Een gevaarlijke vriendschap

Een gevaarlijke vriendschap - deel 1

Lief dagboek,

Ik weet niet hoe ik moet beginnen. Ik krijg tot nog toe geen zinnig woord op papier, alsof al mijn gedachten blokkeren. Er staan uiteraard ondertussen wel wat woorden op papier, maar niet de woorden die ik zou willen. Ik moet dit oplossen, maar hoe?

Op dit moment lig ik in het ziekenhuis, maar weet eigenlijk niet goed waarom. Volgens de arts die mij behandelt, heb ik een ongeluk gehad en daarbij een flinke hersenschudding opgelopen. Ik kan me hier alleen niet zo veel meer van herinneren. Ik neem aan, dat wanneer je een ongeluk gehad hebt dit nog wel weet, toch? Wanneer ik mijn lichaam bekijk en de vele schaafwonden en blauwe plekken op mijn lichaam zie, dan zal de arts ongetwijfeld de waarheid spreken. Ik probeer mijn hoofd leeg te krijgen en zo voor de geest te halen hoe ik hier beland ben, maar zelfs dat lukt me niet.

Volgens de arts was er iets met een gevaarlijke vriendschap waarover ik in mijn slaap gesproken zou hebben. Het zal allemaal wel, alhoewel ik me dat bijna niet kan voorstellen. Ik weet wel dat het zomervakantie is geweest. Die zou ik toch zeker wel beter besteden? Dit door tijd door te brengen met mijn beste vriendinnen? Naar mijn weten heb ik ook tijd besteed met hen, ik had planningen gemaakt om allerlei leuke dingen met hen te ondernemen. En toch meen ik me ook vaag iets te herinneren van een vriend met wie ik opgetrokken heb in de zomervakantie. Maar hij, gevaarlijk?

Nu heb ik dus met de arts afgesproken om een dagboek bij te gaan houden. Schrijven is iets wat ik altijd al graag gedaan heb, een mooi idee dus een dagboek. Misschien dat het helpt om mijn geheugen terug te krijgen, al zijn het maar losse flarden. Ik moet weten wat er gebeurd is. Hoe ben ik in deze situatie beland?

Ik heb mijn dagboek voor me liggen en mijn pen in mijn hand, doelloos staar ik voor me uit. De woorden krijg ik met geen mogelijkheid op papier, de blokkade is denk ik groter dan gedacht. Als ik wil weten wat er is gebeurd, moet ik een oplossing bedenken en die is er, mijn creativiteit. Dit zou wel eens mijn redding kunnen zijn. Waarom zou ik alleen losse flarden uitschrijven als ik ook vanuit een ander perspectief kan schrijven? Wellicht dat deze manier mij kan helpen om mijn geheugen aan te zetten. Ik besluit daarom mijn verhaal te schrijven vanaf de kantlijn, alsof een ander mijn verhaal schrijft. Morgen start ik mijn verhaal.

Een nieuwe dag om hopelijk te gaan achterhalen wat er nu gebeurd is waardoor ik in het ziekenhuis beland ben. Want een gevaarlijke vriendschap? Nee, ik kan me niet voorstellen dat ik aan zoiets zou beginnen.