You Vanished My Love ( Engineering Series#1 ) -COMPLETED

CHAPTER 34

"Are you sick?" Natatawang tanong ko nang matapos ng umiyak dahil sa napakataas niyang sinabi kanina lang. Daydream about me really? Did he really love me... That much? I'm really touched with it. At sa kauna-unahan, Narinig ko siyang nagsalita ng napakataas. Napakatipid ng salita niya. Para bang ang mahal ng mga bawat salita niya. Ang swerte ko dahil narinig ko na siya, Libre lang.

"Lovesick I guess?" He chuckled. Medyo namumula parin yung mata niya dahil kanina. His chuckle even sounds so sexy and the way how his adams apple move.

"Malala kana. Walang gamot para riyan." I joked.

"Your 'yes' is the only cure." He said.

My yes? Kailan ko siya sasagutin? Wala namang problema sakaniya, kaya okay lang ba na ngayon na?....

"I'm not pressuring you Ezlyn." Mataman niyang dagdag nang mapansing napatulala ako dahil sa sinabi niya.

"Won't you leave me this time again?" My voice broke.

Tama ba na tanungin ko iyon? Pero gusto ko lang naman masigurado na... Sa oras na ito, hindi na ako iiyak at masasaktan ulit. Na sa pagkakataong ito, hindi na ako iiyak at masasaktan ulit. Na sa pagkakataong ito, hindi na ako muling luluha pa at masisira. I don't want it to happen again..

"I'll never leave you again, Ezlyn." He softly whispered.

"Kasi kung gagawin mo pa iyon, Hindi ko na alam ang gagawin ko. Noong iniwan moko, nawala lahat sakin Morris. Magandang buhay, pera, bahay at pati narin magulang. Yung pag-aaral ko, nahinto at yung pinagdaanan ko, hindi madali iyon. Naging mahirap ang buhay ko simula nong..." I trailed. "Iniwan moko. Handa akong sumugal Morris, pero.. Sana hindi moko iiwan sa oras na ito. Sana hindi mo sasayangin yung ginawa kong pagsugal." Seryoso lang siyang nakatitig sakin at marahang sinusuklay ang buhok ko.

"I won't do that again." He said as he slowly reach those some strand of my hair na tumatabon sa mukha ko habang ang isang kamay ay nasa manibela parin.

"Pano kung sasagutin na kita ngayon?" Agad siyang napabaling sakin gamit ang mapupungay niyang mga mata.

"Is it a yes Ezlyn?" He sounds so desparate. Desperado na nga talaga siyang marinig ang oo ko. Kaya bakit patatagalin ko pa? Ito na yun eh. Natupad ulit. Na sana, magkabalikan kami. Ito yung hinihiling ko. Na.. Balikan niya ulit ako. Ito na. Abot kamay ko na kaya bakit patatagalin ko pa diba? Mahal naman namin ang isa-t-isa kaya.. Tumango ako sakaniya at ngumiti.

"Yes!" He exclaimed endlessly hanggang sa nakarating kami sa site. Nang tumigil na ang sasakyan, saka lang siya bumaling sakin at nginitian ako. Yung ngiti niya na parang pinapawi lahat ng problema at pagdadalawang-isip ko. I hope this time, I made the right decision. Sana tamang daan yung tinahak ko ngayon. Na sana, sa desisyon na to, hindi na uli ako papaiyakin at sasaktan nito. Sana...

"Thankyou for giving me the chance,baby." He whispered.

"Basta, huwag mo ulit akong papaiyakin ha?" Parang bata kong saad at saka pabiro siyang hinampas. Hindi naman siya umiilag at tanging halakhak niya lang ang naririnig ko galing sakaniya.

"No. Hindi ko na gagawin iyon."

"Mabuti naman. Saka may tanong ako. Hindi ka ba nagsisisi na nawalay ka sakin noon?"

