"Με την πρώτη ματιά" (Υπό διόρθωση)

Ταξίδι

Τελικά οι τρείς μέρες ήταν λίγες.
Τρέχαμε ολημερίς για ψώνια και τελευταία στιγμή είχαμε έτοιμες τις βαλίτσες.

Η μέρα έφτασε και όλη νύχτα δεν μπορούσα να κλείσω μάτι απο την υπερένταση.
Φοβόμουν το ταξίδι με το καράβι γιατί έχω μεγάλη φοβία με την θάλασσα.
Κάπου ξημερώματα αφέθηκα στην αγκαλιά του Μορφέα τελικά.
Το πρωί με το ζόρι άνοιξα τα μάτια μου ενώ το ξυπνητήρι είχε χτύπησει ήδη δυό φορές.
Ήταν γνωστό οτι μισούσαμε το πρωινό ξύπνημα.
Για πρωινό δεν ειχαμε χρόνο οπότε θα πέρναμε κάτι στο δρόμο.

Η τύχη ήταν φαίνεται με το μέρος μας και βρήκαμε δυό κενές θέσεις.
Την είχα τρελάνει στις φωτογραφίες τόση ώρα αλλά με είχε συνηθίσει πλέον.
Λατρεύω τις φωτογραφίες για το λόγο το ότι οι άνθρωποι πάντα αλλάζουν ενώ εκείνες μένουν πάντα ίδιες.
Είναι μαγικό να αποτυπώνεις τις ευτυχισμένες σου στιγμές.

Μετά από λίγη ώρα η Χαρά δεν ένιωθε καλά και ανακατευόταν.
Ξάπλωσε πάνω στα πόδια μου ώστε να μπορέσει να κοιμηθεί.
Εγώ κοιτούσα γύρω γύρω τους τουρίστες,και άκουγα μουσική απ το κινητό μου.Ένιωθα τα μάτια μου βαριά και προσπάθησα να βολευτώ ώστε να κοιμηθώ λιγάκι.

Μετά απο δέκα κουραστικές και ατελείωτες ώρες ταξιδιού επιτέλους φτάσαμε στο όμορφο νησι.
Πήραμε τις βαλίτσες μας και κατέβηκαμε απ το καράβι.
Πληκτρολόγησα στα γρήγορα τον αριθμό της Νονάς,γιατί θα ερχόταν εκείνη να μας έπαιρνε απ το λιμάνι.

"Έλα νονά καλημέρα,φτάσαμε εμείς,θα μπορέσεις να κατέβεις η να πάρουμε ταξι; ρωτήσα ενώ χασμουριόμουν πάλι.

"Καλημέρα Έυα μου,έρχεται ο Ανδρέας όπου να ναι φτάνει έχει ώρα που ξεκίνησε.Τα λέμε αργότερα μωρό μου.Σε φιλώ"

"Φιλάκια τα λέμε μετά" ειπα και το έκλεισα.
Κάτσαμε σε ένα πεζούλι δίπλα μας και περιμέναμε.

"Καλέ τι μανάρι είναι αυτό απέναντι; Έυα κοίτα" λεει η Χαρά ενθουσιασμένη.
Χαμογελάω αμέσως ενώ σηκώνομαι όρθια.
Ο Ανδρέας ήταν πολύ όμορφος.
Εξωτερικά αλλά και εσωτερικά.
Είχε και ένα σώμα σκέτη κόλαση.
Είχε αλλάξει τόσο πολύ.

Τελευταία φορά που τον είδα πρίν τέσσερα χρόνια ήταν σαν παιδάκι και τώρα ολόκληρος άντρας.
Έιχαμε περίπου δύο χρόνια διαφορά αυτός κόντευε τα είκοσι πέντε.
Ρίχνω ένα πονηρό βλέμμα στην Χαρά ενώ την σκουντάω γιατί τον είχε φάει με τα μάτια της.Μόνο τα σάλια της έλειπαν.

"Έυα; " λεει ο Ανδρέας ενώ χαμογελάει και πλησιάζει προς το μέρος μας.

" Αυτοπροσώπως "λεω και πηδάω στην αγκαλιά του σαν μικρό παιδί.

"Μου έλειψες πολύ ρε μικρό τερατάκι" λεει εκεινος ενω δεν με αφήνει απ την αγκαλιά του.

"Και μένα ρε χαζό "λεω με βουρκωμένα ματια.Ενώ τον γεμίζω φιλια και κατεβαίνω απο πάνω του.

"Να σου γνωρίσω την κολλητή μου την Χαρά"λεω μόλις με ελευθερώνει απ την αγκαλιά του και κοιτάει την Χαρά ενώ της σκάει ένα χαμόγελο.
Ξέρω μεγάλε ερωτευτηκες και εσύ τα υπέροχα πράσινα μάτια της.Σκέφτομαι και χαζογελάω.

"Γειά σου Ανδρέα έχω ακούσει πολλά για σένα"λεει η Χαρά και του χαμογελάει.

"Χαίρομαι που σε γνωρίζω.Καλώς ήρθες στο νησί μας κούκλα" λεει και της δίνει το χέρι του.

Δεν την βλέπω καλά έτοιμη να λυποθημήσει είναι.Γελάω ενώ της κλείνω πονηρά το μάτι.

Τώρα που το σκέφτομαι θα γινόντουσαν ωραίο ζεύγαρι αυτοί οι δύο.Αν και ο Ανδρέας γνωστός play boy δεν εχει αφήσει τουρίστρια για τουρίστρια.Δεν ξέρω αν κάτι τέτοιο θα άρεσε στην Χαρά.

Μισή ώρα αργότερα επιτέλους φτάσαμε σπίτι.
Εννοώ στην βίλα.
Τέτοιο σπίτι ούτε στα ονειρά μας εμείς.
Δυοροφο με έξι δωμάτια.
Μεγάλη κουζίνα.Τρία μπάνια και τεράστιο κήπο με πισίνα.
Λογικό με 5 αστέρο ξενοδοχείο σε νησι τι θα είχε.
Έχει δουλέψει πολύ σκληρά με τον νονο μου για να φτάσει ως εδώ.

Ο Ανδρέας μας έδειξε το δωματιό μας και μας άφησε να ξεκουραστούμε.
Ήταν ακόμα πολύ νωρίς.
Δεν είχε πάει καν οχτώ η ώρα.
Εκείνος έπρεπε να φύγει γιατί είχε δουλειά.
Το απόγευμα θα περάσει να μας πάρει να πάμε να χαιρετίσουμε και τους άλλους και να βγούμε για κανά ποτό.
Αλλάξαμε κατευθείαν ρούχα και ξεραθήκαμε και οι δυο σε έναν βαθύ ύπνο.

ΜΟΛΙΣ ΦΤΑΣΑΝΕ ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΜΑΣ.ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ..ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΙ ΧΑΡΑ..ΜΩΡΕ ΛΕΣ;