"Baby, I miss you."
Sa pagdilat ng mga mata ko, bumungad ang mukha ng taong dahilan kung bakit nagpatuloy ako sa buhay. Ang taong sobrang namiss ko at hinintay ko sa matagal na panahon.
I immediately woke up and hug her tightly. I heard her sweet voice na matagal ko nang hindi naririnig. Ang katawan n'yang matagal ko nang hindi nayakap at nahawakan. Ang pabango niyang kina-aadikan ko na hindi ko na naaamoy.
I kissed her lips aggressively and she kissed me back. I miss her soft lips na matagal kong hindi nahahalikan.
"I'm sorry. I'm sorry for what I did before. I promise I will not do it again," I said with teary eyes.
"Shhh, I already forgive you. I love you," She said and smiled. Mas lalo akong naiyak dahil sa sinabi niya.
"You don't know how much I miss you baby. I miss you, to the point na umiiyak ako gabi-gabi at sinisisi ang sarili ko sa ginawa ko sa'yo."
Pinahiran n'ya ang mga luha ko at saka ngumiti.
"Shhh, I know. Kaya nga bumalik ako diba?" She said.
"Hindi mo na ako iiwan diba? Please mangako ka sa'kin na 'wag mo ko iiwan," I said with low tone.
"I'm sorry baby but I'll leave now," she hug me again at kasabay no'n ang unti-unting pagkawala ng imahe n'ya. Hindi ko napigilan ang sarili ko at tuluyan na akong humagulgol.
Nagising ako mula sa isang panaginip. Naramdaman ko rin ang pagkabasa ng mukha ko dahil sa luhang tumutulo sa mga mata ko.
Naalala ko na naman 'yong panahon na nagsilbing bangungot sa 'kin.
Binenta ko ang babaeng mahal ko dahil sa isang utang na matagal kong hindi nabayaran. Nakatingin lang ako sakan'ya that time habang walang awang ginahasa. Nakatingin lang siya sa 'kin at nagmamakaawang tulungan ko siya. Wala akong nagawa kundi tingnan lang siya habang tumutulo ang mga luha sa mga mata ko. And because of depression, she committed suicide.
Habang buhay ko sinisisi ang sarili ko dahil sa ginawa ko. I lost her because of me.
