"ben yoruldum,sanırım."
"ne demek sanırım, biri nasıl da yorulup yorulduğunu bilemez?"
"ah-öyle uzun bir zamandır hiçbir şeydim ki,benliğim bir şey olmaktan korkuyor."
"hiçbir şey miydin? sanmıyorum."
oturduğum yerde beceriksizce doğruldum.
"evet. bir şey olmanın nasıl bir şey olduğunu bildiğimden diyorum,ben aşıktım."
"kime?"
"kim olduğu pek önemli değil,bir başkası baksa benim gördüklerimi göremez. ama aşıktım. o da bana aşıktı. o kadar aşıktık ki,dünyada kalırsak,birinin bizi ayıracağını düşünüyorduk."
"pekala. ne oldu ona?"
anında ayaklandım,düşüncelerimin sisi dağıldı. kafam dağınıktı,ne dediğimi bilmiyordum ve bir yabancının misafirperverliğine kanmıştım. o kadar sevgisiz kalmışım diye düşündüm,o kadar sevgisiz kalmışım ki.
"üzgünüm gitmeliyim."
"iyi misin?"
"gitmeliyim,peşimden gelme!"
beni cevaplamamış olsa da peşimden gelmedi,yalnız olmaktan da şikayetçi değildim. boğazımdaki yumruya ve beni onu hatırlamaktan alıkoymuş gururuma aldırış etmeden: taehyung,diye düşündüm. taehyung,hayatta olsaydın bu kadar yemezdin ömrümden.
