Neighbor-HyunMin

5

Saate bakmak için telefonumun kilit ekranını açmamla zilin çalması bir olmuştu. Cidden hiç okulu özlemişim... Çoğu kızın gözü üstümdeydi fakat bilmiyorlardı ki ben gaydim. Tam normal bir şekilde müzik akademisine gidicektim ki hızla bir şeyin bana çarpması ile ufak sendelemiştim, onun ise yeri boyladığı uçan resimlerinden belliydi.

Hemen geç kalmaması için resimlerini toplayıp ona geri uzatmıştım fakat karşımdaki şirin gözüken komşumu görmem ile afallamıştım. Bozuntuya vermeden resimleri ona uzatınca hemen alıp koşarak uzaklaşmıştı. insan bir teşekkür ederdi yahu. Neyse geç kalmadan sınıfa gitmeliyim...

-Öğle arası 12:50-

Klâsik dersler bittikten sonra öğle molası vermiştik, doğru söylemek gerekirse aşırı açıkmıştım ve karnımdaki sesleri bastırmaya çalışmaktan imanım gevremişti. Sakin görünen ama bir o kadar da aceleci adımlarım ile kafeteryaya inmiştim fakat gördüğüm sahne ile ağzım açık kalmıştı...

Tanrı aşkına burası ana baba günü gibiydi!!

Gözümü gezdirdiğimde boş yerin olmadığını fakat değerli komşumuzun tek başına oturduğunu görünce gülümsemeden edememiştim. Hemen tost ve meyve suyu sipariş edip komşumun yanına gitmiştim.

“Selam!!Boşsa oturabilir miyim?”

Beni görmeyi beklemiyor olucak ki şaşırmıştı, insanları şaşırtmayı severim. 

“Selam, tabiki oturabilirsin.”

Daha da ayakta kalmadan oturmuştum. Çoğu kişinin gözleri üzerim(iz)deydi ve bu komşumu rahatsız etmiş gibi gözüküyordu.

“Tanışmak ister misin???”

Merakla sorduğum soruya daha sakin ve hoş bir ses tonuyla cevap vermişti,

“Tabikii! Ben Seungmin, Kim Seungmin. Sanat akademisinde 2. sınıfta okuyorum.”

“Woah, benden büyüksün sana hyung mu demem lazım?”

O güzel gülüşünü sunmuştu bana,,

“Pek buralıya benzemiyordu.”

“Ah aslında biraz karışık. Babam ünlü Hwang şirketinin sahibi işleri daha da ilerletmek için yaklaşık 16 yıldır Los Angeles'da yaşıyorduk fakat babam burda eğitim görmemi istediği için geri buraya geldik.”

Gözleri büyümüştü, bunda şaşırılacak ne vardı ki?

“Woah, Hwang şirketi Dünya çapında çok ün salmış bir şirket, Hyunjin olmalısın tanıştığıma memnun oldum.”

“Ah bende çok memnun oldum...Hyung?”

Bir kez daha gülümsemişti...

“Hyung demene gerek yok, rahat olabilirsin.”

Bu sefer ben ona gülümsemiştim.

“Hyunjin, bu çok ani olucak fakat bunu başkalarından değil benden duymanı istiyorum. Ben eşcinselim ve bu okulda pek hoş karşılamıyor, eğer konuşmak istersen anlar-

“Seung ben diğerleri gibi değilim. Seni neden yönelimin için yargılayayım ki?Ayrıca bende homoseksüelim için rahat olsun.”

Bunu dememle sanki bir an aramızdaki tüm buzların eridiğini hissetmiştim, yemeklerimiz geldiğinde ise öğle arası bitene kadar sohbet etmiş ve birbirimizi daha iyi tanımıştık.