His Princess

5. Jullie vinden het vast dom

'Een liedje!'
'Een liedje?!'
'Of beter gezegd... Dé hit van dit jaar!!!' Mijn vader was net iets té enthousiast. We waren in zijn 'opnamestudio', maar wat muziekinstallatie en microfoon moest zijn, waren een radio en een borstel. Wel een mooie borstel!
'Maar hoe ben je van plan daaraan te beginnen? We hebben instrumenten enzo nodig!', riep ik uit.
'Die hebben we niet nodig!', zei mijn vader. Hij haalde van onder zijn bureau 8 lege, glazen frisdrankflesjes. 'Wil jij deze even gaan vullen voor me?', vroeg hij poeslief. Ik griste de flesjes uit zijn handen en liep met grote passen het tuinhuis uit. Met de kraan aan de zijkant van het huis vulde ik de flesjes met ijskoud regenwater dat door een pompje uit onze 'regenwaterput' kwam.

'Kunnen we niets anders maken?', vroeg ik toen mijn vader even later het water over de flesjes verdeelde zodat ze de juiste toonhoogte kregen.
'Maar je houd toch van zingen?', vroeg hij bijna smekend. Ja, dat was waar. Ik hield ontzettend veel van zingen. En ik was nog goed ook. Ik wilde zo graag op zangles. Maar door problemen op school had ik daar gewoon geen tijd voor.
'Geef me een piano en ik doe mee', zei ik. 'Je kan geen nummers schrijven zonder een behoorlijk instrument. Daarbij, je kan geen noten lezen, of schrijven. En ik ook niet!' Mijn vader keek me teleurgesteld aan. Ik had haast medelijden met hem. Ik besloot maar gewoon terug naar binnen te gaan.

Ik maakte een kop warme chocolademelk en nestelde me in de zetel. Ik bestudeerde de lege muur onder het grote raam naast de hal. Een piano hè? Daar heb ik nog niet eerder aan gedacht. Ik griste mijn gsm van de salontafel en downloadde een klassiek muziekstuk met piano. Terwijl ik het beluisterde nipte ik zo zuinig als ik ben van mijn kop melk. Hé dat lied kende ik. Speelden ze dat ook niet af in de Efteling? Hihi. Het was een menuet van Johann Sebastiaan Bach. Ik vond het een prachtige compositie. Lekker vrolijk.

's Avonds zag ik mijn vader enkel tijdens het eten, maar daarna heb ik hem niet meer gezien. Hij deed al heel zielig, dus volgens mij is hij er gewoon niet goed van dat ik hem niet wilde helpen.

De volgende dagen vlogen voorbij. Ik was nog naar Marie gegaan en mama en ik hadden een fietstochtje gedaan. Papa was nog steeds chagerijnig en negeerde mij. Ik vroeg hem niet 'wat er was'. Ik negeerde hem net zo erg als hij mij.
'Zzt, zzt, zzt, zzt, ...' Met tegenzin opende ik mijn ogen en zette ik me recht. Ik drukte mijn wekker af. Normaal lig ik nog wat langer in bed totdat mijn moeder roept dat ik te laat zou komen, maar het was de eerste schooldag en de eerst schooldag is de belangrijkste schooldag van heel het schooljaar.
Hoe je behandelt wordt tijdens het jaar hangt helemaal af van de eerste schooldag! Het is de eerste indruk en je wil kostte wat het kost goed overkomen! Ookal was je voor de zomervakantie het brave schoolmeisje, als je op de eerste schooldag helemaal in het zwart gekleed komt met je haar heel kort geknipt denkt iedereen meteen dat je bent veranderd.
Dus men gaat je anders behandelen. Want je behandelt een braaf schoolmeisje en een stoere punker anders, of niet?
Wanneer je te laat komt op je eerste schooldag denkt iedereen onmiddellijk dat je vaak spijbelt én, heel belangrijk, je valt meteen op.
En dát is nou net wat ik absoluut níet wil! Mensen die je raar aanstaren. Mensen die achter je rug over je roddelen. Mensen die giechelen wanneer je voorbij komt lopen. Man, wat zijn mensen soms vreselijk!

