His Princess

12. Ik weet het van Evan

'Jurk. Schoenen. Kapper. En ik moet Evan nu toch ook eens iets cadeau doen anders wordt het pas echt gênant. Marie help meeee', jammerde ik aan de telefoon.
'Rustig meis, het komt wel goed. We zijn de beste, weet je nog? Je hebt trouwens nog ruim de tijd. Maar die afspraak bij de kapper zou ik toch al maken hoor, straks heeft hij geen tijd meer.' Ze hoorde me alweer tekeer gaan en ging snel verder.
'We zullen wel een dag vinden om een jurk te halen en schoenenwinkels zijn er genoeg. Relax, ik regel het wel', stelde ze me gerust.
'Marie, ik heb helemaal geen geld voor een jurk.' Ik kon haast huilen. Ik vond het zo erg dat te moeten zeggen.
'Mama vecht al maanden tegen de belastingen. Het gaat haar niet lukken om ook nog eens een nieuwe jurk voor me te betalen. Ze doet al zoveel voor me.'
'Lauren. Nu ga jij eens ophouden met panikeren. Ik betaal die jurk wel. Verjaardagscadeautje. Waarom heb je me trouwens niet uitgenodigd? Ik hoorde het van Jamie.'
Pff het kon dus blijkbaar nog erger.
'Marie, laat het... Alsjeblieft. Dat bal wordt mijn feest voor jou, nu goed?'
'Hooray! Hou vol, Lauren. Toedels! -'
Afgelegd. Ik vind het wel knap van haar hoor. Zo haar hoofd kalm kunnen houden bij situaties waarin ik juist doodga van de stress.

Plots hoorde ik beneden de bel gaan. Oh ja, helemaal vergeten. Het was vandaag zaterdag. Tante Ivy kwam voor het eerst pianoles geven!
Ik rende de trap af en deed open.
'Zo, Lauren, ben je klaar om je in de kunst van het pianospelen te verdiepen?', vroeg ze met een zware stem toen we aan de keukentafel plaats hadden genomen.
Ze had gezegd dat we nog niet meteen met de piano zelf bezig gingen zijn.
'Euh, ik denk het', antwoordde ik maar.
'Goed. Maar dat is voor later. Eerst notenlezen! Heel saai, vind ik zelf ook, maar als je goed je best doet en je hoofd bij de les houdt, lukt het vanzelf.'

We gingen aan de slag.
En na een uurtje was ik er toch al in geslaagd de do, re, fa en la uit elkaar te houden.
Mijn tante vertelde ook iets over ritmiek, iets van vierden en achtsten ofzo, maar daar begreep ik niks van.

Toen ze vertrok gaf ze me nog een oranje schriftje met muzieknoten in willekeurige volgorde met hun namen er onder, zodat ik met een afdekblaadje kon oefenen.
'Dankjewel! Tot volgende week!', riep ik haar nog na.
Een week later kregen we op school ons proefwerkenrooster. Want ja, voordat we verlost werden door de kerstvakantie, moesten we eerst twee examenweken doorstaan. Ik had nog een maand de tijd om me voor te bereiden, en die avond greep ik meteen mijn kans en begon wiskunde te studeren.

'Marie, we hebben examens. We zullen nooit een dag vinden om te shoppen voor het bal!', begon ik de volgende dag weer op school.
'Ik heb ook nog geen outfit, dus je moet je geen zorgen maken. Wacht even denken...'
Ze keek omhoog en telde op haar vingers.
'De 24ste is het kerstavond... Een vrijdag dit jaar. Dus dan... 18 december hebben we ons laatste examen. We hebben in de namiddag vrij, dus dat is het perfecte moment! Een jurk kiezen zal toch geen hele namiddag duren, denk ik', bedacht ze.
'Ja, prima! Geweldig! Pff', zuchtte ik opgelucht.
Jamie kwam aangelopen.
'Zo, wat fijn om jullie weer zo enthousiast samen te zien. Ik heb gehoord dat jullie beiden naar het bal gaan?', lachte hij.
'Ja, inderdaad. Die prins van je heeft je ook uitgenodigd zeker?', vroeg ik.
Jamie en Marie wierpen elkaar een bange blik toe.
'Oh, shit', bracht Marie uit en ze liep regelrecht de school binnen.
'Wat heeft die opeens?', vroeg ik Jamie. Die haalde enkel zijn schouders op. 'Nee, maar even serieus, ga je naar het bal? Evan wel wat mannelijke aanhang gebruiken denk ik', gniffelde ik.
'Aanhang zal hij altijd wel vinden denk ik', mompelde Jamie waarna hij Marie achterna de school in liep.
'Menseeen...', stamelde ik geërgerd.

Ik moest niet, maar liep toch naar de wc. Jeweetwel, als je je geen houding weet te geven moet iedereen toch opeens naar het toilet...

