His Princess

7. Rustig aan, Princess

Traag slofte ik die dinsdag ochtend naar school. Terwijl ik tegen een steentje trapte dacht ik terug aan gisteren. Zou Marie nog erg boos zijn? Het was toch niet mijn schuld dat ze Evan niet mocht. En trouwens, ze had hem nog nooit echt gesproken. Ze was toch zo opgewonden toen ze mij alleen liet met hem? Ach ja, wat kan het mij ook schelen. Hield ik van Evan? Mijn hoofd zei nee. Maar zei mijn hart dat ook? Wat was ik weer lekker cliché bezig.

Morgen zouden we naar de bioscoop gaan. Ik was benieuwd welke film hij had gekozen. Of misschien moesten we die nog kiezen?

'Hey girl', hoorde ik opeens achter me. Ik draaide me om en zag Evan 1. Wauw, dat was misschien de laatste persoon die ik nu wilde tegenkomen. Na Marie dan. Maar aan één kant was ik blij dat hij me gezelschap kwam houden.
'En? Nothing to tell?', vroeg hij met een glimlach terwijl hij naast me kwam lopen.
Engels? Hij is echt bad.
'Nee, eigenlijk not', zei ik. Auw, die kwam er slecht uit. In mijn hoofd leek het cooler. Ik was altijd al slecht in Engels, laat ik die taal maar beter nooit meer spreken.
Evan lachte.
'Lach je me nu uit ofzo?', vroeg ik uitdagend.
Hij lachte opnieuw. 'Rustig aan, princess', zei hij.
Princess, hij noemde me prinses.
'Sorry?', vroeg ik verward.
'Niks hoor'
'Oh'
'Je bent schattig', zei hij opeens. Hij bekeek me met een brede grijns.
'Euh', ik voelde meteen dat ik rood werd.
'Geen zorgen, een bedankje is genoeg', zei hij zacht.
'Oh, oké, bedankt dan maar', zei ik. Ik probeerde deze keer zelfverzekerder over te komen, maar het klonk naar mijn zin toch nog een beetje onwennig.
Evan kwam een stapje dichter naar me toe. Niet doen.
Zijn hand kwam wat naar boven en bewoog zachtjes richting mijn rug. Ik moest moeite doen om rustig te blijven ademhalen. Evan's hand stopte even en streelde toen zachtjes mijn rug.
Het deed me goed. Zijn hand was warm.
Zo liepen we nog een tijdje door. Naast elkaar. Zijn hand op mijn rug. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat hij naar me keek. Glimlachend. Beautiful.
Plots bewoog zijn hand terug een stukje, eerder richting mijn zij, naar mijn hand. Hij nam hem vast, bracht hem naar zijn mond en gaf er een klein kusje op. 'Voor mijn prinses', zei hij. Wat een charmeur.
Op dat moment liepen we de hoek om, de straat waar onze school zich bevond.
'Morgen, voor de stedelijke bioscoop op het afgesproken uur. Oke?'
Ik knikte.
'Mooi', lachte hij. Hij gaf me een zacht, teder kusje op mijn voorhoofd. Hij was een kop groter dan mij, dus da kwam net goed uit. 'Net zoals jij', fluisterde hij.
Ik bloosde, maar had niet de tijd om nog iets te zeggen. Evan was al naar een groepje jongens gelopen die net de school binnenliepen.
Ik snap het niet. Wat denkt hij eigenlijk wel? Zomaar meisjes die zijn vriendin niet zijn kleine, schattige zoenen geven. Of ben ik zijn vriendin? Maar dan hoor je toch gevoelens voor die persoon te hebben? Heb ik dat? Heeft hij dat eigenlijk wel? Is hij niet gewoon een domme player? Dat zijn de meeste badboys, toch?
Ach ja, wat maakt het ook uit. Niet dat het mij iets kan schelen. Of toch wel.

