Eylül'ün 21'i
Herşey bugün başladı
Hayatımı değiştirecek olan olay bugün başladı
Üzerimdeki bu lanet nasıl çözülür, kim tarafından, nerede çözülür? Ya da çözülür mü? Hiçbir fikrim yok ama tek umudum 21 sayısının üzerimdeki etkisini değiştirecek bi...
-Gökyüzü hayallerle dolu ama sen uçmayı bilmiyorsun-
O günü Denizle bitirmiştim yine. Ertesi sabah okula gitmek için uyandık.
Sınıfa doğru yürüyorduk, sırama geçtiğimde ayağıma bir şeyin takıldığını hissettim. Bir kağıt vardı uzanıp aldım o kağıdı. Biri bana not bırakmıştı.Korkarak notu açtım:
"21 EKİM" YAZ BUNU BİR KENARA EZO!
Herşey şimdi başlıyordu.Her ne olucaksa 21 ekim de bu iyi birşey olmayacaktı, biliyordum.
Hayatım sıradan değildi. Ve hayatımdaki gizemin çözülmesine 20 gün kalmıştı.
Korkuyordum.
Bu notu buraya bırakan kişi her kimse 21 ekimi beklemekte ısrarcıydı, her ne olucaksa o günden önce de olabilirdi.Ama olmuyordu çünkü..
Çünküsünü 21 ekim de öğrenicem.
İlerleyen derslerde Mete'yi görebilme şansım oldu. Ama sanki kaybolması benim suçummuş gibi hiç yüz vermiyordu. Eskiden her sabah beni bulup günaydın derdi. Ama şuan değişmişti.. Birşeyler değişti, ve bu beni çok kötü etkileyecekti.
Deniz'e henüz birşeyden bahsedemedim.
Yalnız kalmak istiyordum,o yüzden okul bitince Deniz'e bir bahane uydurdum ve eve tek gittim. Moralimin düşük olduğunu anlamış ve yalnız kaldığımı düşünmüş olacak ki diretmedi. Yalnız kalmak istediğimde hep anlayışlı davranırdı. Çünkü benimde hep geçerli bir sebebim olurdu.Eve geldiğimde yemek yapacak kadar moralim yoktu o yüzden dışarıdan pizza sipariş edip onun gelmesini beklerken de düşündüm. Kim? Neden? ve Neden ben? ve Mete onun bu notla alakası olmaması için o kadar dua ediyordum ki. Evde biraz vakit geçirdikten sonra hava kararmaya başladı.Ama o gün Manolya eve hiç uğramamıştı. Yağmur yağıyordu. Kapşonlu bir sweatshirt giydim, telefonumu aldım, kulaklığımı taktım ve evden çıktım. Kapşonumu kafama geçirdim, altından sarkan saçlarımı çekip kulaklıklarımı da taktım. Sokaklar boştu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sadece müziği dinliyor ve yürüyordum.
Sokakta bi kaç insan vardı. Ben yürürken ayağımın kenarında yavru bir kedi durdu. Eğilip ona yaklaştım. Beyaz ama siyah desenleri olan bir kediydi. Karanlıkta ne kadar göremesem de gözleri büyüktü.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sonra şarkı değişti.
Her şarkıda Mete'yi, onun bana olan davranışlarının değişmesinin sebebini düşünüyordum. Çok mu abartmıştım? Çok mu yakın davranmıştım? O sırada şarkı;
"Yağmur yağsın, ,rüzgar çıksın,kuşlar sussun..ama sen gitme" diyordu. Gözlerim doldu, sol gözümden bir yaş süzüldü. Ağlamamam gerektiğini fark ettim. Gözyaşımı hemen sildim. Deniz'in yaşadıkları aklıma geldi sonra. Onun yaşadıkları yanında benimki bir hiçti. Hemen üzülmem gerekmiyordu. Ve en kötüsü de Deniz benim yanımda ağlarken, benimle paylaşırken, ben tektim. Çünkü en yakın arkadaşım olsa bile ben hemen açılamıyordum ki. Söyleyecektim, duygularımı açacaktım elbette ama öncesinde biraz yalnız kalmalıydım. Buna ihtiyacım vardı çünkü.Kafamı toparlamalıydım. Yağmur yağsın, rüzgar çıksın, kuşlar sussun.. amya sen gitme Mete! Sen soğuk davranma. Öyle olunca dik duramıyorum çünkü! Zorlanıyorum.
Gökyüzüne çevirdim başımı. Orası hayallerle dolu, yaşayan her insan hayal kurar. Hayallerinin gerçekleşmesi içinse her insanın umudu vardır. Umudu olan insanlarda umutlarını ayakta tutmayı becerebilen kişilerdir. Ama ben hayallerle dolu bu gökyüzünde uçmayı henüz öğrenememiştim. Manolya gibi, hayata karşı savunmasızdım. Uçmayı bilmiyordum. Ve hayattan gelecek en ufak bir darbede yıkılabilirdim. Yağmur başladı. Benim yağmurum. Gözyaşlarım yüzümün her bir bölgesini işgal etmiş durumdaydı. Dışarıda büyük yağmur vardı ve bu yağmur varken kimse gözyaşlarımı fark etmezdi.
Benim umutlarım hala hayattaydı pes etmemiştim tabi ki. Ama sevdiğin insan sana birden soğuk yapınca herkes gitmiş gibi hissediyorsun. Onun sevgisiyle yalnızım şuan. Hayallerimi yaşatmaya devam etsin diye gökyüzünde parlayan bir yıldıza verdim. O sönmedikçe umudumu asla kaybetmeyeceğim. Yeryüzüne düşen her yağmur damlası bulutlardan intihar ediyorlar tek tek. Gözlerimdem düşen her gözyaşıysa gözlerimden intihar ediyorlar yavaş yavaş. Ben bu gözlerden daha fazla intihar vermek istemiyorum.Umarım 21 ekim de hayatımın değişmesine sebep olacağını hissettiğim olay yıkılmama sebep olmaz.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
