Ağır Abi (BxB)

4) DEPRESYONA GİREMEMEK

Bölüm umarım hoşunuza gider
Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın 😔💜
-----

"Bera oğlum çık artık şu yataktan."

Annem yani başımda dikilmiş sürekli beni rahatsız ediyordu.

"Anne lütfen biraz daha yatayım."

"Hayır izin vermiyorum. Saat 1 oldu kalk artık."

Yalandan ağlamaklı sesler çıkarınca üzerimdeki battaniyenin bir anda yok olduğunu hissetmiştim. Gözlerimi açıp anneme bir bakış attım. Elinde battaniyem vardı ve bana dik dik bakıyordu.

"Bera hemen kalkıp mutfağa geliyorsun."

Battaniyemi kafama attıktan sonra odamdan çıktı. Ben de başımı iyice yastığa gömüp çığlık attım. Rahat rahat depresyona bile giremiyordum.

Başımdaki battaniyeyi kaldırıp ayak ucuma fırlattım. Annem odamdan çıkarken kapıyı kapatmamıştı ve dışarıdan gelen tüm soğuk hava ayağıma geliyordu. Ayaklarım çok çabuk üşüdüğü için ve ayaklarım üşüdüğü zaman karnım ağrıdığı için çok dikkat ediyordum. Onların üşümemesi gerekiyordu.

"Bera hâlâ kalkmadın mı Bera?"

Alt kattan annemin bağırma sesi gelince yerimde korkuyla sıçradım. Ardından daha kendime gelemeden yatakta doğruldum. Annem gibi ben de bağırarak konuştum.

"Kalktııım." boğazım acımıştı resmen. Ayağa kalkıp sarsak adımlarla odamdan çıkıp merdivene doğru ilerledim. Merdivenden inmeye başlayınca elimi hemen ahşap korkuluğa attım. Henüz kendime gelememiştim ve bu yüzden düşmekten korkuyordum. Daha önce yaşadığım bir şey olduğu için dikkatli olmaya çalışıyordum.

Mutfağa girdikten sonra tezgahta duran sürahiden yarım bardak su aldım. Tek yudumda hepsini içtim ve bardağı aldığım yere geri koydum. Boğazımdaki acı biraz da olsa hafiflemişti.

"Şükür kalkabildin."

"Baba sen bari yapma ya." dedim ve henüz mutfak kapısının önünde olan babama döndüm. Yüzünde muzip bir sırıtma vardı. Benimle uğraşmak istediği apaçık belliydi. Ama hiç havamda değildim.

"Baba valla hiç havamda değilim lütfen uğraşma benimle."

"Sen böyle deyince daha fazla uğraşasım geldi." saçlarımı karıştırıp konuşunca kendimi geri çekip başımı iki yana salladım. Ellerimi saçıma attım ve babamın bozduğu saçımı eski hâline getirdim.

"Ne oldu sana? Kim üzdü seni?"

"Biri."

"Özel biri anladığım kadarıyla."

Başımı aşağı yukarı sallayıp onayladım. Gizlim saklım olmazdı benim. Her şeyi ailemle paylaşırdım.

"Bahsettiğin biri vardı. Neydi adı? Cihat?"

"Hayır" dedim gülerek ve cümlemi tamamladım "Cihan."

"Ha Cihan. Ne yaptı da benim güzeller güzeli oğlumu üzdü?"

Cihan'ın yaşını söylemeyi daha sonraya erteleyip babama olanları anlattım üstü kapalı bir şekilde. Konuşmamızın tüm ayrıntıları veremezdim.

"Zamanında kötü şeyler yaşamış belli ki. Çok üzerine düşmemek lazım. Belki daha sonra engelini kaldırırsa tekrar konuşursunuz oğlum."

"Umarımm." dedim büyük bir heyecanla. Babam benim bu heyecanlı heyecanlı konuşmama ve el çırpmama güldü.

"Ama senden bir ricam var."