Toen ik het schoolterrein opliep zag ik Marie met de prins praten. Toen ze me zag lachte ze en gebaarde dat ik naar hazr toe moest komen. Was ze niet meer boos dan?
Ze zei nog iets onverstaanbaar tegen prins Evan en hij liep weg.
'Hij is echt raar', zei Marie. Ik wierp haar een klein lachje toe.
'Hé,' zei ze terwijl ze me in mijn buik porde. 'Niet boos zijn'
'Ik ben toch niet boos?'
'Welles'
'Nietes'
Tss.
Toen barstten we in lachen uit. Nu ja, alles was dus vergeven en vergeten.

'Zo erg is hij niet hoor', zei ik ten slotte.
'Maakt niet uit, als jij gelukkig ben ik dat ook', zei Marie.
Ik glimlachte. Wat had ik toch geluk met een vriendin als haar.

De dag ging snel voorbij. Ik had een overhoring van Frans en die was verrassend goed gegaan.
Jamie leek het erg goed te vinden met de prins, als vrienden dan, en Marie en ik hadden het niet meer over de ruzie van gisteren.
Het ging allemaal geweldig tot ik thuiskwam.

'Laureeeen...', zei mijn vader toen ik de woonkamer binnenliep. Ik gooide mijn rugzak op de keukentafel en haalde een appel uit de koelkast. 'Waaaaat?', vroeg ik met een glimlach.
'Volgende maand is het jouw verjaardag en eh...'
Oh ja. Mijn verjaardag was in oktober. 17 oktober om precies te zijn. En ik haat die dag. Verjaren... Bah. Waarom zou je feestvieren omdat je weer een jaartje dichter bij je dood komt? En dan die cadeaus... Men vindt het natuurlijk leuker om een echt cadeau te geven, en niet een simpele boekenbon of geld in een envelop. Nee, ze moeten altijd iets kopen wat je één dag gebruikt en het dan voor de rest van je leven in een kast laat rotten. En die verjaardagsliedjes, nóg erger! Je moet op een stoel gaan staan en iedereen kijkt naar hoe je je daar staat te schamen omdat je niet weet naar wie of wat je moet kijken. Nee. Ik háát verjaardagen.
'Nee, ik wil geen verrassingsfeest', zei ik droog.
Mijn vader's nonchalante glimlachje verdween. 'Ook niet een gewoon feestje dan? Ik bedoel... Ik weet dat je er niet van houdt, maar we hebben je oma en tante al zo lang niet meer gezien... Je mag Marie ook uitnodigen als je wil'.
'Nee, ik wil het niet'
Het was waar dat ik mijn familie al een hele tijd niet meer had gezien, maar moest mijn verjaardag dan net de rede zijn om hen helemaal naar hier te laten komen? Oma woonde in Winkle, een dorpje aan de grens, terwijl wij in Magmomen, in het midden van Cimena woonden.
Mijn vader keek me met puppy-oogjes aan.
Ik zuchtte.
Dat werkt niet papaatje...
'Ach, goed dan. Maar geen hele heisa over die verjaardag! Geen gezang, geen kadootjes. Alleen táárt!', zei ik uiteindelijk.
'Geweldig! Komt in orde, schat!', lachte mijn vader en hij liep naar zijn waarschijnlijk vanaf nu 'bakkerij'.
Ik rolde met mijn ogen en nam een hap van mijn appel.

Om 19u00 werd er aangebeld. Marie stond voor de deur.
'Hooi', begroette ze me.
'Haai', zei ik. Ik gebaarde haar binnen te komen en ze plofte naast me neer op de zetel.
'Ik kom morgen tegen 5 uur, oké?', vroeg ze.
'Waarvoor?', vroeg ik fronsend.
'Ik ben hier nu toch ook zonder rede?', lachte ze, maar ik hoorde twijfel in haar stem.
'Goed punt', zei ik onzeker.

En de volgende dag stond ze daar. Voor mijn deur om 17u00. Met een grote koffer. Ik herkende die koffer. En plots wist ik waarom ze hier was.
---
Woop woop! Vrij voorspelbaar wat er in de koffer zit hmm? :D
Laat me weten wat jullie denken dat erin zit! Vote & comment!