Een gevaarlijke vriendschap

Een gevaarlijke vriendschap - deel 12

Nieuwsgierig geworden besluit Anne om hem een berichtje te sturen. In het berichtje schrijft ze heel kort iets over zichzelf en de reden waarom ze reageert. Tijdens het wachten op een reactie, bijt ze zenuwachtig op haar nagels. Wat duurt het wachten lang. Zou hij het berichtje lezen? Wat zou hij van haar vinden? Wat is dit spannend. Maar dan ontvangt ze een berichtje terug. O, wat zal er in staan? Ze verzamelt al haar moed en opent het berichtje. Ze voelt de spanning door haar lichaam gaan, hartkloppingen in haar keel en haar handen zo ontzettend klam. Ze voelt de spanning door haar lichaam gaan, hartkloppingen in haar keel en haar handen zijn ontzettend klam. Het voelt een beetje alsof er vlinders rondfladderen zonder het verliefde gevoel te hebben. Om zichzelf iets te kalmeren, leest ze verschillende keren aan zichzelf voor wat ze terug verstuurd heeft gekregen.

Hey Anne,

Wat lijk je me een superleuke meid zeg.

Zoals je jezelf beschrijft, klinkt fantastisch.

Een meisje zoals jij en geen vriendinnen om mee af te spreken in de zomervakantie?

Dat kan ik me niet voorstellen.

Je lijkt me een hartstikke leuk meisje om te zien.

Ik zou het wel weten hoor.

Ik wil best een afspraakje met je plannen om lekker te hangen.

Ik kan morgen al, en jij?

Zin om via de chat kennis te maken?

-X- ik.

In eerste instantie weet Anne zich geen raad met het berichtje. Wat moet ze nu terugsturen? Anne vindt het spannend om direct af te spreken, ze vraagt zich af of ze dat wel kan maken. Zo snel al? Wat zouden haar ouders hier wel niet van denken? Bovendien kent Anne deze jongen niet eens, ze weet niet eens zijn naam. Ze wil eerst meer van hem weten en besluit daarom in te gaan op zijn chatverzoek.

Anne: Hoi, alles goed? Dank voor je lieve berichtje.

Anoniem: Jawel, en met jou?

Anne: Ja, met mij ook. Hoe heet je? Dit stond niet in je advertentie en je berichtje dat je stuurde.

Anoniem: Ik heet Remco en jij Anne toch?

Anne: Ja klopt. Hoe oud ben je?

Remco: Zeventien en jij?

Anne: Veertien.

Anne: Wat doe je graag?

Remco: Sleutelen aan mijn scooter en met knappe meiden zoals jij chillen.

Anne: Ik ben helemaal niet knap.

Remco: Vast wel toch? Heb je een foto?

Anne: Ik hou niet zo van foto's delen.

Remco: Aah toe, één voor mij?

Anne: Ik weet het niet zo goed hoor.

Remco: Er kan toch niks gebeuren? Het is maar een foto. Eéntje maar.

Anne: Oké, vooruit dan maar.

Remco: Wauw, je bent het knappe meisje wat ik ooit gezien heb.

Anne: Meen je dat serieus?

Remco: Zeker dat ik dat meen. Heb je zin om eens af te spreken met me?

Anne: Ik weet niet zo goed. Zo goed ken ik je nu ook nog niet.

Remco: Mooie manier om me te leren kennen dacht ik zo.

Anne: Ik weet het niet zo goed hoor.

Remco: Word je verlegen van me?

Anne: Misschien.

Remco: Gewoon samen een ijsje eten ofzo, misschien een rondje chillen op mijn scooter samen. Meer niet.

Anne: Ik weet het niet hoor.

Remco: Doe eens gek, zeg ja.

Anne: Ik weet niet of mijn ouders dat wel een goed idee vinden.

Remco: Vast wel, zeg gewoon ja. Anders zeg je toch gewoon dat je met een vriendin aan het chillen bent?

Anne: Ik denk er even over na, oké?

Remco: Niet te lang hoor. Misschien heb ik morgen ineens wel andere plannen.

Anne voelt hoe de twijfel toeslaat. Moet ze nu wel afspreken of niet afspreken? Is dat niet raar als je iemand nog niet zo goed kent? En wat gaat ze tegen haar ouders zeggen? Een vreemd soort kriebel in haar buik gaat steeds meer tekeer. Ergens is ze wel ontzettend nieuwsgierig naar wie die Remco nu in werkelijkheid is. Hij heeft ergens ook wel gelijk, afspreken is een mooie manier om elkaar beter te leren kennen. Samen een ijsje ergens eten kan vast geen kwaad. Vele berichten later besluit ze dan toch om af te spreken. Misschien hebben ze wel een ontzettend leuke dag en kunnen ze vaker iets gaan doen samen de komende periode. Meteen bedenkt ze al welke leuke dingen ze nog meer zou kunnen gaan doen met Remco. Je moet toch wast, als voor je gevoel al je vriendinnen je in de steek laten en je ouders continu aan het werk zijn. Ze laat hierdoor toch echt niet haar zomervakantie verpesten.

Vanwege de spanning die ze ervaart, heeft Anne voorgesteld om elkaar te ontmoeten in het Vondelpark van Amsterdam rond de klok van elf bij het bankje bij de grote vijver. Anne vindt het fijn dat zij voor deze eerste afspraak de plek mag kiezen om af te spreken. Ze heeft expres gekozen voor het Vondelpark. Dat is op slechts tien minuten fietsen van school vandaan. Het ligt op de route naar haar huis, wat een kleine 30 minuten verder fietsen is. Bovendien is het een plek waar altijd veel mensen zijn. Wetende dat ze snel thuis zou kunnen zijn en dat er veel mensen in de omgeving zijn, maakt dat in haar beleving het afspreken minder spannend voelt.