𝙎𝙬𝙚𝙚𝙩 𝘼𝙙𝙙𝙞𝙘𝙩𝙞𝙤𝙣 [R.Sukuna]

°twenty-five°

–TWENTY-FIVE–

Terapistim bana ilaçlar vermeye devam ediyor...

Ama ilaçlar daha iyi hissetmemi sağlamıyor.

—

O, sen, onun, biz, bizim. Y/n uyuya kaldı. Gözleri bazen hiçliği görmek için açılıyordu. Düşünemiyordu. Aklı. Gitmişti.

Tam olarak gitmemişti.

Sadece...

O gerçeği görmeyi reddetti. Ona daha önce yalam söyleyen gerçeği.

Kendini tekrar karanlık bir çukurun içinde buldu. Anlamsızca süzülüyordu.

"Özür dilerim, Y/n."

Ölmekten korkmuyorum. Sadece öldüğümde orda olmak istemiyorum.

Ölüm acı verici. Y/n 'in henüz bunu tadamayacak olması çok kötü.

Tanrı, ben öldüğümde gerçekten orada olacak... sanırım öldüğümde bunun farkında olmamayı tercih ederim. Uyumayı, belki?

O aslında bi gün uyuyup kendini ölü bulmayı istemiyordu. Bu istediği bir şey değildi.

O aslında uyanık olmak istiyordu.

Öldüğünü görmek istiyordu.

Onu kimin yada neyin öldürdüğünden emin olmak istiyordu.

Koşulsuz sevgi.

Hiçbir anlamı olmayan tatlı kelimeler. Beklenti yok. Tutunacak bir şey yok. Diğerleri gibi boğulamam. Bu dünyada bana yardım edebilecek hiçbir bağım yok.

DEĞİL Mİ?

İstediğim bu değil miydi?

Karışık. Gereksiz.

Böyle bir şeye gerek yoktu. Ebeveynleri sürekli onun aklını deşiyordu...

Bana iyi olabileceğimi göstermek için.

Ne için iyi?
Hiçbir sey.
Sanırım.

Ve babam bizi masaya çağırdığında, her zamanki gibi yemek hazırdı. Olması gerektiği gibi. Bu normal olandı.