Ik smeerde me nog een boterham met Nutella en sprong op de fiets.
Aan het einde van de straat zag ik Marie al staan. Ze zag mijn gehaaste blik. 'Je wilt toch niet te laat komen op je eerste dag?!', riep ze terwijl ze haar fiets opsprong en me achterna fietste. Ze was even in paniek.
'Oef,' hijgde Marie nog even uit. 'Dat was net op tijd!'
'Eigenlijk hebben we nog een kwartier voordat de bel gaat', grinnikte ik.
'Natuurlijk hebben we dat!', zei Marie sarcastisch. Ze rolde met haar ogen.
'Kom,' zei ik. 'We gaan Jamie zoeken' Marie knikte en ging me voor.
Jamie was een jongen die niet bepaald altijd de stoerste en sterkste wilde spelen. Hijwas vrij verlegen en stil. Jamie was een goede vriend van ons. En volgens mij zag hij Marie wel zitten. Ik moet nog steeds lachen bij die gedachte.
Marie zag Jamie het eerst. 'Daar!', wees ze.
Ik keek in de richting die ze aanwees maar zag hem nog niet. Ik haalde mijn schouders op en liep Marie gewoon achterna.
'Hoi', zei Jamie. Hij stond tegen een muur geleund met zijn schooltas naast zich op de grond. Hij keek een beetje sip.
'Hey Jamie!', zeiden Marie en ik in koor. Ik merkte dat ook Marie merkte dat er iets mis was.
'Euh, is er iets?', vroeg ze hem.
'Oh, nee, niks', antwoordde hij.
Tuurlijk zei hij dat. Iemand hier had even aandacht nodig.
'Jamie, kom zeg, je gaat nu toch niet zeggen dat er niets is!', zei ik streng.
'Maar er is ook niets!'
'Ok, dan ga je nu stoppen met zo kinderachtig te doen en ga je nu meteen weer normaal doen', zei ik beslist.
'Ok, ok, er is iets!'
'Voila, ik zei het toch!'
'Lauren, calm down!', zei Marie. Ze duwde me voor Jamie weg. 'Wat is er, Jamie?'
'Jullie vinden het vast dom'
'Waarom zouden we het dom vinden?'
'Het is gewoon raar, oke?'
'Ga je het nog vertellen?', kwam ik tussen beide.
'Op vakantie heb ik iemand ontmoet en nou, ja... Je weet wel...', zei Jamie. Hij keek naar de grond.
'Had je een vakantieliefje?! Dat is zo schattig!', lachte Marie.
O, ik dacht dus fout. Hij voelde dus niets voor Marie.
'Maar dat is niet alles, weet je...', zei hij.
'Je hebt haar nummer niet gekregen?', raadde ik.
'Nee', zei Jamie beteuterd.
'Jamie, zeg op', zei Marie.
Hij was een tijdje stil.
Jamie zuchtte. 'Het was een jongen'
Ok, die zag ik niet aankomen. Vergeet wat ik over hem en Marie zei. Jamie een homo?
'Oh...', zei Marie stil.
Iedereen zweeg en staarde naar de grond. Iedereen voelde zich duidelijk wat ongemakkelijk.
'Daar is toch helemaal niets mis mee?', doorbrak ik de stilte. Iedereen keek op. 'Ik bedoel, we gaan gaan je toch niet anders behandelen nu we weten, nou ja...' Ik had geen idee of ik het moest zeggen. Hopelijk vatte hij het niet slecht op.
'Ja, 't is goed. Ik snap wat je bedoeld. We blijven gewoon vrienden en we spreken er niet over. Toch?', zei Jamie. Hij keek ons hoopvol aan.
Marie en ik draaiden onze hoofden naar elkaar en grinnikten. 'Natuurlijk, Jamie!', lachten we in koor en we gaven hem een dikke knuffel.
'En nu zie ik hem nooit meer terug', zuchte Jamie. 'En ik vind vast niemand meer met dezelfde 'interesses' als ik.'
'Jullie hebben geen nummers ofzo uitgewisseld?', vroeg Marie.
'Nop. Niet aan gedacht eerlijk gezegt...'
--------
Zooooo, nieuw hoofdstukje 😊. Vrij lang vind ik eigenlijk tegenover de anderen hihi.
Hadden jullie verwacht dat Jamie een homo was? Nou, ja, jullie kennen hem slechts een paar alinea's maar toch. ☺️

Het is altijd leuk als jullie op dat mooie sterretje drukken 😉 Oh, en laat een comment achter. Vind ik zo lief!