His Princess

9. Laat ik het kort houden

'Eeeeeeen? Hoe was je daaaaaate?', vroeg Marie de volgende dag op school.
'Goeeed', zei ik. Hoe kon ze dit doen? Ze kwam me eerst heel enthousiast helpen met klaarmaken, toen ze Evan en mij tegenkwam was ze opeens geïrriteerd en nu deed ze er weer plagerig over. Wat had die toch? Ja, ik had vrij egoïstisch gereageerd gisteren en was gewoon weggestapt, maar Marie en Evan herkenden elkaar en deden er heel onzeker over.
'Waarom heb je niets gezegd over je vriendschap met Evan?', floepte ik eruit. Ik wenste meteen dat ik het niet had gezegd. Hopelijk lette Marie even niet op.
'Je vroeg er niet naar', zei ze zonder me aan te kijken.
'Dat heb ik wel', zei ik. Toen we de laatste week van de vakantie de stad ingingen stond hij ons aan te kijken en toen had ik haar gevraagd of ze hem kende.
'Wanneer dan?', vroeg ze. Ze keek me verbaast aan.
'Tijdens de vakantie. Hij stond naar ons te kijken bij de juwelier weet je nog?'
Marie werd rood. 'Maar toen heb ik toch gezegd dat ik hem kende?'
'Je zei alleen dat het een rokende rotzak was en dat je hem kende had je met een ironische toon gezegd'. Ik keek haar quasi boos aan. 'Marie?' Nu moest ze me wel alles vertellen.
'Je wil het echt niet weten, geloof me', zei Marie zacht. Ik zag dat haar opeens iets te binnen schoot doordat ze zich opeens rechtzette en ze veel zelfverzekerder klonk. 'Het is beter dat je hem vegeet'
'Wat?!', zei ik. 'Waarom zou ik dat doen?'
'Je wil het niet weten. Dat zei ik net al. De waarheid is hard. Het deed me pijn. En dat zal het jou ook doen als je hem niet snel uit je leven gooit'
'Maar Marie...', stamelde ik. 'Zeg jij het me dan'
'Dan kan ik niet, je zal me toch niet geloven. Je zou me niet wíllen geloven'
Marie liep weg. Ik stond alleen. Gelukkig kwam Jamie al snel het schoolterrein opgewandeld. 'Is er iets?', vroeg hij verward.
Ik keek de andere kant op.
'Oh', wist Jamie uit te brengen. 'Waar is Marie?'
Ik draaide mijn hoofd en keek hem strak aan.
'Ooooooohw. Sorry?', zei hij, een klein beetje lachend om zijn vergissing. 'Waarover hebben jullie ruzie dan?', vroeg hij voorzichtig.
'Ze is jaloers omdat Evan en ik het goed met elkaar kunnen vinden!', riep ik uit, net stil genoeg dat niet de hele school het hoorde.
'Gewone Evan?'
'Ja gewone Evan!'
Jamie zei niks. Met zijn voet speelde hij met een steentje op de grond.
'Kan ik iets doen?', vroeg hij zacht.
Ik schudde mijn hoofd. 'Nee,' zei ik rustig. 'Bedankt. O, en ik moet je nog iets vragen.'
Jamie keek op. 'Oke, vraag maar, haha.'
'17 oktober ben ik jarig, heb je zin om die dag thuis te komen vieren? Maar ik sms je nog wel met het uur enzo'
'Oh, ja, dan kan ik denk ik wel', zei Jamie en toen ging de bel.

