Τυφλή Αγάπη ( Προσωρινή Αναμονή)

Άγνωστος; ( Διορθωμένο)

Αμαρυλλίς pov
Έκλεισα την πόρτα της εξώπορτας και ξεκίνησα να περπατάω με αργό βήμα. Δεν είχα συγκεκριμένο προορισμό, ήθελα να περπατήσω, να ξεχάσω. Δεν πρόκειται να κάτσω μέσα στο σπίτι μου για έναν βλάκα ο οποίος προσπάθησε να με βιάσει. Πόνεσα, έκλαψα αλλά μέχρι εκεί.

Έβγαλα το κινητό από την τσέπη της ζακέτας μου, και κοίταξα την ώρα 5:00.
Χαμογέλασα, ποιος τρελός θα έβγαινε έξω στις πέντε ώρα το πρωί ενώ δεν υπάρχει ψυχή έξω; Μόνο εγώ το κάνω αυτό. Ο πατέρας μου είχε πει πως εάν θέλεις να ξεφύγεις ότι ώρα και να είναι βγες έξω, πάρε μπύρες και τσιγάρα και πήγαινε να κάτσεις σε μια ταράτσα. Θα ξεφύγεις έστω και λίγο από τα προβλήματα σου, και θα είσαι έτοιμος να τα αντιμετωπίσεις.

Έσφιξα την ζακέτα μου, δεν έχει και τόσο κρύο για να κρυώνω αλλά... ένιωσα ένα ρίγος να διαπερνάει το σώμα μου και ανατρίχιασα. Ναι...αυτό δεν είναι καθόλου καλό. Με την άκρη του ματιού μου ξεχώρισα μια φιγούρα να κρύβεται σε ένα σοκάκι.

Συνέχισαν να περπατάω λιγο πιο γρήγορα. Μπροστά μου υπήρχε ένα σούπερ μάρκετ το οποίο μένει όλο το εικοσιτετράωρο ανοικτό. Δεν έχω πετύχει ποτέ κάτι τέτοιο.

Είχα σχεδόν φτάσει αλλά ένιωσα ένα κύμα αέρα στο σβέρκο μου . Σταμάτησα επιτόπου. Μια ανάσα με χάιδευε . Έκανα κίνηση να γυρίσω αλλά τα χέρια του γράπωσαν την μέση μου στερώντας μου την ικανότητα να κουνηθώ.

Πήρα μια βαθιά ανάσα μυρίζοντας το άρωμα του. Μμμμ λεβάντα, ωραίο είναι.

Κάνεις δεν μιλούσε, άρχισα να εκνευρίζομαι. Μέχρι που αποφάσισα να κάνω εγώ την αρχή.

"Μπορείτε να με αφήσετε;" Ρώτησα εκνευρισμένη με την όλη κατάσταση.

Δεν απάντησε, μετακίνησε τα χέρια του στην κοιλιά μου και τα γεροδεμένα μπράτσα του τυλίχτηκαν γύρω μου.

Παρέλυσα από το φόβο.Τι θα μου κάνει;

Η μύτη του χώθηκε στα μαλλιά μου και το μέτωπο του ακούμπησε το κεφάλι μου.

Η ικανότητα μου να μιλήσω είχε χαθεί.
Το στομάχι μου είχε δεθεί κόμπος.
Από τον φόβο ήταν σίγουρα,αλλά και κάτι άλλο που δεν μπορώ να προσδιορίσω.

Κόλλησε τόσο πολύ το σώμα του πάνω στο δικό μου που φαινόταν λες και είμασταν ένα.

Το πρόσωπο του ήταν ακόμα μέσα στα μαλλιά μου και άκουσα να παίρνει μια βαθιά ανάσα.

Ένιωσα αγαλλίαση; Ασφάλεια; Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω.

Δεν γίνεται να συνεχιστεί αυτό. Ακούμπησα να χέρια μου πάνω στα δικά του τα οποία είχε τυλιγμένα στην κοιλιά μου, και τα κατέβασα απαλά.

Χαμογέλασα απαλά και σκέφτηκα τι θα μπορούσα να πω.

Το κεφάλι του έφυγε από τα μαλλιά μου και τον ένιωσα να παίρνει μια τρεμάμενη ανάσα.

"Ευχαριστώ...χρειαζόμουν μια τέτοια αγκαλιά, παρόλο που είστε ένας ανώμαλος άντρας ο οποίος παίρνει από πίσω γυναίκες." Τα λόγια ξεχύθηκαν από το στόμα μου πρίν τα σταματήσω.
Δάγκωσα τα χείλη μου και έκλεισα τα μάτια μου. Δεν το πιστεύω ότι είπα κάτι τέτοιο. Υποτίθεται ότι θα έπρεπε να ουρλιάζω και να κλαίω. Τι λάθος πάει μαζί μου τέλος πάντων;

Άκουσα ένα χαχανιτο από πίσω μου.

Έσκυψε κοντά μου και δάγκωσε απαλά τον λοβό του αυτιού μου.

Άνοιξα τα μάτια μου και γύρισα επιτόπου.

Είχε φύγει; Πώς;

Το στόμα μου έχει ανοίξει από την έκπληξη.

Δεν το πιστεύω! Αλλά όχι δεν φταίει αυτός... φταίω εγώ που δεν άρχισα να φωνάζω και έκατσα σαν την ηλίθια ακίνητη.

Θέλω να γυρίσω στο σπίτι μου τώρα. Άσε τις μπύρες και την ταράτσα για αύριο.

Έβγαλα το κινητό μου και κάλεσα ταξι. Τα μάτια μου έπεσαν πάνω σε μια πινακίδα. Είπα στην κοπέλα που βρίσκομαι και είπε πως το ταξί θα έρθει σε πέντε λεπτά.

Ξεφυσηξα και έκατσα σε ένα παγκάκι που υπήρχε στα δεξιά μου.

Έγειρα το κεφάλι μου πίσω, έκλεισα τα μάτια μου. Τα χέρια μου πέρασαν μέσα από τα μαλλιά μου.

Πραγματικά δεν το πιστεύω αυτό που έγινε.