Hayatımız boyunca insanların bizi sevmesini, saygı duymasını isteriz. Çevremizin kalabalık olmasını, değer görmeyi isteriz. Ama bazen öyle bir an gelir ki koskoca bir kalabalığın içinde yapayalnızdır insan. Hele ki hayatı boyunca sevilmeyi, değer görmeyi bekleyen ama sevgiye karşı aldığı yaralardan sonra buz olan bir kalp daha da yalnızdır. Bugün çok yalnız hissediyorum kendimi. Hayatı boyunca eleştirilen, ne yaparsa yapsın çevresindekileri memnun edemeyen , ne başarırsa basarsın hala incinmeye açık görülen ben yıllarca o kocaman kalabalığın arasında yapayalnizken şuan daha fazla yalnızım. Nedeni bilmiyorum ama kalbim çok kırgın. Beni sevmek bu kadar mı zordu. Ya da bu kadar mi kötü beni sevmek! Yorgunum, insanın nefesi bile fazla gelir mi? Bilmiyorum sadece bugün sizlere icimdeki bu huzursuzluğu, yalnızlığı anlatmak istedim. Ama sanırım kelimelerim bile yetersiz kalıyor. O zaman ufak bir şiirle bitireyim.
Ağlasam sesimi duyar mısınız, Mısralarımda;
Dokunabilir misiniz, Gözyaşlarıma, ellerinizle?
Bilmezdim şarkıların bu kadar güzel, Kelimelerinse kifayetsiz olduğunu
Bu derde düşmeden önce.
Bir yer var, biliyorum;
Her şeyi söylemek mümkün;
Epeyce yaklaşmışım, duyuyorum; Anlatamıyorum.
Teşekkür ederim belki birazda olsa kendimi anlatmama izin verdiğiniz için
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sessiz Çığlık
SaggisticaBu aslında tam bir kitap gibi değil de size yaşadıklarımızı, yaşayacaklarımızı ve sustuklarımızı anlatmak istedim. Umarım beğenirsiniz..