'Hi girl', lachte Evan die dag na school. Hij kwam grijnzend de fietsenstalling binnen.
'Hoi', lachte ik. Ik ging niet boos tegen hem doen, hij had niets verkeerd gedaan, maar ik ging hem wel naar Marie vragen.
'En, hoe gaat het met mijn prinsesje?' Hij kwam recht voor me staan en zette zijn handen op mijn schouders.
'Mja, gaat wel', zuchtte ik. Evan trok zijn wenkbrauwen op. 'Wat is er dan?', vroeg hij verbaasd.
'Vanwaar ken jij Marie?', het was eruit voordat ik erover had nagedacht.
Evan lachte. 'O, meisje toch.'
'Wel?' Ik keek hem strak aan met mijn armen gekruist.
'Hmm, hoe zal ik het zeggen?', lachte Evan zwakjes. Hij deed alsof hij naar woorden zocht, maar stiekem vroeg hij zich af óf hij het überhaupt zou vertellen. 'Laat ik het kort houden.' Evan haalde adem en zei in één lange, vlotte zin: 'Marie en ik hebben elkaar ergens in juli ontmoet en hebben toen kort iets gehad, we hebben het helemaal niet lang volgehouden, het was niet echt een fijne relatie dus je moet je er niets bij voorstellen en je al helemaal geen zorgen maken over mij of ons.'
Het duurde even voordat alles tot me doordrong. Hoe... Waarom... Ons? Zonder Evan nog één te woord te gunnen liep ik met grote passen richting de schoolpoort. Marie kon nog niet weg zijn.
'Marie!', riep ik. Ze stond een eindje verderop met Jamie te praten. Ik ging recht voor haar staan en gaf haar een duw naar achteren. Ze viel met een zachte plof op haar billen.
'Waar was dat goed voor?!', snauwde Marie me toe. Ze stond recht en raapte haar rugzak op. 'Wel?!'
'Waarom heb je me niets over je relatie met Evan gezegd?!', vloog ik uit. Jamie was al helemaal in shock.
'Wat?! Hoe weet jij daar nu weer van?!'
'Oh, even denken? Evan misschien?!', riep ik kwaad.
'Eh meisjes, ehm...', zei Jamie kalm en hij kwam tussen ons in staan.
'Nu even niet Jamie!', beet ik hem toe maar Jamie ging door.
'Dit is nu even niet het moment om ruzie te maken. En al helemaal niet de goede plek! Waar is je fiets, Lauren?', snauwde hij me toe.
'Ben ik weer de schuldige? Ach ja, laat ook maar.' Ik draaide me om en liep het schoolplein weer op, naar de fietsenstalling. Onderweg kwam ik Evan tegen.
'Lauren, girl, rustig. Het spijt me oke?', hij liet me recht voor hem halt houden en legde zijn handen op mijn schouders.
'Waarom heb je me niets gezegd?', jammerde ik.
'Sorry, het spijt echt heel erg, maar ik heb ook zo mijn redenen.'
'Maar wat zíjn die ''redenen'' dan? Kan imand me alsjeblieft vertellen wat het probleem is?' Ik kon op dat moment helemaal instorten.
'Listen princess, je hebt nu al zoveel aan je hoofd, ik wil je niet nog meer verdriet doen. We zijn net zo goed bezig met onze relatie.'
'R... Relatie?', stamelde ik.
'Oh, ik dacht dat...' Evan keek blozend naar zijn voeten.
Ik glimlachte. 'Nee, het is oke', snikte ik zacht.
Het zou normaal geweest zijn dat ik toen heel erg kwaad op hem was geweest, maar dat lukte me niet. Ik zou heel erg kwaad wíllen zijn, maar Evan was niet zomaar iemand. Marie ook niet en haar kende ik al langer, maar Evan deed gewoon iets met me. Ik had gewoon het gevoel dat... Hoe zeg je zoiets? Dat... Dat ik met hem oud wilde worden...
'Evan, 17 oktober geef ik een klein feestje voor mijn verjaardag, als je wil mag je komen. Het precieze uur staat nog niet vast, maar je moet er ook niet heel erg veel van verwachten. Ik stuur je nog wel een berichtje daarover.'
'Prima, princess, maar wat wil je dan als cadeau?'
Daar had ik nog niet over nagedacht eigenlijk.
'Ach, cadeau's. Die heb ik helemaal niet nodig', zei ik lachend.
'Maar je gaat toch niet naar iemands verjaardagsfeest zonder een cadeau?'
'Hmm. Als je echt iets wilt geven...'
Ik dacht na over wat ik nodig had. Of wat me gewoon blij zou maken. En toen wist ik het. Ik grijnsde, ging op mijn tippen staan zodat ik de woorden in zijn oor kon fluisteren: 'Stop jij voor mij met roken?'
Die had hij duidelijk niet zien aankomen. Hij dacht even na en zei toen na een tijdje: 'Goed, ik zal proberen wat minder te roken en eventueel te stoppen. Maar ik beloof niets.'
---
Jeej! Lauren en Evan zijn een koppeltje! Welke naam zullen we hen geven? Het volgende hoofdstuk wordt opgedragen aan de persoon met het leukste idee! :D