Tutsak Gözyaşları

Beni Böyle Kabul Ediyor Musun????

"Hayır... Gitme anne. Gitme. Beni yalnız bırakma. Ben sensiz yapamam." Ben bunları söylerken annem tek kelime bile etmeden gitti. Gitti.

Yataktan bağırış içinde kalktım. Bir yanımda beni sakinleştirmeye çalışan telaşlı Kaya vardı. Bir dakika ya benim odamda Kaya'nın ne işi var. Etrafa bakındığımda kendi odamda olmadığımı farkettim. Hızlıca yataktan doğruldum ve oturur pozisyona geçtim. Bu sırada başım çok acıyordu.

"İyi misin?" İyi olsam bu halde olmam Kaya. Seninki de sorumlu sorusu gibi ya. Beynim yerinden çıkacak gibi ayrıca kabusun etkisinden çıkamadım.

"Beni boşver. Önemli olan benim burada ne işim var? Burası kimin evi?" Sorduğum sorular şimdilik fazla olsa bile bilmek hakkım. Düşünsenize hiç tanımadığınız birisinin evindesiniz. Tamam abarttım yani Kaya ile tanışıyoruz ve ben onun tüm hayatını biliyorum.

"Ya Çağla herşeyi anlatacağım ama sözümü kesmeyeceksin." Başımı tamam anlamında sallayarak onun anlatmasını bekledim.

"Dün Çınar piçi ile yaptığım kavgada sen önüme geçmişsin ama ben senin olduğunu bilmiyordum. Bilsem hiç böyle yapar mıyım? Neyse seni o ara ittiğimde kafan sıraya çarpmış. Ben sonradan anladım. Seni hastaneye götürdüm. Doktor durumunun iyi olduğunu söyledi. Bende senin hastaneden nefret ettiğini bildiğim için seni evine götürmek istedim. Sonra kardeşinin evde olup olmadığını bilmediğim için seni buraya getirdim. Burası Efe ve Bora ile beraber kaldığımız ev." Dedikleri bir günde olmuş olamaz. Kesinlikle olamaz. Kardeşime piç dedi hem de piç. Onu boşver ben onun evinde kaldım. Neden benim normal insanlar gibi hayatım yok. Neden?

"Bunların hepsi bir günde mi oldu?" Kaya başını yukarı aşağı sallayarak beni doğruladı. Ben inanmıyorum ya. Ben Kayadan uzak durmaya çalıştıkça o daha fazla yanıma yaklaşıyor.

"Boşversene ya olan olmuş." Kaya kafasını kaldırarak bana gülümsedi. Off yerim ben senin gamzeni ya.

"Sen ciddisin yani kızmadın?" Aslında kızmam gerekir ama ben ona kızamıyorum bile.

"Kızmadım." Kaya bana tekrardan gülümseyerek baktı ve eli ile çenemi arkaya çevirdi. Ne yaptığını ise sonradan anladım. Kaya şu anda benim kafamdaki yaraya bakıyordu. Bu yara benim için çok ama çok küçüktü. Ben daha büyük yaralar gördüm. (İlerideki bölümlerde öğreneceksiniz herşeyi)

"Telefonum nerde?" Sahra'yı aramam gerekiyordu. Akşam eve gitmediğim için merak etmiştir. Kaya odadan çıktıktan bir süre sonra elimde çantam ve telefonum ile geri döndü. Çantayı bir kenara bırakıp bana telefonu uzattı. Telefonu elinden çekerek Sahra'yı aradım.

"Çağla nerdesin sen ya ne kadar korktum ben." Hayır ya ağlamasına dayanamam ben. Ağlama ne olursun ağlama. En nefret ettigim şey bir kızın ağlaması.

"Ağlama Sahra beni sinir ediyorsun." Dediklerime bağırarak cevap verme yolunu seçmişti.

"Ben iki gün ortalardan kaybolsam İstanbul ayağa kalkar senin yüzünden." Haklıydı ama bunu düşünmek istemiyordum. Bu düşünmem gereken en son şey bile değildi.