Ik liep de gang door en zag Roos voor de spiegel staan. Roos had blonde, licht gekrulde haren en helderblauwe ogen. Eén van de Barbiepopje dus. En dat mag ik heus zeggen, want alle jongens liepen achter haar en haar dikke kont aan. Ze was zich aan het opmaken en wierp me een afkeurende blik toen ik naar binnen liep. Alsof ik een vieze kever was die ze liever meteen plattrapte.
'Hoi, Roos', zei ik op een té vriendelijke toon.
Maar ze negeerde me en ging verder met blush aanbrengen.
Ik deed de deur van het eerste hokje open en deed wat ik moest doen. Ik spoelde door en zag Roos me strak aankijken toen ik weer naar buiten kwam. Een zachte grijns sierde haar mondhoeken.
'Ik weet het van Evan', zei ze streng.
'Wow, schok!', wilde ik antwoorden, maar dat deed ik niet. Zeg één woord fout en deze chick zorgt ervoor dat de hele school je wilt vermoorden.
'Wat weet je?', vroeg ik zo onschuldig mogelijk. Ik liep naar een wasbak en begon mijn handen te wassen.
'Och, doe niet zo stom. Jij bent verliefd', grijnsde ze.
'Hoe weet je dat?!', vroeg ik ongelovig. Dom wicht. Ze wist niet eens dat Evan en ik samen waren, laat me niet lachen.
Roos begon te lachen. 'Wat zielig, ze denkt dat we het niet doorhebben! Wacht maar, lieverd, ik fix het wel voor je.' Ze gaf me een knipoog en verliet de toiletten.

'Jamie! Wacht! Kom even!', riep ik toen ik Jamie zijn klas uitkwam tijdens de pauze.
'Heu, wat is er?', vroeg hij.
'Kom even mee, het is hier zo druk', zei ik terwijl ik hem achter me aan meetrok.

Op het schoolplein zochten we een rustig bankje en we namen we plaats.
'Dus wat wilde je zeggen?', vroeg hij nieuwsgierig.
'Je weet dat Evan en ik naar dat kerstbal gaan, hè?', begon ik.
Jamie's blik verstarde even. Hij haalde diep adem en ontspande zijn gezicht weer.
'Eh, ik wil iets voor hem kopen. Als cadeautje. Maar ik heb geen idee wat! Ik dacht aan-', ik stopte even omdat ik Evan naar buiten zag lopen. Langs Roos. Ugh. Ze waren druk aan het praten maar Evan schudde steeds zijn hoofd.
'Aan wat?', vroeg Jamie.
'Oh ja, dus, ik dacht aan schoenen, maar ik weet zijn maat niet. En is dat eigenlijk wel zo'n goed idee? Ik weet dat meisjes van kleren houden, maar jongens vast niet. Maar Evan is-'
Ik zag Jamie naar Evan en Roos staren. 'Is het wel zo'n goed idee om naar dat bal te gaan?', vroeg hij plots.
'Huh?'
'Ja, ik bedoel... Zoveel mensen enzo...'
'Jamie, wat zeg je nu?', stamelde ik. Dat was het domste argument dat ik ooit had gehoord.
'Maar... Ik zie er niet goed uit in een pak, oké', zei hij zacht.
Ik schoot in de lach. 'Wat?! En ik zie er wel goed uit in zo'n grote jurk, zeker? Jamie, kom op zeg. Help me met het bedenken van een cadeau. Oké, schoenen zijn geschrapt.'
Ik stopte met praten toen ik Roos naar me zag wijzen. Ik deed snel of ik het niet zag en ging verder op een zachtere toon.
Stiekem hield ik Evan in het oog. Hij schudde zijn hoofd weer en liep weg. Roos keek hem kwaad na en haalde haar mobiel uit haar tas. Haastig begon ze te sms'en. Mooi.
'Lauren, serieus. Ik zie er niet uit in een smoking...', zei Jamie treurig.
'Jij hebt echt meer zelfvertrouwen nodig, hoor. Kom op zeg het', lachte ik.
'Zeg wat?'
'Ik ben Jamie en ik zie er goed uit met een pak aan', antwoordde ik met lage stem.
'Dat ga ik echt niet zeggen, hoor...', fluisterde hij.
'Kom op!'
'Ik ben Jamie en ik zie er goed uit met een pak aan', zei hij snel en zacht.
'Luider!'
'Ik ben Jamie en ik zie er goed uit met een pak aan', zei hij nog een keer.
'Nog eens!'
'Ik zie er goed uit met een pak aan!', zei Jamie luider, net niet luid genoeg dat voorbijkomende scholieren hem zouden horen.
'Goed zo!', lachte ik en voordat ik het wist gaf ik hem een knuffel.
'Oh, euh, oke', lachte Jamie.