𝙎𝙬𝙚𝙚𝙩 𝘼𝙙𝙙𝙞𝙘𝙩𝙞𝙤𝙣 [R.Sukuna]

°six°

—𝙎𝙄𝙓—

"Ölmekten korkmuyorum. Sadece bu olduğunda orada olmak istemiyorum."

~

Tanrım, gerçekten öldüğümde orada olmak ... bu yüzden sanırım, ölümümün farkında olmamayı tercih ederim. Belki uyurken?

Bu düşünceler kafamın içinde dolaşmaya devam etti. Anılarım beni daha genç olduğum bir zamana götürdü. Ailem beni yolun kenarında terk etmeden önceye. Bir hata olarak anılmadan önceye. Yūji ile bir parkta tanışmadan, yanıma gelip bana bir ev vermeden önceye. Tüm bu süre boyunca Sukuna'nın gömleğine tutundum.

.

_o zamanlar_

.

"Anne, bak!"

Lanetli enerjimle neler yapabileceğimi ona gösterdim. Beni överken yüzünde bir gülümseme belirdi. Babam bizi dinlerken mutfakta gülümsüyordu. Elleri ustaca yemek yapıyordu.

"Harikasın, Y/n! Benim güzel ve yetenekli çocuğum," beni kolayca kollarına aldığında mutlu bir şekilde dedi.

Koşulsuz sevgi.

İstediğim buydu, değil mi?

İyi olabileceğimi göstermek için.

Ve o zaman babam bizi masaya çağırdı, yemek her zamanki gibi hazırdı. Olması gerektiği gibi. Bu normaldi.

Sonra,

Yemekten sonra...

Onlar her zaman bana yapmam için bir şeyler söylerdi.

Yapmak zorundaydım.

Ailem bana söyledi, bu yüzden mecburdum, değil mi?

Böylece hepimiz yemek yedikten sonra babam sandalyesinden kalktı ve bana doğru geldi. Güldüğümde kolları beni kolayca tutuyordu. Annem ikimize gülümserken bulaşıkları temizlemeye gitti.

Normal.

Normallik.

İstediğim buydu.

Beklediğim buydu.

Bu benim yaşımdaki tüm diğer çocukların yaşadığıydı, öyleyse neden ben de buna sahip olamıyorum?

Ve annem bunu yaparken, babam ikimizi de  parlak ışıkla aydınlatılan karanlık bir odaya getirdi. Kapı sıkıca kapandı.

Kolları hemen beni düşürdü. Vücudum düşüpve yere çarptı.

Odanın ortasına oturduğumda mutlu aile tablosu sonunda kayboldu. Lanetler Kralı ile ilgili kitaplar etrafımı çevreledi.

.

Ailem çok köklü büyücülerdi. En iyiler arasındaydılar. Gojo Satoru kadar iyi değillerdi ama yine de iyiydiler. Annemin hamile olduğu haberini aldıklarında heyecanlandılar. Mutlu oldular. Korkutar. Bunlar bir ebeveynin olması gereken her şeydi.

Ta ki ne kadar yeteneksiz olduğumu anlayana kadar. Lanetli enerjiyi kullanamadım. Sadece bir lanetten söz edilse bile korkardım. Ve ailemin bana verdiği hiçbir şeyde ve her şeyde hep başarısız oldum.

Çabucak yoruldular.

Ve sonra.

Ben de yoruldum.

"Hata."

"Faydasız."

"Yok ol."

Bu kelimeler kelime haznelerinde sıkça yer alıyordu.

"Keşke hiç doğmasaydın."

"Neden daha iyi olamadın?"

"Neyin var?"

Nefret dolu kin listeleri arasında bu sözler  de sık sık yer alıyordu.

Bir büyücü olarak işe yaramazdım. Benim yeteneğim. Bilgi. Güç. Hepsi sadece bir illüzyon. Ben bir insandım. Normal. Basit. Öldürmesi kolay.

.

Gözlerimi kapattım ve etrafımı saran kitaplardan birini aldım. Rastgele bir şeye karar vermeden önce parmaklarım sayfalarda geziniyordu.

Evet.

Ailem çok köklü büyücülerdi.

Ryomen Sukuna'ya tapan büyücüler. Başta. Başta. Başta. İlk başta bana hikayeler anlattıklarında. İlk başta normal ebeveynlerken bana geçmiş hikayelerini anlattılar...Bir zamanlar Ryomen Sukuna'dan nefret ettiklerini söyleyebilirim. Ondan özüne kadar nefret ediyorlardı, ama kısa süre sonra... nefretleri takıntıya dönüştü. Sonra tapmaya. Beni planları için doğru şekilde kullanamayacaklarını anladıklarında, beni hemen bir kenara attılar. Planlarının ne olduğunu asla gerçekten öğrenemedim, ama iyi bir şey olmadığını biliyorum ve bu konuda hiçbir şey yapmayı planlamıyorum.

.

_şimdiki zaman_

.

Yani, Ryomen Sukuna'nın bana döndüğünü gördüğümde. Beni üzen anılar midemi hasta etti. Bu basit geçmişe dönüş, geçmişimin üstünü çizmemi engelliyor. Çok daha fazlası vardı. Bu kadar.

Ve sonra, sonra, sonra.

Benden koptuğunu hissettiğimde tutuşumun gevşediğini hissettim, elleri gömleği tutup yırtıyordu.

—𝘽𝙊̈𝙇𝙐̈𝙈 𝙎𝙊𝙉𝙐—

°Hii nasılsınız? Umarım çok iyisinizdir^_^

°Bu bölüm biraz uzun olduğu için 2 part halinde atacağım çünkü üşeniyorum:]

°Çeviri veya yazım hatası varsa çok sorry

°Love you♡♡♡