Misfortune

1. It was unexpected..

Τοποθέτησα την τελευταία κούτα στο τραπέζι της κουζίνας. Θαύμασα την αντοχή μου κοιτάζοντας τα δεκάδες κιβώτια που είχα κουβαλήσει μέχρι τώρα.
Πείρα μια βαθιά ανάσα, τώρα διάλειμμα.

Έκλεισα την κυρία πόρτα του σπιτιού και κάθησα στον καναπέ.
Πρέπει να είμαι πολύ τυχερή τελικά.. τέτοιο σπίτι σε τέτοια τιμή? Ποιος θα το περίμενε?

Θα ξεκινήσω ένα καινούριο κεφάλαιο στην ζωή μου με αυτή την αγορά, μακριά από όλους τους ανθρώπους που με κρατούσανε πίσω!

Χωρίς να το καταλάβω έπεσα σε ένα βαρύ ύπνο. Ξύπνησα απότομα από τον ήχο του αέρα που περνούσε ανάμεσα στα κλαδιά των δέντρων. Τεντώθηκα και κοίταξα έξω στο δάσος από την μπαλκονόπορτα, ήταν πανέμορφο. Σκοτεινό, αλλά ταυτόχρονα τόσο μαγεμένο, παρατηρούσα κάθε μαύρη σκιά μεταξύ των δέντρων που εμφανιζόταν από την δύση του ήλιου.

Μετά από λίγο το σκοτάδι έγινε πιο έντονο και το δάσος πείρε μια άγρια μορφή που δεν ήθελα να κοιτάζω πλέον. Η πρώτη μου νύχτα σε αυτό το σπίτι θα ήταν δύσκολη αφού μια παράξενη ατμόσφαιρα είχε πλημμυρίσει το χώρο. Έκλεισα την κουρτίνα για να απομακρύνω την σκοτεινή αύρα που ερχόταν από το δάσος.

Κοίταξα ακόμη μία φορά τα κιβώτια τις μετακόμισης στην κουζίνα, θα ασχοληθώ αύριο με αυτά, τώρα το μόνο που σκέφτομαι είναι ο ύπνος. Ανέβηκα στο δεύτερο όροφο που βρισκόταν το κύριο υπνοδωμάτιο με δικό του μπάνιο. Έβαλα τις πιτζάμες μου και ξάπλωσα στο διπλό κρεβάτι. Είχαν περάσει περίπου 30 λεπτά.

Ένας δυνατός ήχος ακούστηκε από τον κάτω όροφο! Άνοιξα τα μάτια μου πανικοβλημένη, κοίταξα το δωμάτιο μου. Τίποτα το ασυνήθιστο, θα ακούστηκε από την κουζίνα. Ίσως κάποιο κιβώτιο έπεσε ... ίσως..

Τις σκέψεις μου διέκοψε ένας πιο δυνατός ήχος. Έκλεισα τα μάτια μου ξαφνιασμένη, αφού δεν περίμενα να ακουστεί κάτι. Αυτή την φορά ήμουν σίγουρη ότι δεν ήταν κάποιο κιβώτιο, κάποιο γυαλί είχε γίνει θρύψαλα στο κάτω όροφο. 'Έπειτα άκουσα τα κομμάτια του γυαλιού να σπάνε σε μικρότερα κομμάτια. Τα μάτια μου γούρλωσαν όταν συνειδητοποίησα τι συνέβαινε.

Η μπαλκονόπορτα είχε σπάσει και συγκεκριμένα κάποιος την έσπασε και τώρα αυτό το άτομο βρισκόταν μέσα στο σπίτι μου. Πάγωσα ολόκληρη και σηκώθηκα όρθια, χωρίς να έχω κάποιο σχέδιο για την επόμενη μου κίνηση. Πείρα μία βαθιά αναπνοή, υπήρχε πιθανότητα να ήταν ένα ζώο από το δάσος, αλλά αυτή η πιθανότητα έγινε απίθανη όταν άκουσα έναν άνδρα να μιλάει στον κάτω όροφο. Δεν ήμουν σίγουρη για το τι έλεγε, αλλά ένα ήταν σίγουρο δεν ήρθε για καλό.

