Los Secretos Del Sangre

III. La conversavión de los amantes

III. Η συζήτηση των εραστών

Ο Νικ δεν έχασε τον πολύτιμό του χρόνο. Έτρεξε στο τμήμα, ζητώντας από την εγκληματολόγο και προσωπική του φίλη Κέισι, να αναλύσει τα αποτυπώματα του μαχαιριού. Τα αποτελέσματα βγήκαν μία βασανιστική ώρα αργότερα και θα σήμαιναν ένα μεγάλο ταξίδι.

"Ετρεξα τα αποτυπώματα στη βάση δεδομένων της Ιντερπόλ. Το μαχαίρι ανήκει στον Γουέιντ Ο' Κόνελ." τον ενημέρωσε περιεκτικά η σκουρόχρωμη κοπέλα, με την άγρια αφάνα και το αστραφτερό χαμόγελο.
Μια ανακούφιση διαχύθηκε στο κορμί του, λες και δε θα άντεχε να πήγαινε με μία άλλη κοπέλα δολοφόνο.
"Ωραία, μπορείς να ψάξεις τα ίχνη του Κέισι;" της ζήτησε
"Ναι, αν και σε αυτό το ξέρεις πως θα ήταν καλύτερος κάποιος με γνώσεις υπολογιστών." του εξήγησε η κοπέλα, εννοώντας τον αστυνομικό Μαγκί.

Όσο ο Νικ και ο Μαγκί έψαχναν να βρουν την ακριβή τοποθεσία του Ο'Κόνελ μέσω των πύργων κινητής τηλεφωνίας, η "νοσοκόμα" ενημέρωσε την Έλλι για την έκβαση του σχεδίου τους.
"Ωω μπράβο!" συνεχάρη η ξανθιά μικρόσωμη κοπέλα τη συνεργάτιδά της, καθώς σηκωνόταν με δυσκολία από το κρεβάτι του νοσοκομείου.
"Ευτυχώς με πίστεψε. Τώρα είναι θέμα χρόνου να πας για κατάθεση στο τμήμα και να λάβεις τις πληροφορίες που θέλουμε." της αποκρίθηκε η Κέιτ
"Ναι. Καλύτερα να πηγαίνω."
"Ενα λεπτό. Μου πάει η στολή;" χαριτολόγησε η φίλη και συνεργάτιδά της.
"Όπως πάντα. Περιμένω μήνυμά σου αύριο." της χαμογέλασε στιγμιαία η Έλλι και βγήκε γρήγορα από το νοσοκομείο.

Είχε φτάσει μεσημέρι πλέον και ο ήλιος έκαιγε. Μυρωδιές από ψημένο καλαμπόκι κατέκλυζαν την αποπνικτική ατμόσφαιρα και η Έλλι ένιωθε μια δυνατή επιθυμία να τσιμπήσει κάτι. Αλλωστε, ήταν από πάντα λάτρης του φαγητού κι ιδιαίτερα του δρόμου, των μικρών καντίνων. Ένα μικρό διάλειμμα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Σκέφτηκε καθώς προχωρούσε προς την κόκκινη καντίνα με τα λαχταριστά μπέργκερ και το ολόφρεσκο καλαμπόκι.
"Ένα κλασσικό μπέργκερ και ένα ψητό καλαμπόκι" παρήγγειλε στο στρουμπουλό χαμογελαστό υπάλληλο της καντίνας, όταν ένιωσε μια σκιά πίσω της.
"Καντα δύο από το καθένα" ήχησε μια τραχιά φωνή στα αυτιά της, νιώθοντας ξαφνικά ένα χέρι να πιάνει τη μέση της. Γύρισε απότομα για να αντικρύσει τον Νικ, στου οποίου τα χείλη είχε σχηματιστεί ένα πονηρό χαμόγελο.

"Hola chica guapa*." ξέντυσε με το βλέμμα του το σώμα της από πάνω μέχρι κάτω, με εκείνη να τον κοιτά αποσβολωμένη, αγνοώντας πως να απαντήσει.
"Κράτησε τα ρέστα." πρόσθεσε ξανά μετά από μερικά λεπτά ο Νικ, τα οποία της φάνηκαν αιωνιοτητα, παραδίδοντας στον άντρα της καντίνας είκοσι δολάρια.
"Ευχαριστώ." ήταν όλα όσα μπόρεσε να ξεστομίσει, ααποχαυνωμένη από την παρουσία του.
"Ελα" Την προέτρεψε, οδηγώντας τη μαζί με τα φαγητά τους προς ένα παγκάκι στην άκρη ενός καταπράσινου πάρκου.
"Βρήκαμε αυτόν που σου έκανε κακό." την πληροφορησε, όσο αυτή καταβρόχθιζε το γεύμα της.
"Και; Τον συλλάβατε;"
"Οχι. Ηταν νεκρός. Όμως χάρις στο αποδεικτικό στοιχείο και την κατάθεσή σου, θα γνωρίζουμε με βεβαιότητα αν ήταν όντως αυτός." σχολίασε ο Νικ
"Ωραία." αποκρίθηκε ένοχα
"Αν δεις το πτώμα του, είσαι σίγουρη ότι θα σαι σε θέση να αναγνωρίσεις αυτόν που σου επιτέθηκε;" κοίταξε στα μάτια της για την αλήθεια.
"Δεν...δεν είμαι σίγουρη." ψεύδισε.