Eylül'ün 21'i
Herşey bugün başladı
Hayatımı değiştirecek olan olay bugün başladı
Üzerimdeki bu lanet nasıl çözülür, kim tarafından, nerede çözülür? Ya da çözülür mü? Hiçbir fikrim yok ama tek umudum 21 sayısının üzerimdeki etkisini değiştirecek bi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Öğlen olmuştu. Çoğu öğrenci evlerine dağılmıştı ama ben ve Deniz gitmiyorduk.Polis, itfaiye ve her ihtimale karşı ambulans ekipleri okuldalardı. İtfaiye ekipleri kazan dairesindeki heryerde tek tek arama yapıyorlardı. Bense yenilmiştim, ağlyordum. Birşey olacak diye aklım çıkıyordu. Çok korkuyordum, en kötü ihtimali düşünmek istemiyordum, iyi düşünmeye çalışıyordum ama olmuyordu. Her gün daha da beter oluyordu hayatım, ve buna asla alışamayacağıma da emindim.
İşler gittikçe karışmaya başlıyordu... Saat 19.27 olmuştu hava yavaş yavaş kararmaya başlıyordu ambulans ekipleri geri dönmüşlerdi.
İtfaiye ekipleri hala okuldaydılar, polisler aramalara devam ediyorlardı. O sırada itfaiye ekipleri okuldan çıktılar ve birşey bulamadıklarını söyleyip olayı polise devrederek onlar da okuldan ayrılıyorlardı. Bu duruma sevinip sevinmemem gerektiğini bilmiyordum, çünkü Mete'nin o odadan çıkmamış olması iyi bir haber gibi geliyordu, orda ona zarar gelmemiş olmasına seviniyordum ancak o hala yoktu bu durum git gide beni yormaya başlamıştı artık.Telefonuna hala ulaşılamıyordu, ve garip olan da şu ki Mete'nin babası okula hiç uğramamıştı bile. Ya oğlun kayıp, biraz merak yok mu içinde? Korku, endişe .. hiç mi yok? O senin oğlun ya bi okula gelmen gerekmez mi? Ama yok!
Mete'nin ailesini en son lise 2'nin 2. döneminde okulda görebilme imkanım olmuştu.
O da neden geldikleri hakkında hiçbir fikrim yoktu, Babası müdürle konuşmaya gelmişti annesi de babasının arkasından müdürün odasına girmişti. İkisinin de yüzünde garip bir ciddiyet gizliydi. Zaten ondan sonra tekrar da gelmediler.Sır küpü gibiydi ikiside. Ve oğullarına düşkün bir aile gibi geliyorlardı bana her ne kadar onları sürekli okulda görmesem de, Mete bazen onlardan bahsediyordu.Saat iyice ilerlediği için bizi eve gönderdiler.Deniz de yanımdaydı bugün beni yalnız bırakmamak için bizde kalıcaktı. Şu Dünya da şimdiye kadar yaptığım arkadaşlıkların hepsini boşver. Ben gerçek arkadaşımı liseye başladığımda tanıdım. O günden beri kendimi bir kez olsun yalnız hissetmeme izin vermedi. Bütün duygularımı, hislerimi anladı, dinledi.Umudum bitti derken bana tekrar umut verdi. İnsanı en iyi kendisi tanır derler ya, beni benden iyi tanımaya başladı Deniz. Zaman geçtikçe kardeş gibi olduk. Her sıkıntıda beraberdik, ve bundan sonrada öyle olmaya devam edecektik. Asıl hikaye bundan sonra başlıyordu..
