Bir hafta önce o lanet olayın aslını öğrenmiştim, Chaeyoung'un karşısına çıkmaya, yüzüne bakmaya cesaret edememiştim bir kaç gün...
Ona hayatı cehennem etmiştim ben. Aptal gibi Taehyung ve Tzuyu'nin dolduruşlarına gelmiştim.
Ama hepsinin bedelini ödetecektim, Chaeyoung'a kendimi nolursa olsun affettirecek ve oğlumla yeni bir hayat kuracaktım. Yeniden başlayacaktık. Güzel, mutlu bir aile olmak için her şeyi yapacaktım. Chaeyoung... Onu azıcık mutlu etmek için ölebilirdim. Ben ona çok kötü şeyler yaşatmıştım ama telafi edecektim. Mutlu olacaktık, hiç birşey için geç değildi.
Belki de ben öyle zannediyordum, belki de sadece buna inanmak istedim, Chaeyoung ve oğlumla mutlu olmak istedim.
Kapı çalınca kafamı masadan kaldırdım;
"Gelebilirsin."
"Bay Jeon, bu mektup sizeymiş hastaneden bir hemşire size vermemi istedi."
Kaşlarımı çattım, meraklanmıştım.
"Masaya bırakıp çıkabilirsin."
"Peki efendim."
Chaeyoung'dan
"Taehyung napıyorsun?"
Korkuyordum.
"İndir lütfen, Taehyung korkuyorum. Ne yapmaya çalışıyorsun?"
Piskopatca kafasını sallayıp güldü.
"Meleğim de korkmuştu! Şimdi senin yüzünden ne halde! Sen Tzuyu'nin hayallerini çaldın! Sevgilimin hayallerini çaldın! Ayağa bile kalkamıyor, hepsi senin yüzünden!"
Başımı iki yana salladım.
"Hayır, hayır yemin ederim. İnan bana kendisi yaptı Taehyung lütfen-"
"Kes sesini! Ben diğer aptallar gibi inanmam sana! Zaten aptal kocan sayesinde kurtuldun ama yinede sana hayatı cehennem etti değil mi?"
Piskopatca güldü tekrar, çok korkuyordum bebeğime bişey olmasından ölesiye korkuyordum.
"Planım en başından beri işliyordu, nasıl da inandı ama salak herif..." Büyük bir kahkaha attı.
"Önce sen ve karnındakinden kurtulacağım sonra sıra onada gelecek!"
Daha fazla direnemeyip ağlamaya başlamıştım.
"Hayır, hayır yapma lütfen lütfen, yalvarırım yapma! Lütfen..."
"Sus diyorum sana! Sus!"
"Diz çök hemen! Çök çök hadi!"
Dediğini yapıp yere çöktüm zaten başka çarem mi vardı?
Silahı bana doğrultunca daha çok ağlamaya başlamış, yalvarmaya devam etmiştim. Yemin ederim kendi canım umrumda değildi. Tek temennim bebeğime bişey olmamasıydı, sıra Jungkook'a da gelecek demişti. Onlara bişey olursa napardım, onlar benim her şeyimdi...
"Chaeyoung!"
Başımı sesin geldiği yöne çevirdiğim de onu gördüm. Gelmişti, gülümsedim. Kurtulacaktık. Karnımı okşadım;
"Baban geldi bebeğim, kurtaracak bizi merak etme sen kurtulacağız."
Birden kulaklarımı sağır edecek derecede yüksek bir ses yükseldi sonra omuz kısmım da bir acı hissettim, bilmiyorum belki kalbime, göğüs kısmıma gelmişti. Acıdan birşey seçemez olmuştum, kulaklarım çınlıyordu.
Daha fazla direnemedim, yere yığıldım. Birşeyler oluyordu ama canım o kadar yanıyordu ki seçemiyordum.
Gözlerimi kapatmadan önce onun sesi duyuldu, çığlık seslerine karışmış kelimeleri öylesine bağırıyordu ki, acı çekiyormuşcasına.
