His Princess

11. Heel graag

'Ik mis Marie.' Dat was zowat het enige waar ik de afgelopen twee weken aan dacht. Soms vergat ik zelfs waarom we ruzie hadden, zo erg was het zelfs. Waarom konden we het niet gewoon bijleggen? Omdat we te koppig waren natuurlijk. En ik vooral, want ik heb het er niet beter op gemaakt door Marie niet uit te nodigen voor mijn verjaardag.
Evan zei dat ik me er niets van moest aantrekken. En Jamie, tja, die zei helemaal niets. Hij trok alleen maar met die prins van 'm op. Nu ik er over nadenk, de media overdrijft wel heel erg over prins Evan's drankgebruik.

Op school weet ik mezelf geen houding te geven, dus ga ik maar naar mijn Evan. Helaas mogen zijn vrienden me blijkbaar niet zo, want of ze kunnen hun lach niet inhouden, of ze doen gewoon heel erg raar.
Gelukkig gaan mijn cijfers wel omhoog, dus ruzie met Marie heeft toch één voordeel.
Argh wat zeg ik toch allemaal? Ruzie heeft helemaal geen voordelen.

Ik hoopte maar dat ze thuis was, want als haar moeder kwam opendoen was alles verloren. Onzeker belde ik aan. Ik hoorde een hond blaffen en gestommel in de gang. De schim aarzelde voor hij opendeed, maar plots vloog de deur open.
'Ja?', vroeg Marie. Ze rolde met haar ogen toen ze mijn droevige blik zag.
'Luister, ik wil het goedmaken. Het heeft geen zin om boos op elkaar te blijven. Het spijt me dat ik zo fout reageerde over jou en Evan, wat kan mij het schelen dat jullie vrienden zijn. Waren. Eh, het is juist goed dat dat zo is... Was?'
'Jaja, al goed, al goed. Maar beloof me alsjeblieft dat je het niet zo ver laat komen dat hij je hart breekt.'
'Ik beloof het', zei ik plechtig.
'Mooi. Kom binnen!', lachte Marie.

En zo snel was het gegaan. Wat heerlijk, niet? We hadden dingen gedaan. Jeweetwel. Leuke vriendinnen dingen. Heeel gezellig zo. Alsof er niets was gebeurd hadden we gelachen. Hmmm.

De volgende dag na school liep ik Evan tegen het lijf. Niet lieve piano Evan, maar kroonprins Evan. De Evan waar Jamie mee optrok.
'Hey, weet jij waar Jamie is?', vroeg hij.
Ha, ik wist het! Wat heeft een prins ook bij mij te zoeken?
'Euh, die was nog in de klas toen ik naar buiten ging.'
'Oke, bedankt!', zei hij en hij maakte al aanstalten om weer verder te gaan, maar ik hield hem tegen.
'Nog veel succes trouwens', wenste ik hem toe. Hé, als hij eenmaal koning is bedankt hij misschien alle mensen die hem ooit gesteund hebben?
Maar hij schrok, keek bang om zich heen en fluisterde: 'Is het daar nog niet wat te vroeg voor?'
'Oh, ik dacht ik zeg het alvast. Ja, je hebt nog een heel jaar maar... Ja', ging ik luidop verder.
'Eh, oke, dankje, denk ik?' En hij liep snel weer verder.
Vreemd, maar oké, vind ik leuk!

Het was begin november en hoewel Kerst pas over zo'n kleine 2 maanden was hingen er al overal posters van het geliefde kerstbal op. Dit was niet een soort van schoolfeest. Het had zelfs helemaal niets met school te maken. Dit bal werd georganiseerd door de koning. Iedereen mocht komen. De balzaal van het koninklijke paleis was toch enorm. Net zo enorm als Cimena. Dus nee, niet het hele volk kwam ook echt. Men woonde te veraf of men had geen tijd. Men had geen geschikte kledij of men wilde kerstavond liever met het gezin doorbrengen dan met de koninklijke familie. Hoe het ook zij, ook dit jaar wilde ik niet gaan.
'Maar waarom niet, Lauren? We gaan lekker met z'n tweetjes!', probeerde Marie.
Dat deed ze ook elk jaar. Ze gebruikte altijd de 'met z'n tweetjes'-truc. Maar bij het kerstbal werkte deze nooit. En Marie kennende, hoe graag ze ook wilde, ze zou never nooit zonder mij naar het bal gaan. Puur omdat ze bang is. Ha.
'Nee, oké. Hoe vaak moet ik het je nog zeggen? Ik ga niet naar dat rot bal. Al die koninklijke heisa. Dan moeten we een jurk kopen, waar gaan we dat geld vandaal halen? En we moeten op dansles! We kunnen toch niet aan de kant blijven staan wanneer iedereen de traditionele volksdansen danst?'
'Lauren', zei Marie serieus. Ze legde haar handen op mijn schouders en keek me strak aan. 'Wij zijn Marie en Lauren. Wij zijn de beste, wij kunnen dit! Kom met mij naar het bal. Toeeeee?'
Ik glimlachte. 'Neen. Nu ophouden.'
Marie zuchtte. 'Dan zal ik nooit een leuke hertog ontmoeten die de hele juwelier voor me leegkoopt.'
Een glimlach sierde mijn lippen. 'Die tijd komt nog wel. Ik zie je morgen weer, doei!'
Ik zwaaide haar nog na toen ze de school uit liep en ik mijn fietssleutelje in mijn rugzak zocht.
'Waar zit dat ding toch?', mompelde ik en toen ik hem eindelijk had gevonden zag ik dat er een klein papiertje aan gebonden zat.
Ik herkende Evan's geschrift.
Vanavond 17u00 park. See you there princess.
Hij was nog echt bang van mijn geworden want zelfs zoiets simpels schreef hij op briefjes. Ik stopte het briefje weg, draaide de sleutel in het slot en reed naar huis.
Ik moest niet lang werken voor school en had dus gelukkig tijd om Evan te ontmoeten in het park.
'Hi beauty', lachte Evan toen hij me aan zag komen.
'Zal ik jou dan the beast noemen?', grapte ik.
'Nee, doe maar niet, princess', zei Evan streng. Maar ik kon zijn mondhoeken omhoog zien gaan toen hij het zei. 'Ik heb wat voor je.'
'Evan, ik voel me zo schuldig door al die cadeau's van jou, zeg', zei ik.
'Jij bent wat ik ervoor terug wil en jij bent wat ik ervoor terug krijg, so I'm a happy boy.' Hij zette een stap dichterbij en streelde met zijn vingers mijn wang.
'Ik hou van je', fluisterde ik.
'Weet ik', fluisterde Evan terug en hij haalde een klein doosje uit zijn jaszak. 'Vergezel jij mij naar het kerstbal?'
Hij opende het doosje en daarin zat een zilveren halssnoer met een klein, rood, hartvormig diamantje. De ketting die Marie en ik tijdens de zomervakantie bij de juwelier hadden zien liggen.
Ik had het moeten zien aankomen. Het kerstbal. Ik had me moeten voorbereiden op deze vraag. Evan zag mijn aarzeling.
'Ah, toe, voor mij, princess,' zei hij. 'Het wordt geweldig, dat beloof ik. Marie komt ook mee!'
'Ja, daar twijfel ik niet aan', lachte ik.
'Dus je komt mee?' Evan's ogen fonkelden.
'Heel graag', antwoordde ik en voordat ik het wist zat ik gevangen in Evan's warme armen.
----
Zooo cute :D Hopelijk vonden jullie het leuk!