SAFKAN: Dönüşüm

10-)✧*。Beni Hatırladığın Zaman ✧*。

"Napacağım ben, nasıl açıklayacağım ona bu durumu?

"Sakin ol Sinem belki de tamamını görmemiştir."

"Ya o zaman niye bayıldı kızım durup dururken. Dün de bana sürekli sorular sorup durdu. Bir şeyleri fark etmeye başladı ve ben ona açıklamaya hala hazır değilim. Ne söyleyeceğim, nereden başlayacağım?"

"Önce Arya uyansın, bir nabzını yoklayalım, bakalım neler görmüş ama eğer birşey görmediyse de yavaş yavaş kendini hazırla, ona nasıl anlatacağını, ne söyleyeceğini düşün sonuçta eninde sonunda öğrenecek. Ondan ömrü boyunca saklayamazsın bu gerçeği."

"Haklısın. Eninde sonunda anlatacağım fakat buna hala hazır değilim. Umarım bişey görmemiştir."

Annem ve Seda teyzenin konuşmasını duyduğumda aslında bilincim yerine gelmişti fakat baygın numarası yapıyordum.

Haklıydım annem benden birşey gizliyordu ama ben bunu öğrenmek için annemin kendini hazır hissetmesini bekleyemezdim. Özellikle bu son şahit olduğum şey bardağı taşıran son damla olmuştu, gördüğüm manzara tekrar zihnimde canlanınca tüylerim ürpermişti ve kalbimi tekrardan bir korku kaplamıştı bu durumu sakin kafayla biraz düşünmem gerekiyordu ama bu olanları öğrenmem de gerekiyordu bir planım vardı ama bu planın kusursuz işlemesi için anneme olanları görmediğimi düşündürtmeliydim.

Gözlerimi yavaşça açtım annemin bana arkası dönüktü. Seda teyse ise annemin tam karşısındaydı.

"A-anne?" dedim çatallaşan sesimle.

Annem hızla bana döndü. O kadar telaşlı duruyordu ki. Ama tek telaşının bayılmam olmadığını biliyordum. Yine üstün oyunculuk yeteneğimi konuşturmam gerekecekti. Annem başta tereddüt etse de sonunda konuştu,

"İyi misin kızım?"

" İ-iyiyim... Ben neden burdayım?"

"Nasıl yani, bayıldığını hatırlamıyor musun?"

"Son hatırladığım şey 330 numaralı odanın kapısına doğru koşuyordum. Sonra nefesim tıkandı. Sanırım yere düştüm sonrasını hatırlamıyorum. Bayıldım demek. Çok heyecanlıydım ve koşturdum o yüzden bayıldım herhalde."

Annemin gergin yüz ifadesi rahatlamıştı. Ne diyeceğini bilemiyor gibiydi, onu zorlamaya gerek yok diye düşünerek konuyu değitirdim,

"Cem, Cem nasıl? Onu görmeliyim!" dedim ve hızla yataktan kalktım. Çok hızlı kalktığım için başım döndü ve dengemi kaybederek  kalktığım yatağa oturur pozisyonda düştüm. Birkaç saniye baş dönmemin geçmesini bekledim. Geçtiğinde tekrar ayağa kalktım ve hemen odadan dışarı çıktım.

"Arya kızım yavaş ol?" annem bağırsa da dinlemedim ve koşar adım 330 numaralı odayı aradım.

Odayı bulduğumda kapıyı tıklarken gördüklerimin sadece bir kabustan ibaret olması için dua ettim. Kapı kolunu aşağı yavaşça indirirken titreyen ellerime lanet ettim. Güçlü olacağıma söz vermiştim fakat vücudum benimle iş birliği yapmayı reddediyordu. Kapıyı yavaşça açtım ve karşımda Cem'i gördüm. Gördüklerim doğruydu, kabus değildi, tamamen gerçekti. Cem karşımda sapasağlamdı, vücudunda tek bir çizik dahi yoktu. Hayret içinde ona bakarken titremem daha da artmıştı. Kabus olması için dua ettiğim şey şuan karşımdaydı. Elbette Cem'in iyileşmesini istiyordum ama bu şekilde değil, yavaşça iyileşmeliydi. Bana baktı, o güzel yüz hatları beni benden alıyordu fakat o bana çok ifadesiz bir şekilde bakıyordu. Nasıl olursa olsun o iyiydi ve şuan sadece onunla ilgilenmek istiyordum olanları sonra düşüneceğim diye geçirdim içimden ve tüm dikkatimi sevgilime verdim -tabi o hala benimle sevgili kalmak istiyor mu bilmiyorum- koşarak ona sarıldım ve defalarca kez öptüm yanaklarından biraz geri çekildim ve heyecanlı bir ses tonuyla konuştum,