𝙎𝙬𝙚𝙚𝙩 𝘼𝙙𝙙𝙞𝙘𝙩𝙞𝙤𝙣 [R.Sukuna]

°twenty-four°

–TWENTY-FOUR–

Kafamdaki bütün canavarlar ölmemin daha iyi olduğunu söylüyor...

...neden? Neden canavarlar bile benden vazgeçiyor?

—

Soluk. Renksiz. Işıksız. Hiçbir şey. Aklın yerindeydi ama bir şey göremiyordun. Amacın vardı ama isteğin yoktu. Çok korkunç düşüncelerin vardı ama onları değiştirmeye çalışmıyordun.

Böyle yapma. Hareket et. Uyan.

Hayır...teşek..kürler...

Boş bir yerde yüzüyordu. Vücudu uyuşmuştu.
Tek hatırlayabildiği Fushiguro'nun ona nasıl baktığıydı. Sukuna'nın onu nasıl uyuttuğu. Sonunda gözlerini açabildi.

Ve sonra

"Daha farklı olmalıydın. Mükemmel olmalıydın. Her şeyi bilen bir kız çocuğu olmalıydın."

Ne zaman olmadığı bi şey onun sorunu oldu? Ümitlenmeyi kesin. Haksızlardı. Bunu bilmeliydin.

Anne. Baba.

Ve—

"Ve işte sen. Bi başarısızlık. Bi hata. Kaybolmasını istediğim bir şey."

Lütfen dur.

Bir insan başka birini ruhuna keskin bir nokta atışı ile parçalayıp yıkabilir.

"Bunca zaman sonra "seni asla bırakmam" tarzında bir insan olman komik değil mi? Hemde aileni bırakmışken."

"Emin misin?"

Eminim. Eminim. Eminim. Eminim!

"Başlıyoruz!"

"Ey ruh, ey ruh. Lütfen bize okul disiplin kurulu başkanından daha güçsüz olan bir şey göster." 3 ses kulüp odalarından yükseldi.

S A Z A N

"Ne?! Balık mı?!"

Bu da ne? Mutlu bir flashback mi? Bu Yūji'ye ait.
En son ne zaman mutlu olduğumu hatırlamıyorum...

Ebeveynlerimin olmamı istediği evlat olamadım.

Bu mutluluk sadece bi ilüzyon değil mi? Öyle olduğunu hissediyorum.