VAHŞİ

1- Sevgili Günlük

Sevgili günlük,
Geleneği bozmayıp ilk sayfaya kendimi anlatacağım.
Ben Derin DEMİREL. 17 yaşındayım. Babamın beklenmeyen ölümünün ardından annem ve ben İstanbul'a taşındık. Babamın İzmirdeki şirketinin başına annem geçti. Şimdilik işle fazla uğraşmıyor. Haftada bir kaç gün İzmir'e gidiyor, işlerini hallediyor ve dönüyor. Çok içine kapanık birisi olduğum için hiç arkadaşım yok. Sadece merhabalaştığım bir kaç insan var o kadar. Bu yüzden Annem şehir dışına çıkınca gerçekten çok sıkılıyorum. Tek çocuk olmanın zarararlarından olsa gerek. Bundan sonra da bir kardeşimin olma ihtimali hiç yok. Annemi babamın ölümünün ardından başka bir adamla düşünmek bile içimi titretiyor. Babam... Onu çok özledim. Az bir mutluluğum vardı. Onu da aldılar elimden. Babam olmadan ne kadar dayanabilceğimi merak ediyor olmalı hayat. Yakında merakı son bulacak gibi...

Defterimi büyük bir iç çekişle kapattıktan sonra gidip yatağıma uzandım. Kısa bir süre öylece tavana baktıktan sonra ağlamaya başladım. YİNE. ağlamaktan  nefret ediyorum. Ama ağlamama engel olamıyorum. İçimde hapsolmuş duygular serbest kalıyor sanki. Ama yine de burnumun akmasını istemem. Uzanıp bir peçete daha aldım ve ağlamaktan akmış olan burnumu sildim. Tam bi sümüklüyüm. Sulu göz ve sümüklü. Yatağımdan yavaşça doğruldum ve siyah deri ceketimi alıp hava almaya çıktım. Biraz yürüdükten sonra sahile indim. Önüme gelen bir banka oturup denizi izlemeye koyuldum. Kulaklıklarımı takmak ve takmamak arasında kaldım. Aslında müzik benim yaşam tarzım ama babam öldükten sonra canım müzik dinlemek bile istemiyor. En sonunda vazgeçip kulaklıklarımı tekrar cebime soktum. Dalgın dalgın denize bakmaya devam ederken uzaktan gelen bir silah sesiyle irkildim sesin geldiği yöne döndüm. Tam seçemiyordum ama yaklaşık 10 kişilik bir grup kavga ediyorlardı. Ellerinde silahlar ve bıçaklar vardı. Ben ayağa kalkmış korkuyla onlara bakmaya devam ederken bir silah sesi geldi ve birden acıyla bağırdım. Karnımdan kan akıyordu. En son gördüğüm şey buydu. Sonrasıysa karanlık...