VAHŞİ

3-UYKU

Gece mi benim dostum, yoksa gündüz mü? Hangisinde daha çok kendimi buluyorum?
Gecenin karanlığında boğulmak, gündüzün güneşinde yeniden can bulmak...
Babam öldüğünden beri karanlıkta gibiyim. Karanlık beni kendine çekiyor iyice. Giderek boğuluyorum. Ölüme gidiyorum; adım adım... Yavaş yavaş...
Kendimi öldürmek istiyorum, bu acıya sonsuza kadar bir son vermek istiyorum. İntihar zayıflıktır diyorlar ya. İntihar bir güçtür. Tolstoy'un da dediği gibi: "insan sıkıntılara karşı hiçbir şey yapmadan hayatına devam ediyorsa; bu onun güçsüz olduğundandır. İntihar ise bir güçtür, cesartettir. İntihar eden insan güçlü insandır."
Tolstoy çok haklı. Ama ben de bunu yapacak güç yok. Henüz...

Gözlerimi yavaşça açtım. Esneyerek etrafıma bakındım. Birkaç gündür arada bir uyanarak geri uyuyordum.
Yakında psikolojim bozulur da akıl sağlımı yitiririm diye korkmaya başladım.
Su içmek için aşağı kata indim. Elimle düğmeleri yoklayarak ışığı açmayı başardım. Dolaptan bir bardak alıp su doldurdum. Masaya oturdum, susamıştım ama su içmek bile istemiyordum. Elimdeki bardağa dalgın gözlerle bakarken son zamanlarda olanları düşünmeye başladım.
Önce babam öldü. Ya da öldürüldü. Ki öldürülmesi çok düşük bir ihtimal. Sonra ben vuruldum. Ya yanlışıkla, ya da özellikle. Ama özellikle vurulsaydım katil bu kadar panik yapıp, beni tehdit etmezdi herhalde. Bir yandan da polisin dediklerini düşünmeye başladım. Tesadüfen vurulmamın pek normal olmadığını söylemişti.
Bilmiyorum, hiç bir şey bilmiyorum. Babam öldü mü, yoksa öldürüldü mü bilmiyorum. Gerçekten ölmek isteyip istemediğimi bile bilmiyorum.
Hayat denen şey kocaman bir ikilemden ibaret. Sadece bu. Hayat bir ikilem. Yaşam bir ikilem. Yaptığımız her şey bir ikilem.
Oflayarak düşüncelerimden kurtuldum ve suyu kafama dikip mutfaktan çıktım.
Acaba saat kaç? Günlerden ne ve kaç gündür uyuyorum?