Een gevaarlijke vriendschap

Een gevaarlijke vriendschap - Deel 44

In de dierentuin heeft Anne het idee dat ze weer even zichzelf kan zijn. Remco is vandaag ontzettend lief tegen haar. Hij probeert haar echt een gevoel te geven dat ze er mag zijn. Anne zou haast vergeten hoe vervelend Remco de afgelopen dagen is geweest en hoe ze zich steeds meer onprettig gaat voelen bij hem in de buurt. Vandaag voelt gewoon goed.

Hand in hand lopen ze de dierentuin door en staan stil bij verschillende verblijven. Anne geniet zichtbaar. Aangekomen bij het apenhuis, hoort ze ineens stemmen die haar bekend in de oren klinken. Stemmen die lijken op die van haar vriendinnen, maar dat zou toch haast niet? Ze rukt zich los uit de hand van Remco om het apenhuis te doorzoeken. Remco roept haar nog achterna, maar ze is te gefocust op de stemmen. Het is moeilijk te lokaliseren waar deze vandaan komen. Net wanneer ze denkt het op te geven en weer naar Remco toe wil, botst ze tegen een persoon aan. Ze draait zichzelf om zodat ze zichzelf kan excuseren en ziet tot haar grote verbazing dat het Jessica is. "Dus toch?", roept ze uit. "Ik dacht al dat ik bekende stemmen hoorde. En dan ziet ze vervolgens ook Jasmijn, Katja, Fleur en Simone.

"Ik had nog een appje gestuurd laatst om te vragen of we samen iets leuks konden gaan doen?", "Is deze wel aangekomen?", vraagt ze met een iets geïrriteerde toon in haar stem. Eigenlijk wil ze hen vragen waarom ze daar zijn en zij niet mee is? Waarom ze niet of nauwelijks wat van zich laten horen? Waarom ze niet is meegevraagd voor dit uitje net zoals vorig jaar? Ze is echter zo ontsteld van wat ze aantreft dat ze niet weet wat te zeggen. Ze wil nu alleen maar weer richting Remco. Hij heeft ondertussen al gezien wat er gebeurt is en vraagt haar met een bijna boze stem wat dat allemaal te betekenen had.

"Dat zijn mijn vriendinnen waarmee ik normaal gesproken afspreek".

"Wilde je mij soms achterlaten voor hen?", vraagt Remco met een boze ondertoon in zijn stem.

"Nee, natuurlijk niet ik ben hier met jou".

Anne voelt weer hoe de angst langzaam terugkeert in haar lijf. Deze versie van Remco vind ze helemaal niet fijn, maar ze durft hier totaal niet tegenin te gaan. Wat zou hij doen als ze dit wel deed?

"Ik heb je zoveel meer te bieden dan zij doen", vertelt Remco. "Ik geef je aandacht en alles wat je nodig hebt". "Kom we gaan weg hier, een plekje zoeken voor onszelf".

Remco sleurt haar hardhandig mee uit het apenhuis. Zonder wat te zeggen laat Anne dit toe. Een flink stuk wordt door het park gewandeld, totdat er ineens gestopt wordt. Een afgelegen plekje, waar niets of niemand in de buurt lijkt te komen.

"Hier kunnen we rustig praten", zegt Remco met nog steeds een boze toon in zijn stem. Hij pakt Anne ruw beet bij haar beide handen en vraagt haar hoeveel zij van hem houdt. Ze verstijfd en weet niks uit te brengen. "Zeg me hoeveel je van me houdt", beveelt hij met luide stem. Anne deinst achteruit. Haar ademhaling stokt en haar ogen schieten alle kanten uit. Ze wil wel iets zeggen, maar voelt hoe haar lip trilt waardoor er niks meer uitkomt dan wat onsamenhangende geluiden. Angst neemt haar lichaam over, zo heeft ze Remco nog nooit meegemaakt. Hij buigt zich richting haar en begint haar te zoenen. Ze wil eigenlijk niet nu, maar hij dwingt af. Ze probeert hem van haar af te duwen om hem dat te laten blijken. Hij blijft haar ondanks dat hardhandig beet houden. Ergens hoopt ze dat als ze terug zoent dat hij haar wel loslaat. Maar helaas dat blijkt niet te werken.

Ondertussen beginnen zijn handen te bewegen op plekken daar waar ze niet horen. Op plekken waar Anne liever geen handen voelen wil nu. Ondanks angst die ze voelt, probeert ze een poging te doen om hem van haar af te duwen. Dat maakt dat Remco alleen maar intenser wordt in hoe hij haar aanraakt. Anne kan er niks tegen beginnen, hoezeer ze ook wil.

Niet veel later trekt ze haar kleren aan, waarvan de knoopjes met ruw geweld zijn afgetrokken. Het hele gebeuren maakt dat ze zich behoorlijk beschaamd voelt.