You Vanished My Love ( Engineering Series#1 ) -COMPLETED

CHAPTER 30

"Goodmorning Maam." Bati niya habang nakangiti.
"Have you met the CEO po? Yung Si Mr. Eliades? Ay oo nga po pala, nakita kong nagkatitigan kayo kanina sa baba-"

"Shut up Lina, Can you? Go to the point." Naiirita kong sabi. Nakita niya kanina yun? Napakachismosa talaga nitong sekretarya ko. Kailan pa siya natutong makialam kung saan ako nakatingin at sinong tinitingnan ko?

"Sorry po maam. He requested an appointment with you po kasi and exactly this time daw po."

"Saan?"

"Dito raw po. Sa office niyo." Tumango ako.

"Okay. Call him." Agad naman siyang umalis kaya napabuntong hininga ako nang tuluyan na siyang makalabas. Appointment? May sasabihin ba siya? Pwede niya namang sabihin yun nang magkita kami diba? Ano bang pag-uusapan namin? Mahalaga ba iyon? Baka nga.

"Morning." His cold voice filled my silent office. Halos nabingi na ako sa tahimik, kakahintay sakaniya. I glance at him. He's now wearing a formal plain white longsleeve na nakatupi hanggang siko, tucked in with a boyfriend jeans na perpektong humahapit sa matataas niyang mga binti. He looks so fresh. I can even smell his manly perfume, i think nagiging paborito ko ng singhutin ang pabango niya. It smells so manly yet good.

I raise my brow, acting fierce. Kahit na pupuriin ko siya sa isipan, hindi pwedeng maging mabait ako sakaniya ngayon. He stared at me blankly a while ago huh?

"Anong kailangan mo?" Mataray na tanong ko at umupo na sa swivel chair habang siya ay nakatayo sa harapan ko, putting his hands inside his pocket.

"Nothing. I just missed you. I'm sorry if I'm gone for a few weeks..." It's supposed to be a whisper but I still hear it clearly. I feel this foreign feeling again na siya lang ang nakakapadama nito sakin. I still love him? I don't want to admit it to him but I know it already. I still love him, even after six years. Still him...

"Not that important. Wala nang iba? Aalis na ako."

"Wait. I-ikaw ba?" Napakunoot ang noo ko sa tanong niya.

"Anong ako?"

"Don't you miss me? Kahit kaunti? Hindi mo ba ako hinahanap?" He sounds so desparate now.

"Why would I miss you?" I sarcastically smile, ignoring my knees that already trembling, because of nervous I'm feeling right now. I don't want to hurt him but I also don't want him to know that I'm still into him....

"Right. Hindi ko naisip yan. I'm just assuming things again. I'm sorry." He slightly nod before he go out.

After he leave, I feel guilty. Gusto ko siyang sundan at bawiin yung sinabi ko. Gusto kong sabihin sakaniya kung gaano ko siya namiss at paano ko siya hinahanap nang mawala siya.. Gusto kong yakapin siya at alisin lahat ng lungkot sakaniya pero.. Hindi ko kaya. Pero alam ko namang... Kahit aakto akong nakalimutan ko na siya, na galit ako sakaniya, susuko parin ako sa huli. Sa anim na taon, Oo, hindi ko na siya naiisip pero nung araw na muli ko siyang nakita, gusto ko nalang siyang patawarin at magmakaawang bumalik siya sakin. But it's too impossible. May asawa na siya at ayokong manira ng relasyon. Dahil alam ko ang pakiramdam ng iniiwan. And I don't want his wife to suffer and feel it. Pero bakit nandito siya malapit sakin kung may asawa na siya? Bakit pakiramdam ko.. Tinatanaw niya ako sa malayo? Pakiramdam ko lang ba iyon o.. Totoo? I just laugh at the thought.

The days went as usual. Puro trabaho, and as expected, hindi na naman nagpakita sakin si Morris. Kahit ako, after what I said and did to him, He won't see me again and please me. At sa araw na hindi ko na siya nakikita, mas lumalalim yung nararamdaman ko para sakaniya. Palagi ko siyang hinahanap. Hinahanap siya ng mga mata ko. Ganito ba kalalim ang nararamdaman ko para sakaniya? Pero pani si Fia? Sina Mom at Dad? Si kuya? Pano sila? Sila yung tumutulong sakin during those times na naghihirap ako. Matatanggap kaya nila si Morris? Galit na galit sila kay Morris.