Το κινητό μου, πρέπει να βρω το κινητό μου. Να καλέσω την αστυνομία! Έριξα τα σεντόνια στο πάτωμα, τίποτα! Ακούστηκαν και άλλα θρύψαλα να αλλάζουν θέσεις, δεν ήταν σίγουρα ένας, ήταν περισσότεροι.

Το βλέμμα μου στράφηκε προς την πόρτα, αφού άκουσα βήματα στις σκάλες. Έτρεξα στην ντουλάπα μου χωρίς δεύτερη σκέψη, την άνοιξα και μπήκα μέσα βιαστικά. Οι άτσαλες κινήσεις μου έκαναν τα λιγοστά ρούχα και κρεμαστάρια να αλλάξουν θέση. Τα άρπαξα και τα ακινητοποίησα αμέσως. Η πόρτα του δωματίου άνοιξε διάπλατα, κτυπώντας τον τοίχο. Κράτησα την αναπνοή μου από τον φόβο μου.

Τα βήματα ακούγονταν ρυθμικά στο δωμάτιο σαν ηχώ. Η καρδιά μου κτυπούσε τόσο δυνατά που νόμιζα πως θα πρόδιδε την κρυψώνα μου. Έπρεπε να κλειδώσω την πόρτα, έπρεπε..

Κοίταξα από την σχισμή της ντουλάπας, δεν μπορούσα να διακρίνω το πρόσωπο του, αλλά μπορούσα να διακρίνω τις κινήσεις του. Αφού έφτασε στην μέση του δωματίου, ακόμη ένας άντρας μπήκε στο δωμάτιο και είπε κάτι που με έκανε να ανατριχιάσω ολόκληρη.

«Δεν είμαστε μόνοι»

Πείρα λαίμαργα μία ανάσα. Προς κακή μου τύχη τα ρούχα κινήθηκα και αυτά ρυθμικά στο ρυθμό της αναπνοής μου. Οι δυο φιγούρες κοίταξαν προς την ντουλάπα.

Η καρδιά μου έκανε μια παύση και ένιωσα να ασπρίζω σε δευτερόλεπτα. Αμέσως άρπαξα τα ρούχα και προσπάθησα να τα ακινητοποιήσω όσο πιο γρήγορα μπορούσα.

Μάταια όμως ... Μαρμάρωσα με τα χέρια μου να κρατούν τα ρούχα. Ένας από τους άντρες με βιαστικά βήματα ήρθε κοντά στην ντουλάπα και την άνοιξε απότομα, φανερώνοντας το τρομοκρατημένο ύφος μου μπροστά τους.

Έκλεισα τα μάτια μου, θέλοντας να πιστέψω πως όλα αυτά που συμβαίνουν ήταν ένα ψέμα, ή τουλάχιστον τα είχα κλείσει από το φως που εισέβαλε μέσα στην ντουλάπα.

Οι 2 άνδρες με κοιτούσαν με γουρλωμένα μάτια .Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να βγω από την ντουλάπα και να τρέξω, αλλά τα πόδια μου αδυνατούσαν να εκτελέσουν την διαταγή που τους είχα δώσει. Ο άνδρας δίπλα μου άρπαξε το χέρι μου και με έβγαλε από την ντουλάπα, ρίχνοντας με στο πάτωμα του δωματίου μου. Κοίταζα τα πρόσωπα τους με τον πανικό να είναι φανερός στα μάτια μου.

Τα βλέμματα μας πρόδιδαν ότι είχαμε την ίδια σκέψη: «Εσύ δεν έπρεπε να ήσουνα εδώ»

_________________

Το πρώτο κεφάλαιο αυτής της ιστορίας! Πως σας φάνηκε?

Τι πιστεύετε ότι θα γίνει στην συνέχεια?

Εσείς τι θα κάνατε στην θέση της, ποια θα ήταν η πρώτη σας σκέψη/αντίδραση?

Ευχαριστώ για το χρόνο σας!

Κεφάλαιο κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή!