ADA | Gerçek Ailem

2.Bölüm

Helloo!

Yeni bölümle karşınızdayım.

Umarım beğenirsiniz

İyi okumalar🍀

Medya: Ada'nın çalışma masası

🍂

Bir yandan elimde duran valizimi çekiştirirken bir yandan da ağlamaktan akan burnumu çekiştirerek merdivenlerden aşağı inmeye çalışıyordum. Çalışıyordum çünkü bulanıklaşan gözlerim ve ağır valizim beni baya zorluyordu, neyse ki yardımıma abim yetişti.

"Dursana kızım, kıracaksın bir yerini sonra kalacaksın başımıza. Hiç uğraşamam valla."

Zaten duygusalken bir de benden kurtuluyormuş gibisine yaptığı şakalara gülemeyeceğim için ağlamam şiddetli bir hal almaya başladı. Bu abimi korkutmuş olacak ki kaslı kollarıyla beni sararak gövdesini yapıştırdı.

"Benim minik sulu göz kardeşim. Ağlama valla şakadan dedim. Yoksa sen her yerini kır tabii, ben bakarım sana."

Salakça açıklamasını yaparken bu seferde açıklamanın saçmalığına gülmeye başladım. Gözümdeki yaşlar daha kurumamışken ben kahkahalarla gülüyordum ve dışardan nasıl göründüğüm hakkında en ufak fikrim bile yoktu.

Ancak bu durum abimi korkutmuş olacak ki beni hızla kolları arasından itip valizi aldığı gibi aşağı koşmaya başladı. Koşarken de aynı zamanda annemle babama bağrıyordu.

"ANNE! BU KIZA BİR ŞEY OLMUŞ. GÖNDERMEDEN OKUYUN ÜFLEYİN BUNA!"

Abimin dedikleriyle daha da gülerken artık her gün bu görüntüyü göremeyeceğim geldi aklıma ve gülen modum aniden değişip tekrar ağlamaya başladım.

Biri psikoloji mi dedi? O da ne?

Çalan kapıyla düşüncelerimden sıyrıldım ve gözlerimi silip ağır adımlarla aşağıya indim.

Annemle babam kapıyı açmış ve Ecrin sümsüğüyle sarılırken Nalan ve Ahmet ikilisi de arkada beni bekliyordu. Abimse köşeye geçmiş yanında benim valizimle ayakta dikiliyordu.

Ecrin'in annemlerden ayrılması için boğazımı temizledim ama hiç oralı olmadan sarılmaya devam etti.

Gözlerimi devirirken aynı zamanda da kapıda bana bekleyen biyolojik anne babama ilerledim.

Ahmet Bey valizimi alırken Nalan Hanım da bana sıcak gülümsemesini yolluyordu fakat gülümsemek bir yana ağlamamak için kendimi zor tuttuğumdan gülümsemesine boş boş bakışlarla karşılık verdim.

"Biz artık girsek iyi olacak. Tanıştığıma memnun oldum."

Cidden mi? Tanıştığıma memnun oldum ne ya! Sizin çocuklarınız karışmış be kadın, ne memnunu!

Gitmemiz gerektiğini anladığımda dolu gözlerimle aileme döndüm. Abim gözyaşlarını tutamazken beni sıcak kolları arasına almış, gözyaşlarımın ıslattığı yanağıma öpücükler konduruyordu.