka bir insana dönüşüyordu ve gözü hiçbir şey görmüyordu.

Sesler durduğu zaman içeri geçmiştim. Annem köşede oturmuş ağlıyordu. Babama baktığımda yüzünde büyük bir hayal kırıklığı vardı. Köşeden onları izlerken babam anneme "böyle olacaksa olmasın daha iyiydi" dediğinde bana dediğini anlamıştım zaten benden başka kime diye bilirdi ki evin tek çocuğuydum.

Babam odadan çıkarken beni gördüğünde umursamadan geçip gitti. Annem beni yanına oturup anlamadığım her şeyi anlatmaya başladı. Her şeyi anlattıktan sonra sürekli dikkatli olmamı normal bir erkek gibi davranmamı söylüyordu.

Peki annemin söylediği normal erkek kalıbı neydi? O an anormal olduğumu düşünüp kendime yüklenmiştim. Benim yüzümden kavga ediyorlar , her şey benim yüzünden, babamın hayal kırıklığıyım...

Sürekli liseye geçene kadar kendime bunları söyledim. Lise ikinci sınıfta daha durumumu kabullenmiştim.

Babam evde konuşmamı yasaklamıştı. Sesim ince çıktığı için sinirleri bozuluyormuş. Artık bunada alışmıştım.

Her şey o kadar çok intihara yöneltiyordu ki beni. Sınıf ortamında sıska bir çoçuk olduğum için sürekli dalga konusu oluyordum. Korkudan konuşamıyordum onlarda bana babam gibi davranır diye.

Yoklama alınması benim en büyük kabusumdu. Sesimi zorla sıkıp sert bir ses çıkarmaya çalışıyordum.

Hayatım bu şekil başlamıştı aslında. İki üç şarkıdan başka yanımda hiçbir şey yoktu. Onlar bana ilaç gibi geliyordu. Her ay yaşadığım adet sancısı beni öldürecek seviyeye geldiği için o bir hafta okula gitmeden odamdan çıkmayarak geçiriyordum.

Sürekli kendime Allah'a sorular sorup duruyordum. Benim suçum neydi diye. Her gün kafayı yiyecek duruma geliyordum. Ama hiç kimse sorularımı cevaplamıyordu.

Bende çok isterdim babamın biricik oğlu olmak onun başımı okşayıp sevmesini. Sadece bunları o kadar çok isterdim ki bunun için ölebilirdim bile. Başımı yastığa koyup sıcak su torbasını iyice karnıma bastırıyordum.

Göz yaşlarım yüzünden şişen gözlerim yüzünden başım fena halde ağrırken adet ağrısı hiç çekilmiyordu. Gözlerimi sımsıkı kapatıp yaşamak istediğim hayatı hayal etmeye başladım. şuan on altı yaşındaydım ve o zamandan beri beni mutlu eden tek şey buydu. Hayal kurmaktı beni şu zamanda mutlu eden.