VATAN KALBİM (DÜZENLENİYOR)

VI. ❝SAKLI KALANIN İÇİNDEKİ GİZ❞

Bölüme geçmeden önce ufak bir uyarı✨

❝Lütfen kitabımda başka kitap ve kitap karakterlerinden bahsetmeyin. Ben kitabımda başka kitap karakterleriyle ilgili yorumlar görmekten rahatsız oluyorum.

Lütfen başka kitaplarda da benim kitap karakterlerimden bahsetmeyin. Hepimiz burada bir şeyler yazıyoruz. Hiçbir yazarın benim yüzümden hevesinin kırılmasını istemem.❞

Belki bunu aranızda yapan yok ama son zamanlarda olan olaylar sebebiyle bu uyarıyı yapmayı boynumun borcu biliyor ve üzerime düşeni yapıyorum. Bu uyarıyı her bölüm başında göreceğimiz için bu uyarı biraz kabak tadı verebilir, bu yüzden de rahatsız ettiğim için kusura bakmayın💜💜

Ufak bir bilgilendirme✨✨ ❝Bölümde ekleyip çıkardığım kısımlar olduğu için bu bölümde bölümle ilgili yorumlar olmayabilir.❞

6. BÖLÜM: ❝SAKLI KALANIN
İÇİNDEKİ GİZ❞

28.03.22..

İnsan bir gecede yorulur, diyordu bir yerde. İnsan bir gecede yorulur muydu bilinmezdi ama yorgunluk onun omuzlarına bir gecede binmemişti. Yorgunluk denen illet Tomris'in içine ilmek ilmek işlenmişti. Ruhunu kemirmişti bir kurt misali. Omuzlarında öylesine bir yorgunluk vardı ki hiçbir uyku o yorgunluğu geçiremezdi. Öylesine bir yorgunluk değildi ruhundaki, ölesiye bir yorgunluktu.

Yorgun bir soluk bıraktı Tomris. Yorgun birkaç adım atıp kapısının önüne geldiğinde cebindeki anahtarı çıkarıp kapıyı açtı. Gecenin üçünde yine, yeninden yeni bir kabusla uyanmıştı. Hazırlanıp yine yorulana kadar koşmuştu.

Yorgun adımlarla evine girdi. Elindeki anahtarı montunun cebine koydu. Işıkları açmadan koca karanlıkta merdivenlere doğru usulca adımladı. Merdivenlerden çıkmaya başladı. Yorgun değildi. Kafası doluydu. Ama kafası neyle doluydu, bilmiyordu. Zihninin içinde tonla kargaşa vardı. Ama aynı zamanda zihninin içinde kargaşa yoktu. Hurdaya dönmüş zihni harabeye dönmüş ruhu arasında sıkışıp kalmıştı. Ne ağlayabiliyordu ne de gülebiliyordu. Sahteydi tüm gülüşleri. Herkese yalan söylediğini sanarken kendine yalan söylüyor kendine söylediği yalanı kendine inandırmaya çalışıyordu.

Odasının kapısının önüne geldiğinde omuzları düştü. Dudağının kenarı alayla kıvırdı. Geçirdi içinden. "Yalancı Tomris."  Alperen'in söylediği yankılandı zihninde. "Yalancısın kızım sen."  Odasının kapısını ağırca araladı. Bir soluk bıraktı. Belki de doğruydu Alperen'in söylediği. Kendisi bir yalancıydı. Odasına girdiğinde kapıyı kapatıp dolabının önüne geldi birkaç adımda. Dolabının kapağını açtığında hızlıca iç çamaşırı ve birkaç parça kıyafet hazırladı. Duşa girecekti. Hazırladığı kıyafetleri yatağının üzerine bıraktı. Dolabının kapağını kapattı. Belindeki silahını komodinin çekmecesine koyup duşa girdi.

Bir soluk bıraktı Alperen. Bakışları telefonunun ekranındaydı. Dün çektirdikleri fotoğraflara bakıyordu. Oflayarak bir soluk bıraktı. Fotoğraflara her baktığında aklına Tomris'le yaptığı tartışma geliyor Tomris'e söyledikleri kulaklarında yankılanıyordu. Yalancısın, demişti. Ama haklıydı. Tomris herkese yalan söylüyordu. Aklına başka bir söylediği geldi. Gözlerini kapattı. "Daha dur, iyi günlerin bunlar. Daha ne lokmaların boğazına dizilecek senin." demişti. İleri mi gitmişti?