Castellan Series #1: Alondra Zabreana Castellan

Kabanata 19

Kabanata 19

First love

Maaga akong nag ayos para sa pag pasok. Kahit sobrang pagod physically at emotionally ay napag desisyunan kong pumasok pa din. Ngayon ay kailangan kong mag trabaho ng maayos dahil wala na si Papa.

I am wiping my head when the door of the bathroom open. Si Ate Zab ay inaantok pa na nakaharap sa salamin at naglagay ng toothpaste.

"Ano ba?! May tao pa eh!" Sigaw ko, Tinignan niya ako mula ulo hanggang paa at umirap.

"Shut up, Wave!" She said, and look at the mirror and started brushing her teeth.

Inabot ko na ang brassiere ko sa rack at sinuot. Nahirapan ako kaya lumapit ako kay Ate Zab at tumalikod.

"Pakabit nga ng bra ko para may silbi ka." Ani ko

"Bwiset ka!" Ganti niya, Nang matapos ay sinuot ko ang panty ay nag tapis ng tuwalya. Lumabas ako at dumiretso sa kusina para kumain ng almusal.

Naupo ako sa upuan ko na sa gilid ni Mama. Tinignan ko si Mama at nakita ko ang namamaga niyang mata sa kakaiyak.

"Pupunta ako kay West mamaya." She said, I nodded and held her hands.

"Okay, Ma! Mag ingat po kayo." Ani ko, She smiled at me and nodded.

Kumain kami at nang matapos ay nag bihing na ako at pumasok na sa trabaho.

Pag pasok sa loob ng mansion ay nakita ko si Adriel na katabi si Bethany at nandoon din si Mr. Jackson.

"Wave! Bakit pumasok ka? Dapat ay hindi na muna!" Gulat na sabi ni Adriel at tumayo pa.

"No, Kaya ko naman. Thank you!" Sabi ko, ngumiti din siya sa akin.

"I'm sorry for what happened, Wave."

"It's okay. Gaya ng sabi ni Mama ay hindi niyo kasalanan iyon na niligtas kayo ni Papa." Masaya siyang ngumiti sa akin at sinalubong ako ng yakap.

"Thank you, Wave!" Bulong niya, Tumango ako at kumalas na sa yakap.

"Ang liit ng mundo! Anak ka pala ni Weston. Mag kasing bait kayo, Hija." Mr. Jackson said. I vowed and say my thanks.

"Where is Abdiel?"

"Nako! Tulog pa! Nag inom yun buong magdamag kagabi!" Adriel said, Tumango ako.

"Pupuntahan ko muna." Na vow ako sa harap ni Mr. Jackson na tumango lang sa akin.

Umakyat ako at naglakad sa hallway papunta sa kwarto niya. Malapit na ako sa kwarto niya ng bumukas iyon at lumabas siya na nakasuot ng pajama at sando. Natigilan siya ng makita ako.

Kita sa mukha niya ang pagod at lungkot.

"Baby..." I saw him mouthed. I smiled and spread my arms.

"Aren't you gonna hug me?" Nangangalay na wika ko. Ngumiti siya sa akin at mabilis na kinain ang pagitan namin. He embrace me tightly.

"Baby, I'm sorry..." Malungkot na wika niya, I tapped his back and brush my hair.

"You don't have to, Abdiel." I said, kumalas ako sa yakap at pinunasan ang luha sa mata niya. "Like my mother said. No one's at fault but the guys who hurt you and kill my father." I cupped his face and smiled at him.

"I'm scared and guilty to face you, Baby. I thought you'll break up with me. I'm so scared, Baby." He said, sadly. I shook my head.

"You don't have to be scared nor guilty, Babe. I am not breaking up with you. I love you so much!" He hug me more tightly.