"Bebeğim iyi mi?" Dakikaların sonunda sonuçlar çıkmıştı. Doktorun ağzından çıkacak kelimeleri bekliyorduk.
Yani sadece ben bekliyordum. Jungkook'un pek umrunda olduğumuz söylenemezdi.
"Bunları söylemeyi hiç istemezdim ama... Bayan Jeon, çok zayıfsınız. Vücudunuz bir bebek doğuracak kadar güce sahip değil. En iyi çözüm yol yakınken bebeğinizi aldırma-"
"Hayır!"
"Hayır, yalvarırım kurtarın bebeğimi. Nolursa olsun bebeğimi kurtarın lütfen, yalvarırım. Sonucu nolursa olsun, bebeğimi doğuracağım. Lütfen..." Hıçkırarak ağlamaya başlamıştım. Onu alamazlardı benden, benim bebeğimdi o.
"Ah pekâlâ lütfen sakin olun bebeğinizi kurtarmak için elimizden ne gelirse yapacağım. Önce size bir liste hazırlayalım öyleyse. İlerleyen aylarda sizi hastaneye yatırabilmemiz olağan, kendinizi herşeye hazırlamalısınız bayan Jeon." Gülümsedim. Nolursa olsun yaşayacaktı bebeğim.
"Saçmalama Chaeyoung, ne dediğinin farkında mısın sen? Onun için hayatından mı vazgeçeceksin!"
"Ölmeyeceğim ki, ölmeyeceğim ben. Bebeğimde bende iyi olacağız. Anne diyecek bana, küçük ellerini tutacağım, Jungkook o kadar çok bebekleri araştırdım ki, çok tatlılar minnacıklar Jungkook. Küçücükler. Kokusunu içime çekeceğim, oyunlar oynayacağız onunla, sizde top oynarsınız değil mi? Onu seveceksin değil mi Jungkook?" Ağlamaktan konuşamaz hale gelmiştim.
Hiç beklemediğim biranda Jungkook beni kendine çekip sarıldı.
Sarıldı.
En son ne zaman birisiyle sarılmıştım?
En son saçlarımın üzerindeki hafif öpücükleri hatırlıyorum, sonrası karanlıktı zaten.
Belkide herşey düzelirdi? Biz güzel bir aile olurduk.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Aslında en başından beri angst yapmayı planlıyodum ama sondaki cümleden sonra ne bok yesem bilemedim
Of kıyamadım şimdi ben bunlara yaa
Neyse angst yaparım öbür hayatlarinda bulustururum hem angst hem mutlu son ama daha çok mutlu son gibi
