Een gevaarlijke vriendschap

Een gevaarlijke vriendschap - Deel 39

De daaropvolgende dagen wordt er vaker afgesproken met de vrienden van Remco. Het is een zeer hete week en het is wel lekker verkoelend in het zwembad. Ondertussen voelt Anne zichzelf steeds vrijer worden in haar doen en laten. Het voelt haast normaal om nu met jongens om te gaan. Haar spanningen en onzekerheden om de vrienden van Remco te leren kennen waren nergens voor nodig. Het zijn best aardige jongens. Ze laat het zelfs toe dat er zo nu en dan gestoeid wordt met haar. Dit is ze natuurlijk al gewend, dit doet ze vaker met haar broertje Joris. En bovendien, wat stoeien kan toch geen kwaad?, denkt ze. Remco lijkt het ook niet erg te vinden dat Anne met zijn vrienden stoeit, dus waarom niet? Bovendien voelt het echt alsof het ook haar vrienden zijn nu, alleen dan jongens. Het lijkt alsof Remco geniet dat ze met andere jongens contact heeft.

Iedere dag lijkt het stoeien ruiger en ruiger te worden. Wat natuurlijk ook kan komen door het bier wat gedronken wordt. Op sommige momenten worden handen geplaatst op plekken waar Anne liever niet heeft dat deze geplaatst worden. Vooral Patrick vindt het leuk om met Anne te 'stoeien'. Hij vindt het schattig als ze bijna wanhopig probeert hem aan de kant te duwen om niet omver geduwd te worden door hem. Maar jammer genoeg voor Anne. Hij lijkt maar door te gaan, zonder rekening te houden met haar gevoelens. Het maakt Anne kwaad. Dit vindt Patrick juist leuk aan haar, waardoor hij door blijft gaan.

Ze weet niet wat ze met de situatie aan moet. Komt het door het vele bier wat de jongens drinken dat ze zo handtastelijk worden? Hoe zeg ik nee? Als ze zegt dat ze het niet prettig vindt, dan reageren de jongens lichtelijk agressief. Al duwend roepen ze dan: "Je daagt ons zelf steeds uit". Dit heeft ze liever ook niet, omdat ze dit niet prettig vindt. Moet ze het dan maar laten gaan? Is het normaal? Volgens Remco wel, maar moet ze hem geloven? "Jongens, zit Anne niet de hele tijd zo te plagen", roept Remco naar de jongens toe. "Gun haar ook even rust".

Er knaagt iets aan haar gevoel, ze voelt dat er ergens iets niet goed zit en toch? Ze kan nog niet goed ontdekken wat. Ze besluit dus om het te laten rusten en loopt richting het barretje in de tuin om nog een colaatje te pakken. Op haar tochtje naar het barretje struikelt ze echter over de voeten van Jeroen die languit in het gras ligt te zonnen. Anne verliest haar evenwicht en voordat ze het weet, ligt ze in het water.

"Kak", roept ze keihard. "Mijn telefoon!". Ze had haar telefoon in haar handen en deze is nu compleet doorweekt. Anne voelt zich nu helemaal pisnijdig, het liefst zou ze nu direct naar huis toe gaan.