Sınır. Sınırdan geçtiğimizde herşeyin değişeceği o hayatımıza giriş yapmıştık. Sınırın ardında bıraktıklarımız hiçte önlemi değildi. Geçmişe bakarsak sürekli tökezler ve ilerleyemezdik, işte bu yüzden sınır bize bariyer olmuş ve geride bırakacağımız herşeyi yeni hayatımıza sokmamıştı.
Arabanın beni tuttuğu söylenemez ama uykumun açıkça geldiği çok bariz ortadaydı. Kendimi uyumamak için zorluyordum çünkü ilk baş büyükannemlere uğrayacaktık ve az kalmıştı. Bir kez daha esnedikten sonra uyuklamakta olan anneme döndüm.
"Ne kadar kaldı?" Annem önde oturduğu için arkasını dönerek bana baktı ve, "15 dakikaya orda oluruz. Bugün sadece eve bakmaya gideceğiz ve iyice dinlenip, yarın da yerleştirmeye başlayacağız." dedi.
Kısa ama bana uzun gelen 15 dakikanın ardından tanıdık gelen bir evin önünde durduk. Büyükannem ve büyükbabam kapının önünde bekliyorlardı ama ben arabadan inmeye hiçte hevesli değildim. Çünkü babamın mola verdiği bir zaman arabadan inerek bu hatayı yapmıştım. Hava burada buz gibiydi!
Arabanın içi sıcacıkken, bu sıcaklığı kaybedemezdim. Ama sonunda arabada yanlız kalınca annem cama vurarak beni dışarıya çağırdı.
Üzerimde hiçbir şey olmamasına lanet ederek telefonumu aldım ve koşarak kapanmak üzere olan kapıdan içeri girdim.
Herkes birbirine sarılıp özlem giderirken bir an kendimi dışlanmış gibi hissettim ve suratımı buruşturarak sevgi gösterilerinin bitmesini bekledim.
Ardından büyükannem yanıma gelip, "Aman Tanrım, Thalia. Ne kadar da büyümüşsün." dedi ve beni kollarının arasına hapsetti. Bende hatırlanmanın getirdiği mutluluk ile büyükanneme sarılıp, "Seni çok özlemişim." dedim.
Büyükbabam ise büyükannemden beni ayırarak sarmaladı ve, "En çok ben özledim." dedi. Gülümseyerek, "Tek kıskanç olan ben değilmişim." dedikten sonra herkes bana gülerken büyükbabama iyice sırnaştım.
"Yorulmuş olmalısınız, biraz dinlenin daha sonra eve gidip yerleştirmeye başlarız." Babam, büyükannemi onaylarken büyükbabamdan ayrıldım ve koşarak üst kata çıktım. Ah, hiçbir şey değişmemişti. 4 yılın ardında her şeyi bıraktığım gibi bulmam, mükemmeldi. Acaba o da bıraktığım gibi midir?
Tüm düşünceleri erteleyerek misafir odasına girdim ve kendimi yatağa attım. Sanırım eşyaları bensizde halledebilirlerdi.
***
Eşyaları bensiz halletmelerine rağmen kendimi berbat hissediyordum. Sadece bir kelime ile bu kadar yıpranacağımı tahmin etmemiştim. Okul!
Babam okuluma kaldığım yerden, burada devam etmem için kaydımı aldırmıştı ve bunu bana daha yeni söylüyordu. Aslında daha önce de söylemişti...
İçinden çıkamadığım hesaplaşmama bir son verip, çantamı aldım ve aşağıya indim. Okula babam bırakacaktı ve stresten iştahım kaçtığı için salonda babamın kahvaltısını bitirmesini bekliyordum. Arkamda bıraktıklarım için üzülmüyordum, sonuçta hayat devam ediyordu ama ben geleceğim için endişeleniyordum.
Geçmişi arkamda bıraksamda alışkanlıklarımı bırakamıyordum işte. Ya hiçbir şey eskisi gibi olmazsa?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Savaşçı Melez (ASKIDA)
VampireO herşeyden habersiz 17 yaşında bir kız. O gün gelene kadar herşey normaldi. Ama o günden sonra her şey değişti onun için. Yeni bilgiler ve yeni bir hayat onu bekliyor. Senide bekliyoruz...
