កែវភ្នែក ចន ជុងហ្គុក(ចប់)

🥀កែវភ្នែក ចន ជុងហ្គុក🥀: ផ្ដើមរឿង

ពេលព្រឹកព្រលឹមស្រាងៗ អាចឲ្យយើងមើលឃើញ
អ្វីៗដែលស្ថិតនៅជុំវិញខ្លួនបាន តាមរយៈ​ពន្លឺនៃព្រះអាទិត្យ​រះពីទិសខាងកើត មានពណ៌មាសយ៉ាងស្រស់ស្អាត។វាមានតួនាទីបញ្ចាំងរស្មីលើភពផែនដីដើម្បីឲ្យមនុស្សសត្វនានាងាយស្រួលក្នុងការប្រកបមុខកាងារចិញ្ចឹមជីវិតរៀងៗខ្លួន។បើក្រឡែកមកមើលក្មេងប្រុសមុខមាត់ស្អាតផូរផង់ប្រៀបដូចគំនូរ ដៃជើងស្រឡូនស្រឡៅ ចង្កេះអង្ក្រង ភ្នែកមូលក្រឡង់មានពន្លឺចាំងភ្លឺភ្លែកគួរជាទីពេញចិត្តឯណេះវិញ ក៏មិនខុសពីមនុស្សគ្រប់គ្នាប៉ុន្មានដែរ។ គីម ថេយ៉ុង ក្មេងប្រុសវ័យ១៨ឆ្នាំ កំពុងតែញាប់ដៃញាប់ជើងបោសសំរាមនិងស្លឹកឈើជាច្រើននៅតាមដងផ្លូវសាធារណៈ ដើម្បីយកកន្លែងសមគួរមួយសម្រាប់លក់ដូរ ដូចដែលធ្លាប់ធ្វើជាប្រចាំ។តែថ្ងៃនោះខុសពីសព្វមួយដង ព្រោះ
តែក្មេងប្រុសម្នាក់នេះ បានមកសម្អាតកន្លែងលក់ដូ
លឿនខុសពីដូធម្មតា។

«ហឺយ​...រួចហើយ!»បបូរមាត់ពណ៌សុីជម្ពូរញោចស្នាមញញឹមឡើងមក បន្ទាប់ពីបោសសម្អាតកន្លែងបានស្អាតបាត ថែមទាំងរៀបចំរបស់របរនិងអុីវ៉ាន់សម្រាប់លក់ដូរ រួចរាល់ជាស្រេចទាន់ពេលវេលាកំណត់ទៀត។

«សង្ឃឹមថាម៉ែនឹងទៅចូលរួមផងចុះ»ត្របកភ្នែកខ្មៅ
ក្រិបមានកម្រាស់ពីរជាន់ បិទសន្សឹមៗបុណ្យស្រន់
ក្នុងចិត្ត សុំឲ្យម៉ែទៅចូលរួមកម្មវិធីដែលសាលាអញ្ជើញឲ្យចូលរួម ក្នុងនាមជាអាណាព្យាបាល។

«អ៊ំ!ផ្ញើមើលកន្លែងផងណា៎! បន្តិចទៀតមានអ្នកមក
មើលជំនួសខ្ញុំហើយ»ថេយ៉ុង បើកភ្នែកចេញពីការបុណ្យស្រន់ ងាកប្រាប់អ៊ំស្រីលក់ដូរជិតខាង ឲ្យជួយ
មើលតូបប៉ុណ្ណោះអាសន្នសិន ព្រោះបន្តិចទៀតមានអ្នកមកមើលហើយ។

«ហុឹម​!ទៅចុះ»អ៊ំស្រីលក់ដូរជិតខាងញញឹមងក់ក្បាល
ព្រមទទួលបញ្ញើរ ចំណែក ថេយ៉ុង វិញក្រោយទទួល
បានចម្លើយពីគាត់ ក៏ធាក់កង់ទៅផ្ទះ ដែលមានប្រវែងឆ្ងាយពីតូបលក់ប្រហែលជា១គីឡូម៉ែត្រ។

«ម៉ែ...!»ដៃស្រឡូន លូកចាប់ហ្រ្វាំងកង់បណ្ដើរស្រែកហៅម្ដាយបណ្ដើរ ធ្វើឲ្យអ្នកជាម្ដាយឃើញទិដ្ឋភាពនេះហើយ មិនពេញចិត្តជាខ្លាំង។