"I regret it so much. But You wanna know what I realized? Naisip ko na.... Lahat ng sakripisyo ko noon, yung paghihirap ko, yung mahirap kong pinagdaanan nung mawala ka? Naisip ko na... Lahat ng iyon, okay lang na paulit-ulit itong mangyari sa buhay ko. Basta't alam ko na, Ikaw parin ang patutunguhan ko sa lahat ng sakripisyo at paghihirap ko noon. Ayos lang sakin na pasanin ko lahat ng problema, basta't.. Alam kong sa huli, Nandiyan ka parin. Ayos lang na mawalay ka sakin kahit ilang taon, basta't masisiguro ko na ako ang pakakasalan mo. Kasi sa oras na ito, parang nalimutan ko lahat ng masasakit na karanasan ko. Kasi ngayon, nandito kana ulit. Gusto ko na, Ako yung groom mo. Your walk towards the aisles, is always reserved with me. My sacrifices, Are worth. Dahil nandito kana ulit." He then hug me tightly. He took a picture of me bago ako pinakawalan.

"Ang dugyot ko diyan. Huwag mong ipost ha." Paalala ko sakaniya habang binuksan niya ang pinto para makalabas na ako.

"It's okay. Can you get my phone?"

"Nasaan ba?" Nag-aalinlangan kong tanong.

"It's in the small drawer."

"Here." Agad ko namang ibinigay sakaniya nang makita na iyon.

"Post your picture in my Instagram account." Napabaling naman ako dahil sa sinabi niya. He like to post it? Ang dugyot ko don panigurado!

"Ang pangit ko dun!" I hissed.

"You're pretty. Just post it. Please?" He pouted kaya ayun, talo. I open his phone and to my shock, His lockscreen.. Is my picture. It was taken dun sa library. I'm using his favorite highlighter at napakabusy kong tingnan kaya siguro hindi ko napansin na kumuha siya ng litrato ko. Hindi naman pangit. Sakto lang ang angle.

"What's wrong?" Tanong ni Morris nang mapansing nakatitig ako sa screen niya. Kaya tumingin rin siya doon.

"Uh. It's you. Nung nasa hospital ako, nilagay ko yan. I want to see you everyday." He scoffed.

Napatango naman ako kahit napakarami ko paring iniisip. He wants to see me everyday? I stiffle a smile bago pumunta sa Ig. And.. Okay lang talaga sakaniya na hawakan ko yung phone niya? Wala namang password iyon pero... Hindi parin ako komportable na humawak ng mga bagay na hindi naman sakin. But except for Fia and kuya.

I tap my picture and check it bago ipost. Namamaga yung mata ko sa picture, dahil sa kakaiyak. Okay lang naman ang mukha ko doon. Nakatingala ako doon at masyadong close-up.

"Done. Ikaw na bahala sa caption. Anong icacaption mo?" Tanong ko at saka nag-aabang sa sagot niya. Ano kayang icacaption niya? Love? Honey? My world? Pero hindi naman siya ganun ka corny para magcaption ng ganun. I just laugh at my thought at binalingan ulit siya.

"Find my way back home, for the second time." Natigilan ako nang marinig iyon. It sounds so.. Romantic. I didn't know he can be this romantic. And at the same time, I feel thousands of butterflies. Ang sarap sa pakiramdam. Ang sarap pakinggan.

Nanginginig ang kamay ko habang tinatype iyong sinabi niyang icacaption ko. Nang mapost na iyon, Binigay ko na sakaniya ang phone niya at tuluyan ng lumabas sa kotse niya.

"Bye!" I said and smile at him.

"Don't said that word again please. Para akong nahihimatay kapag naririnig kang nagpapaalam sakin. See you later will do." He looks frustrated.

"Oh sorry." I laugh." See you later." I whispered bago lumapit sakaniya at yumakap ng mahigpit.

"I'll pick you up later. Wait for me." He said habang hinahagod ang likod ko.

He kiss my cheeks bago binitawan at ako naman, nagpaalam na at pumasok na sa site.

This day.. Will always be memorable for the both of us. Sa araw na ito, He's mine again, for the second time.

***

A/N:Thankyou for reading!
Hope you support till the end.

Additional: Yehey! Last one chapter nalang before the epilogue. It's almost a goodbye for them!

FbName:Maria Fe Bacaro Abella

Ig:ejmontefalco5