Τυφλή Αγάπη ( Προσωρινή Αναμονή)

Αμαρυλλίς!

Αμαρυλλίς POV, τώρα

Και τώρα κάθομαι σε έναν άδειο, κρύο διάδρομο του Νοσοκομείου και περιμένω να ξυπνήσει.

Έχουν περάσει πέντε ώρες και ακόμα τίποτα.

Βγάζω τα ακουστικά από την τσέπη της ζακέτας μου, και τα συνδέω με το κινητό μου .

Say something, I'm giving up on you.

I'll be the one, if you want me to.
Anywhere, I would've followed you.

Say something, I'm giving up on you.

And I am feeling so small
It was over my head
I know nothing at all.

And I will stumble and fall
I'm still learning to love
Just starting to crawl

Say something, I'm giving up on you

I'm sorry that I couldn't get to you

Anywhere, I would've followed you

Say something, I'm giving up on you.

Είχα το βλέμμα μου κολλημένο στο πάτωμα, μέχρι που ένιωσα ένα σκούντηγμα. Σήκωσα το βλέμμα μου και αντίκρισα τον γιατρό να με κοιτάει.

"Τι έγινε γιατρέ όλα καλά;" Ρώτησα και σηκώθηκα από την καρέκλα.

"Ε..ας το πούμε" Απάντησε και μου έκανε σήμα για να κάτσω.

Κάθησε δίπλα μου, και έβγαλε από την τσέπη του έναν φάκελο.

"Αυτό τι είναι;"

"Για καλύτερες ανέσεις του ασθενή" απάντησε και μου έκλεισε το μάτι.

"Μάλιστα. Σε πέντε λεπτά θα τα έχω αφήσει στο γραφείο σας"

Μου χαμογέλασε και μου χτύπησε το ωμό με το χέρι του.

Να σου δώσω καμία... ηλίθιε. Σκέφτηκα και άρχισα να μετράω έως το δέκα μπας και ηρεμήσω.

Τον είδα να να περπατάει χαλαρά λες και δεν έγινε τίποτα μέχρι που χάθηκε από τα μάτια μου.

Χτύπησα δυνατά το πόδι μου στο πάτωμα και σηκώθηκα.

"Θέλει και φακελάκι τρομάρα του" Αναφώνησα.

Βγήκα από το Νοσοκομείο και απέναντι μου ήταν ένα ΑΤΜ.

Περίμενα να αλλάξει το φανάρι έτσι ώστε να περάσω.

Διέσχισα τον δρόμο και έβγαλα την κάρτα μου.

Την έβαλα στην υποδοχή, σχημάτισα το ποσό που ήθελα να κάνω ανάληψη και περίμενα.

Πήρα τα λεφτά και τα μέτρησα. 500€ Τα έβαλα στην τσέπη μου και κοίταξα το φανάρι. Πράσινο.

Κάθησα πίσω και αναστέναξα. Γύρισα το κεφάλι μου στην πόρτα.

Είδα μια νοσοκόμα να βγαίνει από το δωμάτιο του.

"Ο ασθενής μπορεί να δεχτεί επισκέψεις.Για λίγο μόνο χρειάζεται ξεκούραση".

Μπήκα στο δωμάτιο και τον κοίταξα.

Έκλεισα τα μάτια μου και πήρα μια βαθιά ανάσα. Κάθησα δίπλα του και του έπιασα το χέρι, σηκώθηκα του χάιδεψα το κεφάλι και έφυγα.

Μετά από 3 ημέρες

Ο Αλέξης είναι καλά,έχει ξυπνήσει και σήμερα θα πάρει εξιτήριο.

"Επππ τι κάνει ο ασθενής;"

Άνοιξα την πόρτα διάπλατα με το πόδι μου και αυτό που είδα με άφησε άφωνη.

Ο Αλέξης..... λοιπόν ο Αλέξης ικανοποιούσε τον εαυτό του...

Τον κοιτούσα άφωνη, είχε γύρει το κεφάλι του προς τα πίσω, είχε ανοίξει το στόμα του και έβγαζε κόφτες ανάσες.

"Αμαρυλλίς!"

Ε όχι. Θα πεθάνω εδώ και τώρα.