SAFKAN: Dönüşüm

8-) ✧*。Gerçekleri öğrenme zamanı ✧*。

Bu nasıl olur...
Aynadaki suratın son gördüğüm haliyle hiçbir ilgisi yoktu. O yaranın bir haftada iyileşmesine ve hatta izinin bile kalmamasına imkan yoktu ama şuan yüzüm kaza geçirmeden önceki haliyle aynıydı. Hiçbir yara izi, morluk, çizik hiçbir şey kalmamıştı. Zaten ağrım da hiç yoktu. Yüzümde bişey yoktu peki ya vücudumda.

Hemen banyoya gidip kıyafetlerimi çıkardım. İç çamaşırlarıyla kaldığımda tekrar aynanın karşısına geçip kollarıma bacaklarıma baktım hiçbir şey yoktu. Tanrım bu bir rüya olmalı.

Duşakabinin içine girdim iyice yıkandım sanki yaralarım fondötenle kapatılmış da ben o fondöteni çıkarmaya çalışıyormuşum gibi yıkadım kendimi sanki iyice çitilersem o izler ve morluklar geri gelecekmiş gibi...

Evet kimse vücudunun izler ve morluklarla kaplı olmasını istemez ama bir hafta içinde o kadar ağır yaraların geçmesi imkansız. O kadar fazla lifledim ki vücudumu artık kıpkırmızı olmuştum. Yıkandıktan sonra çıktım banyodan. Yine geçtim aynanın karşısına. Yine hiçbirşey yoktu. Sanki o kaza hiç yaşanmamış gibi...

Şu ana kadar gördüğüm ve duyduğum herşeyi halisünasyon sanmıştım duyduklarımı ben uyduruyorum, belki de rüya görüyorum hatta belki deliriyorum zannetmiştim. Ama bu bardağı taşıran son damla olmuştu. Bu gerçekti ve normal değildi. Hatta sanırım şimdiye kadar yaşadıklarımın hepsi gerçekti. Üzerimi giyindim. Yatağımın üzerine oturdum. Ne yapacağımı düşünmeye başladım. Ortada benimle ilgili bir sır vardı, bende birşey vardı, farklı birşey ama ne. Nasıl öğrenebilirim ki bunu.

Dış kapının sesi bölmüştü düşüncelerimi. Ardından annemin düşünceli sesi. Başta benimle konuştuğunu sandım. Ama sonra aslında benimle değil de bir başkasıyla konuştuğunu farkettim. Odamın kapısını yavaşça açıp birkaç adım attım. Annemin beni göremeyeceği bir yerde durdum. Duvarın arkasından hafifçe kafamı çıkardığımda annemin biriyle telefonda konuştuğunu farkettim. Ona iyice odaklandığımda söylediği şeyleri daha net duydum.

"Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Ona nasıl söyliycem. Ne zaman söylemem lazım. Nereden başlıycam. Ne kadarını söyliycem. Tanrım ya bunu kaldıramazsa."

"**************"
Karşı tarafın dediklerini duymasam da annemin sesi gayet netti.

" Bencede söylemek için erken ama onda bir gariplik var. Farklı bişey. Normalde bu kadar erken belirti göstermezdi."

"**************"

"Bir şeylerden şüpheleniyor farkındayım. Hissediyorum."

"*************"

"Bilmiyorum ki."

"*************"

"Tamam canım sonra konuşuruz."

Sanırım annem bir hastasıyla ilgili konuşuyordu. Merdivenlere doğru ilerlediğinde benim odama geleceğini anlamıştım onu dinlediğimi farketmemesi için odama koşup kulaklığımı aldım ve telefona takıp hızla kulağıma geçirdim rastgele bir şarkı açtım ve hiçbir şeyden haberim yokmuş gibi davrandım.

Annem içeri geldi. Geldiğini farkettim ama farketmemiş gibi yaptım. Omuzuma dokunduğunda irkilmiş gibi yapıp.

" Annecim sen mi geldin." Diye sordum şaşırmış gibi... Annemin yüzündeki ciddi ifadeyle karşılaşmayı beklemiyordum.

"Evet ben geldim ve sen de duydun."

"Yoo duymadım müzik dinliyordum."

"Seni merdivenlerde beni dinlerken gördüm Arya." Hadi be. Yakalanmıştım şimdi nasıl bir yalan uyduracağım ki. Ben daha birşey diyemeden annem konuştu,