His Princess

13. (deel dat ik nog had)

Zwijgend staarde ik voor me uit terwijl ik de blauwe balpen in- en uitdrukte. Marie was me iets aan het vertellen, maar ik luisterde niet.
'Lauren? Hallo? Is daar iemand?', lachte Marie. Maar ik hoorde de irritatie in haar stem.
'Oh euh, ja!', zei ik. Mijn hoofd viel bijna op het bureau toen Marie mijn hand onder mijn kin haalde. 'Dus wat was dat formule gedoe ook alweer?'
Marie rolde met haar ogen. 'Engels! We zijn bezig met Engels!'
Ik grinnikte.
'Kom op, we moeten ook nog twee hoofdstukken fysica erin krijgen vandaag! Hop hop!', zei ze en begon haar English vocabulary voor de 362718ste keer te overlopen.
'Ik ga even wat om te eten halen. Food is life, staat dat niet tussen die woordjes van je?'
Nóg trager dan normaal slofte ik de trap af om iets lekkers te gaan halen, maar nog voordat ik de keuken bereikte werd er aangebeld.
Ik zuchtte. Nu moest ik weer een hele omweg nemen naar de hal!
Ik schrok toen ik de deur opendeed, want daar stond Jamie, met een blauw, opgezwollen oog beschaamd naar me te kijken.
'Jamie! Wat is er met jou gebeurd?! Moet je daar niet wat ijs op leggen?!', riep ik uit.
'Oh, nee, dankje.' Hij wachtte niet op mijn uitnodiging om hem binnen te laten en liep gewoon regelrecht naar de woonkamer.
Marie had mijn geroep blijkbaar gehoord want zij kwam even later ook binnen.
'Hè? Wat is dat?! Het is toch niet omdat...', stamelde Marie toen ook zij Jamies toegetakelde gezicht zag.
'Eh... Nee... Helemaal niet zelfs', antwoordde hij. Hij keek naar de grond en dan naar mij. 'Lauren, we hebben een probleempje.'
'Zeg op dan!', panikeerde ik. 'Wie heeft dat gedaan?'
'Evan. Jóuw Evan.'
'Sorry, wat?', zeiden Marie en ik in koor.
'Maar... Waarom? Huh?!', ging ik verder.
'Wel, blijkbaar heeft iemand iets verzonnen over dat wij iets zouden hebben ofzo...', zei Jamie stil.
Marie en ik keken elkaar aan. 'En Evan geloofde dat of wat?', vroeg Marie ongelovig. 'Niks persoonlijk hoor, maar, ja...' Ze nam een goede beslissing door verder te zwijgen.
'Eh, hij liet me een foto zien, waarbij het net leek of we zouden zoenen. Weet niet hoe hij eraan komt...', zei Jamie.
'Wat?'
Ik had het best begrepen hoor, ik wist gewoon niet wat ik moest zeggen. Ik begreep er niks van. Waarom ging hij dan op Jamie af? Ik bedoel, ik ben toch degene die 'vreemd ging'?
'Ik moet naar hem toe', besloot ik.
'Ik weet niet of dat wel zo'n goed idee is,' zei Jamie. 'Hij had duidelijk gezegd dat je hem voorlopig niet moest opzoeken.'
Ik zuchtte. Ik ging het echt niet zomaar voorbij laten gaan hoor. Ik moest weten waar hij die foto vandaan had en hem de waarheid vertellen.
'Wil je iets drinken, Jamie?', vroeg ik na een stilte.
'Nee, ik ga weer. Heb nog wat te studeren.'
Ik knikte.
'Hé Jamie,' zei Marie opeens. 'Bekijk het positief: niemand heeft het door over jou...'
'Wel, bedankt hoor, Marie. Die opmerking geeft me erg veel zelfvertrouwen!', zei hij kwaad.
Ik ging er niet op in en begeleidde Jamie naar buiten. 'Pas op, he.'
'Jij ook', antwoordde hij, waarna ik knikte en de deur sloot.
Ik zuchtte toen ik Marie weer ontmoette in de woonkamer. Ik moet dringend met Evan praten. En ik heb nog steeds niets te eten', mompelde ik terwijl Marie giechelend naar boven trippelde.

Examenweek. Dat betekende dat ik elke namiddag vrij had. Als je het zelfs 'vrij' kan noemen; deze namiddagen waren bestemd om te studeren. Er was geen tijd om iets te doen met familie, laat staan dat Marie op bezoek kon komen.