Matatanggap kaya nila?

Tatanggapin kaya nila?

Sana... At bakit ba ako nagproproblema? Hindi ko pa nga alam kung anong plano ni Morris. Pero yung sinabi niya na wala siyang asawa? Na ako lang? Totoo kaya yun? Pero sinabi ni Khalil na magpapakasal siya at inamin niya yun na bumili siya ng wedding ring. Ano bang paniniwalaan ko? Should I trust him? Mukha rin naman siyang.. Walang asawa.

"Goodmorning Maam." Lina greeted. It's another normal days. Hindi ko na nakikita pa si Morris. Maybe he get rid of me? That's right. He should do that, para sa asawa niya... But for me, Is it right? Tama ba na layuan niya ako? Masaya ba ako kapag lalayuan niya na ako ng totoo? Masasaktan ako, alam ko. It will hurt me again.. Like before. Kakayanin ko kaya sa oras na ito? Sana nga kakayanin ko...

"Dumating na po yung order niyong latest perfume galing Tokyo Maam. Nasa table niyo na po." Napabaling agad ako kay Lina dahil sa balita niya. Agad na lumiwanag ang mukha ko at para bang nawala lahat ng problema at iniisip ko. My perfume!

"Right? Thanks Lina!" I thank her endlessly. I can't wait to spray my favorite perfume all over me. That perfume's my favorite since then. At ngayon ko palang ito masisinghot ulit. Pano ba naman, nauubusan sila palagi ng stock kaya ngayon palang ulit ako nakapag-order.

"And with that, I want you to go shopping. You don't have to work today. Go ahead. Thankyou Lina!"

"Legit maam?"

"Yes. Go ahead." I smile then she wave her hands, walking towards the exit.

Hanngang sa office hindi na maalis pa ang ngiti ko. Finally, I can experience that perfume again.

Nang mapatingin ako sa doorknob, natanggal ang ngiti ko nang mapansing hindi na iyon naka lock. Sino kaya ang pumasok? O baka si Lina kanina at nakalimutang i-lock ulit? Yeah right. Tamad ko iyong pinihit at saka pinikit ng mariin ang mata.

"She should be careful next time." I mumble as I stop a bit, refreshing. She should be careful next time. Pano kung may makapasok? Pero wala naman sigurong magtatangkang magnakaw dito diba? At saka may CCTV naman sa hallway kaya makikita roon kung sino ang pumapasok sa bawat office.

"Who should be careful?" agad akong napamulat nang marinig ang pamilyar na boses. How come he's here? Morris.. At yung mga mata niya, medyo mapula. Hindi ba siya natutlog? Ganun siya kabusy? Namamaga yung eyebags niya pero ang gwapo parin. Ano kayang mukha niya kapag nabugbog? Gwapo parin kaya? I purse my lips to stiffle a smile.

"Take a picture. Hindi kukupas kapag ganun." He said and handed me his latest phone. Its the latest brand and looks expensive. It's the same with mine.

"Heh. Ang kapal mo rin ano? Baka gusto mo lang ng picture ko?" I chuckled a bit pero hindi ko iyon ipinapapakita sakaniya.
"You can ask for it naman. Free nalang para presyong ex. Pero huwag kang masanay ah. May bayad na sa susunod." Nakangiti kong dagdag.

"No thanks." Masungit niyang sabi.

"Pakipot kapa eh. Huwag ka ng mahiya. Iniwan mo na nga ako. Ngayon ka pa mahihiya?" Diretsahan kong ani at batid kong natigilan siya saglit. Totoo naman. Kaya ako na ang kumuha ng phone niya na nakalahad na sakin. I took one selfie before handling it to him.

"Tapos na. May sasabihin kapa?"

"This picture. Hindi naman talaga ito yung sadya ko. Wala akong ibang kailangan kundi yung pakikinig mo and please take my words seriously Ezlyn. I'm not joking around if that's what you're thinking."

***

A/N:Thankyou for reading!
Hope you support till the end.

FbName:Maria Fe Bacaro Abella

Ig:kimmybeop