Rants en alle andere toffe dingen die in mijn hoofd omgaan.

Slagroomsoesjes en Aardappellen.

Vanwaar deze titel?

I luv slagroomsoesjes.

I luv potatoes.

Ik heb geweldig nieuws. 

1- HET IS FRIKKING VAKANTIE!

2- IK GA OVER 1 MAAND EN 12 DAGEN NAAR DA MS CONCEEERT.

WHOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOP.

Ik voel me best wel ugh want ik lig al bijna heel de dag in bed (op de bibliotheek en supermarkt na) met een tijdschrift en boeken. 

Maar boeken lezen is wel leuk maar niet ziek in bed liggen, en eigenlijk heb ik ook helemaal geen zin om dit nu te schrijven maar dit noem ik bezigheidstherapie.

Kent iemand de boeken; De bijzondere kinderen van mevrouw peregrine deel 1 en 2? 

Deel 2 heet btw; Omhulde stad.

ZEG DAN ASJEBLIEFT WAT JE ER VAN VIND WANT I LUV THESE BOOKS OMGGG.

Maar ik weet dat dit echt te kort is gwn maar ik ga afronden solly want ik voel me echt niet lekker.

xoxoxoxoxooxoxoxooxoxoxoxoooxoooox Jullie bamipotato queen

----------------------------------------------------------------

*kuck kuch* Dit stuk hierboven schreef ik gister maar ik was vervolgens te lui om ook nog daadwerkelijk up te daten (whut?) En ben toen in slaap gevallen dus dit zijn even 2 dagen in een hoofdstuk.

Maar ik heb even een dillema and everything ya knuuw.

Dit is zegmaar begonnen als Rants, na 5 daadwerkelijke rant-hoofdstukken werden dit dagverslagen met een paar rants er tussendoor maar eigenlijk is dit boek nu gewoon een kleine opsomming van mijn saaie miezerige non-fascinerend leven bekomen. 

Dus eigenlijk heb ik het gevoel dat ik niet meer het soort van ''recht'' heb om dit ''Rants//'' Te noemen.. 

Wow, plechtigheiiid.

No but seriously, dit kan ik amper rants meer noemen. En als ik eerlijk moet zijn, dacht ik in het begin echt zovan; ik heb drieduizendvierhonderdnegenenzeventig onderwerpen om over te ranten maar als ik dan daadwerkelijk bezig ben bekijk ik alles van drieduizendvierhonderdnegenenzeventig kanten en blijkt het leven niet zo vreselijk als het lijkt.

No joking.

Ik ga nu even de serieuze aardappel uithangen dus schrik nieeet dat ik opeens serieus ben.

Bijna iedereen denkt wel regelmatig of soms onzeker over zichzelf. Maar er zijn altijd mensen om jou heen die jou willen zijn, omdat je zo perfect lijkt. Het leven is oneerlijk, het maakt jou in zo'n bepaalde manier, dat je wel in een of meerdere wegen onzeker over jezelf komt te zijn.

Maar guess what? Ja, het klopt dat het leven oneerlijk is. Maar we moeten gewoon leren leven met de gedachte dat we zijn wie we zijn en geen een soort van plastische chirurgie kan je een ander persoon maken, je anders gedragen helpt niet, je blijft toch ergens diep van binnen degene die je ooit was.

Het ergste vind ik nog, dat sommige mensen zo onzeker over zichzelf zijn dat ze dat afreageren op anderen. En dat ze die ander precies hetzelfde laten voelen als dat zij voelen. Op deze manier wreek je jezelf niet alleen, maar ook de rest.

Soms komt het zelfs zo ver, dat we fucking depressief raken. Elke morgen wakker worden met een rot gevoel, hopend dat je je ogen niet meer zou hoeven openen en je ziel zich zou sluiten. Hopend dat de wereld waar jij je in bevind zo onder je voeten zou verdwijnen, en jij dat diepe zwarte gat in valt waar je zo vaak aan gedacht hebt. Maanden, dagen, uren, seconden, minuten, jaren, weken. We voelen ons verschrikkelijk. 

Maar onthoud; soms zijn het niet de anderen die je wreken, maar is het je eigen stem. 

Je gedachtes, je gedachtes zeggen zoveel meer dan dat iemand in je omgeving ooit zou kunnen.

En dan komt het aan op zelfmoord.

Snijden.

Willen we dat bereiken in ons leven? Omdat we zelf zo onzeker over onszelf zijn, de rest een depressie in dragen?

Ik snap de mensen van nu niet meer.

------------------------------------------------------------------

Misschien snappen velen van jullie dit niet, maar dat hoeft ook niet.

Misschien vinden velen van jullie dit te overdreven, maar dan heb je geen echte pijn gevoeld.

Misschien vinden velen van jullie zichzelf terug in dit stuk, of je nou de depressief makende, of de depressief lijdende bent, voel je vrij om me een bericht te sturen.

Ik ben er voor jullie, stuk voor stuk. 

Vertel me je problemen, ik help liever jou met je problemen dan dat ik die van mij onder ogen moet komen.

xo