YANLIŞ KİŞİ

14

Dırırıııım. Ve işte ben geldim. Çok üzgünüm. Ve işte tekrar çok içime sinen bir bölüm (Yalan.) ile karşınızdayım.

Niall..

Aradan neredeyse iki hafta geçmişti ve ben kimseye, hiç bi'şey anlatmadım. Zaman geçtikçe bunu yapmaktan vazgeçiyorum. Çünkü tam barışma, anlaşma aşamasındayız ve ben bunu bozmaktan korkuyorum. Ayrıca Harry, onu tanımaya başladıkça bakışlarının değiştiğinin farkındayım. Ama davranışları tabiiki değişmedi. Harry! En fazla ne kadar nazik olabilir ki!

Ve ben, bunu bir an önce Harry'e söylemezsem, bir daha söyleme cesaretinde bulunamam. Tanrım! Yardım et!

Harry...

Lexi'in 'tabii adı gerçekten Lexi ise' günden güne kaçma girişimlerinden vazgeçmesi ve sürekli bağırıp çağırmaması hoşuma gitmeye başlamıştı. Ah, tabiki arada iğneleyici şeyler söylemiyor(!) O... Tanrım! Sanki yıllarca aradığım sevgiyi, mutluluğu ve huzuru o'nda bulmuş gibiyim. Tanrıya şükürler olsun duygularımı saklamakta iyiyim. Niall kabul etmes... İşte! İyi insan, lafın üstün.. Ona bu kadar telaş yaptıracak şeyi merak ettim.

"Dökül."

"Harry... Ah Tanrım! Yapamam, üzgünüm."

"Niall! Anlat dedim!"

"Harry. Grace burada."

Kim?

"Grace kim?... Ah! Grace!" dedim nedenini bilmesiğim bir hissizlikle.

"Nerede?"

"Odasında?" dedi sanki normal bir şey söylemiş ve anlamayan benmişim gibi bakarken.

"Grace bu eve ne zaman geldi!?"

"Bi' kaç ay oldu sanırım."

"Ve ben görmedim!"

"Grace, Lexi Harry!"

"..."

"..."

"Şaka?"

Niall, etrafa -dostum-bu-çocuk-hiç-bir-halttan-anlamıyor- bakışı atarken hızla Niall'a sarıldım, ardından hemen çekildim.

"Umrumda olduğundan değil, vereceğim cezalar ikiye katlandı, ondan bu mutluluğum."

Yo, hayır. Yalan değil. Gerçekten sebebim bu.

Her zamanki gibi sınır yok. Ha bide kapak yapabilen arkadaşların bana ulaşmasını rica ediyorum. Öpüldünüz