Savaşçı Melez (ASKIDA)

Bölüm 6/Acı

Bölüm biraz geç geldi. Okullar nedeniyle pek zamanım olmasada yazmaya çalışıyorum. Vote ve yorum bekliyorum. (+ işareti ile başlayan konuşmalar Thalia'nın iç sesi.) İyi okumalar...

İçeride birisi var. Eve girsem mi? Ya başıma bişey gelirse? Ama içeridekiler annem ve babamda olabilir. Neyse öğrenmenin tek yolu gidip bakmam. Biraz fazla meraklıyımdır.

+ Evet Thalia bu merakın yüzünden bir gün başımıza bişey gelicek demedi deme! İç sesimi duymazdan gelerek ilerledim.

Adımlarımı yavaş ve bir o kadarda emin bir şekilde atıyordum. Adımlarımı emin atsam bile pek rahatladığım söylenemez. Giriş kapısının eşiğinde durup aralık olan kapıyı sonuna kadar açtım. İçeri biraz göz gezdirdim ve bunu fırsat bilerek ışığı açmak için koştum. Kahretsin!

Işık yanmadı ve havada kararmaya başladı. Jeneratörü çalıştırmak içinde bodruma inmem gerek.

+ Noldu Thalia çok mu korkuyosun? Ulan iç ses bi dalga geçme be sen eksiktin oda tam oldu.

İç sesimle boğuşurken aynı zamanda haklı olmasındanda nefret ediyorum.

Ben iç sesimle boğuşurken dış kapının kapanmasıyla ufak çaplı bir çığlık attım. Koşabildiğim en hızlı şekilde kapıya doğru koştum. Varya şimdi beden hocası beni görcek- Aman be ne diyorum ben!

Kapıya vardım varmasınada kilitlenmiş bu! Hadi anladım kapı rüzgardan kapanmıştırda kim kilitledi bu kapıyı ve o anda anahtarımın olmadığını anlamıştım. Annem o kadarda demişti al anahtarını diye. Anne valla bi daha sözünden çıkmıcam.

Kapıyı biraz daha zorlasamda açılmadı bende son çare pencereye doğru yürüdüm. Havanın kararmasıda bana engel oluyo önüme ne geliyosa çarpıyom ya. Çantamdan telefonumu çıkarıp artık ne kadar ışık çıkıyosa idare etmeye çalıştım. Bodrumada inemiyorum.

Ben pencereyi açmaya çaılşırken üst katta bir şey kırıldı. Yani ben öyle tamin ediyorum. Baksam mı acaba?

+ Ne saçmalıyorsun sen! Ben daha çok gencim bunu bana yapamazsın. Kıyma canıma!

Öffff ne diyorsun sen be sen gençsinde biz neyiz! Neyse bu tartışmayıda sonra yapmak üzere sustum.

''Kim var orada?'' dedim ama hiç ses gelmedi.

''Kim var orada dedim!?'' diye tekrar ettim ama bu sefer birkaç adım sesi duydum. Ve o andan itibaren neden içeri girdimki ben diye kendime sövmeye başladım.

''Anne baba siz misiniz?'' diye sordum. Cevap veren kimse yoktu. Bende yerimden kıpırdamamakta kararlıydım.

Telefonumun şarjıda bitiyor nabıcam ben ya. Salona doğru ilerledim ama en son hatırladığım şey karanlık ve acı.

**********

Bazı sesler duyuyorum. Tek yapabilidiğim duymak. Gözlerimi açmak istiyorum ama yapamıyorum. Vücudum benim değilde başkasının kontrolü altındaymış gibi. Daha fazla dayanamıyorum gözlerimi açmak zorundayım. Gözlerimi biraz daha zorladım ve sonunda gözlerimi araladım ve tepemde bana tip tip bakan 3 şahıs vardı.

Evet biri annemdi ama diğer iki kadını tanımıyorum. Biri benim yaşlarımda gibi duruyordu diğeri ise annem yaşlarında falan.

''Ah benim meleğim o kadar çok korktum ki.'' dedi ama neyden bahsettiği hakkında hiçbir fikrim yok.

''Anne ne oluyor burası neresi ve siz kimsiniz?'' dedim ama kimseden cevap gelmeyince tekrardan sordum.

''Anne ne oldu nerdeyim ve kim bunlar?'' tekrar kimseden ses çıkmayınca bulunduğum durumu inceledim.